In the House of the Muses

Το μουσείο της Ακρόπολης αποτελεί μια ολοφάνερη προσπάθεια να εναχθεί η Αθήνα στο χάρτη των μεγάλων μοντέρνων αρχιτεκτονημάτων, όπου το ίδιο το κτίσμα μετρά εξίσου ή και περισσότερο από τα εκθέματα. Ο επηρεασμένος από τον Foucault Bernard Tschumi, more than just bon pour l' Orient, δεν πρέπει να έχασε πολύ χρόνο σχεδιάζοντας το εσωτερικό - και η γενικότερη τοποθέτηση των εκθεμάτων στο χώρο δεν θα ενθουσιάσει και ιδιαίτερα τον επισκέπτη. Έτσι κι αλλιώς όμως στο Μουσείο της Ακρόπολης ο επισκέπτης προσέρχεται εκ των ων ουκ άνευ και για μαζική κατανάλωση. Επομένως, η επιτυχία του για μένα είναι το άνοιγμα στον περιβάλλοντα χώρο με την ελευθεριάζουσα χρήση του plexiglass όπου μπορεί αυτο να χρησιμοποιηθεί. Ο δεύτερος όροφος είναι το προφανές παράδειγμα για όσους θέλουν μια καθαρότερη από την πραγματικότητα πανοραμική άποψη της Αθήνας. Ωστόσο, η γοητεία βρίσκεται στη λετομέρεια του τραπεζιού της μικρής γωνίας του επάνω café που βλέπει ένα κάδρο με τις κλιτύες της Ακρόπολης, τους κισσούς μιας ταράτσας, ένα μικρό στριμωγμένο σπίτι με κεραμίδια και την πράσινη θέα του κήπου του ισογείου. Κάποιοι ενδεχομένως θα σταθούν στην αξία της ισοπέδωσης, αλλά αν υποτίθεται ότι η επίσκεψη σε ένα μουσείο διατηρεί την έννοια της επανατοποθέτησής μας στο συνεχές της ανθρώπινης κοινότητας, η περίφημη πολυκατοικία βρίσκεται στην κατάλληλη θέση και στο σωστό οπτικά επίπεδο για να συνδέσει νοητά το μνημείο με τη στέγη των θραυσμάτων του. Στο τέλος της ημέρας η περιήγηση σε αφήνει με ένα ερωτηματικό και μια διαπίστωση. Τι νόημα έχει η απαγόρευση των φωτογραφιών (έστω και χωρίς flash) εντός του μουσείου όταν έχει αποδειχθεί πλέον επιστημονικά ότι τα μηχανήματα αυτά δεν κλέβουν τις ψυχές των εκθεμάτων; Ισως για να μην αποκαλυφθεί ότι τα μάρμαρα, Ελγίνεια και μη, θα είχαν νόημα μόνο πάνω στον Παρθενώνα - χωρισμένα από το σώμα του, διάσπαρτα στο χώρο ,δεν προσφέρουν στον επισκέπτη ούτε καν μια αποσπασματική εικόνα του όλου: είναι παντελώς ακατανόητα.