Tuesday, March 29, 2005

Second inning/this is not a post song...

Παρατηρήσεις αποσπασματικές αναγκαστικά, για να προσθέσω τα σχόλιά μου μόνο, ή να προεκτείνω με τη δική μου ματιά λίγα από όσα πολλά και πολύ μεστά θίγει ο Sraosha.

1) Ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε κατά μέρος κάποιες πλατιές έννοιες καταρχήν. Είναι χρήσιμες για να συνεννοούμαστε, αλλά δεν προσφέρονται για αφαιρετικές γενικεύσεις ή αφοριστικές καθολικές κρίσεις. Ούτε η «Ευρώπη» είναι μία, ενιαία και αδιαίρετη, ούτε έζησε στον ίδιο βαθμό τις μεγάλες τομές της σύγχρονης εποχής ούτε αποτελεί σήμερα έναν ονειρεμένο παράδεισο ευταξίας στον οποίο θα αντιπαρατάξουμε την πλήρως οπισθοδρομική Ελλάδα. Διαφοροποιήσεις υπάρχουν από τόπο σε τόπο και από κοινωνία σε κοινωνία, εντός του ίδιου τόπου και εντός της ίδιας κοινωνίας. Συντηρητικά και προοδευτικά στοιχεία υπάρχουν παντού, άλλοτε επιβάλλονται τα μεν, άλλοτε κυριαρχούν τα δε, το ίδιο και εδώ. Η Φινλανδία είναι καλό παράδειγμα, αλλά οι συχνές ρατσιστικές συγκρούσεις με τους pieds-noirs στην καρδιά της πεφωτισμένης Γαλλίας δεν είναι ακόμα καλύτερο; Να θεωρήσουμε από αυτό συλλήβδην τους Γάλλους ρατσιστές ή να μυκτηρίσουμε μήπως τη δυσανεκτική πολιτισμική τους παράδοση;

2) «Γιατί είναι χάλια...» Θα αφήσω προσωπικά τον 20ό αιώνα και θα πάω πιο πίσω, στις απαρχές μιας στρεβλής δομής. Η Νοτιανατολική Ευρώπη, και η Ελλάδα ως τμήμα της, βίωσε επιδερμικά και τον Διαφωτισμό και τη Βιομηχανική Επανάσταση. Οι ιστορικές προϋποθέσεις ήταν δυσμενέστερες και η βάση του τμήματος των ηγεσιών που ανέλαβαν να πραγματοποιήσουν το εγχείρημα ήταν στενότερη από ότι στις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες. Ωστόσο, εκείνο που μου κάνει εντύπωση προσωπικά είναι ότι η εισαγωγή και η διάχυση στην ελληνική κοινωνία εννοιών-κλειδιά για την πολιτική σκέψη, την κοινωνική οργάνωση και την ιδεολογική συγκρότηση υπήρξε αποσπασματική, κατακερματισμένη και, κυρίως, με σαφή αποστροφή προς τη συστηματική σκέψη. Με άλλα λόγια επιλέξαμε να έχουμε διαφωτισμό, ρομαντισμό, σοσιαλισμό, εκβιομηχάνιση, θεσμούς à la carte. Οι λόγοι; Πολλαπλοί. Δύο μόνο επισημάνσεις όμως, ενδεικτικές, για να μη μακρηγορούμε. 1) Υπήρξε τον 19ο αιώνα μια συνειδητή προσπάθεια να περιοριστούν οι ρήξεις και να οικοδομηθεί μια κοινωνική και πολιτική συνοχή που δεν υπήρχε στον απόηχο της επανάστασης. Χωρίς ρήξεις όμως, παρά μόνο στο προσωπικό επίπεδο, δεν υφίσταται ανανέωση σε επίπεδο ιδεών, αξιών, πολιτικής δράσης: στην Ελλάδα διαιωνίστηκαν απηρχαιωμένες κοινωνικές δομές και δεν υπήρξε 1848. (Παρεμπιπτόντως, οι ίδιοι που ζητούν διακαώς «ενότηταν», αλλού διαμαρτύρονται συνήθως για την «καχεξίαν» της χώρας...) 2) Το ελληνικό κράτος-έθνος/nation-state αναπτύχθηκε μάλλον σε διάστιξη παρά σε σύμπηξη των δύο συνθετικών του όρου. Η νομή του κράτους υπήρξε το διαρκές διακύβευμα ενώ συγκροτούνταν μια συμπαγής εθνική ιδεολογία, που όμως απαξίωνε τον ίδιο της τον φορέα: Το «ελεεινόν κρατίδιον» ασφυκτιά μέσα στα «επικατάρατα» συνορά του, άθυρμα των αδίστακτων Ευρωπαίων και των ιδιοτελών κυβερνώντων των οποίων τα συμφέροντα κατά τον Ε. Ροίδη είναι «εκ διαμέτρου αντίθετα προς τα συμφέροντα του έθνους και του Ελληνισμού». Το αληθινό έθνος είναι το ευρύτερο, ο «Ελληνισμός», του οποίου το ασαφές περίγραμμα και οι πολλαπλές χρήσεις καθιστούν δυνατή την ευκολία της ρητορείας...

3) Τέλος, για την ώρα, ζούμε στον 19ο αιώνα; Όχι. Οι σημερινές δομές όμως έχουν προϊστορία και οι μεταβολές που τις χαρακτήρισαν δεν απέκτησαν ποτέ ριζικό χαρακτήρα. Σχηματικό μεν αυτό που θα πω, αλλά ακόμα και το 1974 δεν υπήρξε εξέγερση, έγινε Μεταπολίτευση...

Monday, March 28, 2005

Τριήμερο σε 25 λέξεις...

1. Ο επετειακός μπακαλιάρος με έκανε να νοσταλγήσω έντονα το fish 'n' chips (salt, no vinegar).
2. Απονενοημένο διάβημα 4Χ4. Ξεκίνησα για τέταρτη φορά το Gravity's Rainbow του Thomas Pynchon, αυτή τη φορά στα ελληνικά και με σημειώσεις. Στην πρώτη ανάγνωση, αν αξιωθώ, θα βγάλω άκρη με το ποιος ήρωας είναι ποιος και τι κάνει (κατά προσέγγιση). Μαθαίνω ότι την πλοκή τη βρίσκει κανείς μόνο με τη δεύτερη και, αν στο ενδιάμεσο ο συγκεκριμένος κανείς σπουδάσει ψυχολογία, μαθηματικά και Γερμανική φιλολογία θα βοηθηθεί...
Βουτιά στην εβδομάδα.

Wednesday, March 23, 2005

"At midnight, all the agents..."

rorschach1
Κατά πάσα πιθανότητα έπαθα την πρώτη ζημιά γιατί ήμουν βιαστικός. Ανοίγεις την πρώτη σελίδα και διαβάζεις "WATC". Ενστικτωδώς δεν γυρνάς στην τελευταία; Ρητορικό το ερώτημα, εγώ γύρισα. Αντί όμως να δω το "HMEN", γύρισα ένα φύλλο πριν και είδα την προτελευταία: "Quis custodiet ipsos custodes". Spoiler, θεωρητικά. Αλλά ακόμα κι αν διαβάσεις αυτό το τέλος πριν την αρχή, παραμένει teaser.
Γιατί ο πλούτος που ξεδιπλώνει ο Alan Moore είναι ανεξάντλητος. Πάνελ που παραπέμπουν σε άλλα πάνελ, διαρκής υπαινικτικός σχολιασμός, λόγος αμφίσημος, παραπομπές από Dylan ως Shelley, ο τρόπος δράσης των χαρακτήρων, η υπόγεια υπονόμευση της λογικής του τρόπου δράσης τους, το σπάσιμο της γραμμικότητας, το ανακάτωμα της πραγματικότητας με τη μυθοπλασία, η ιδιότυπη χρήση της προοπτικής, χάρτες σε γωνίες που δείχνουν την πορεία ενός πολέμου χωρίς καν να λέγεται λέξη, σκιαγραφίες ανθρώπων σε τοίχους που θα γίνουν στο τέλος σκιές του περάσματος πραγματικών ανθρώπων, ζέπελιν δεμένα σε ταράτσες, η φιγούρα του Richard Nixon να τριγυρνάει με το αλυσοδεμένο του χέρι, το ρολόϊ που σε κάθε εξώφυλλο μετρά τα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, ένας πύργος που θρυμματίζεται από ένα φιαλίδιο με άρωμα, ένα θερμοδυναμικό θαύμα, πέντε επίπεδα μεταδιήγησης, faster than a speeding bullet, οι απόηχοι όλων των κόμικ που θα διαβάσει ποτέ κανείς, από το Tales of the Black Freighter ως το MAD. Aπλές και ελάχιστες λεπτομέρειες της πρισματικής δομής ενός κομψοτεχνήματος.
"Come... Dry your eyes, for you are life, rarer than a quark and unpredictable beyond the dreams of Heisenberg [...] Dry your eyes... and let's go home".
Tο μέλλον του κόσμου είναι σε καλά χέρια...

Tuesday, March 22, 2005

Relativity

Να προτείνω κι εγώ το τραγούδι της (προηγούμενης) ημέρας, Craig Armstrong - Rise. Dark and haunting, όπως όταν αντιλαμβάνεσαι με αγωνία ότι παρά το γεγονός ότι το εικοσιτετράωρο έχει όντως 24 ώρες, για να προλάβεις όσα πρέπει να γίνουν θα χρειαζόταν να έχει πολύ περισσότερες.

Friday, March 18, 2005

Minimal

Back home μετά από ώρες ταχείας ανάγνωσης στη βιβλιοθήκη. Ησυχία. Άνοιγμα παραθύρου, μένει μία ώρα απογευματινού φωτός. Συν μια λάμπα των 100 watt, αρκεί για να σκορπίσει τις μισές σκιές, οι υπόλοιπες είναι οκέι. Στο απέναντι μπαλκόνι, γάτες που τεντώνονται από μεσημεριανό ύπνο. Ένας εσπρέσο. Gerry Mulligan & Chet Baker, Making Whoopee. Let’s unwind for an hour…

Monday, March 14, 2005

Rakasha's Literary Supplement #1

LoanaΥπό προϋποθέσεις, Η Μυστηριώδης Φλόγα της Βασίλισσας Λοάνα αποτελεί το καλύτερο μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Έκο. Οι προϋποθέσεις δεν έχουν να κάνουν με το suspension of disbelief που είθισται να είναι το κύριο αίτημα του συγγραφέα από τον αναγνώστη – και που ποτέ δεν ήταν πρόβλημα για τον Έκο. Έχουν να κάνουν με αυτό που είθισται να αναμένει νομίζω ο (μετά είκοσι έτη) εκπαιδευμένος στον Έκο αναγνώστης. Η Φλόγα ηθελημένα δεν διακρίνεται από την αρτιότητα του Ονόματος του Ρόδου, την έλλειψη γραμμικότητας του Εκκρεμούς του Φουκώ και την αφηγηματικότητα του Μπαουντολίνο. Ηθελημένα παραμένει ημιτελής, σε αντίθεση θα έλεγα με το Νησί της Προηγούμενης Ημέρας. Ωστόσο, σε όλα αυτά τα προηγούμενα, ακόμα και στον απατηλά απλό Μπαουντολίνο, όπου σε δεύτερη ανάγνωση αρχίζουν να εμφανίζονται απηχήσεις των φανταστικών ταξιδιών του John Mandeville, η (λαβυρινθώδης) πλοκή αρκούσε για την ικανοποίηση όσων δεν κοπίαζαν πάνω από τα θαύματα της σημειωτικής ή τους προβληματισμούς περί κειμενικότητας. Αυτή τη φορά το ταξίδι είναι σαφώς πιο επίπονο και ο μόνος ίσως δρόμος για να παρακάμψουν αυτές τις εμμονές οι αναγνώστες είναι να μιμηθούν τον κεντρικό ήρωα και να ακολουθήσουν τις οδούς της προσωπικής νοσταλγίας και της προσωπικής μνήμης.

Ωστόσο, και εδώ δεν πρόκειται για απλή βόλτα στο πάρκο. Αναγκαστικά, η νοσταλγία και η μνήμη του συγγραφέα μας κατευθύνουν στην «εποχή των άκρων», σε μια παιδική ανασύσταση των χρόνων του φασισμού. Αναζητώντας να γεμίσει ένα αδειανό πουκάμισο και να θυμηθεί το πρόσωπο μιας Ελένης, ο Τζιανμπατίστα Μποντόνι βλέπει τη ζωή του σε επανάληψη, αναδεικνύει τους λανθάνοντες τρόπους με τους οποίους το καθεστώς εισχωρούσε σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, αναρωτιέται για τις προσωπικές του ευθύνες, ψάχνει τους εφηβικούς του έρωτες. Ο 20ός αιώνας της παιδικής ηλικίας του Έκο ξεκινά με μια δημόσια αμνησία και καταλήγει σε μια εντελώς ιδιωτική ανάμνηση των πραγμάτων. Ανάμνηση που γίνεται και αναδιοργάνωση κατά τα μέτρα εκατοντάδων προτύπων της παιδικής λογοτεχνίας και του κόμικ – αλλά μένει όπως είπαμε ανολοκλήρωτη.

Ο Έκο έχει ήδη επαινεθεί γιατί αυτή τη φορά αρκέστηκε σε μια απλούστερη μορφή και δεν ενέπλεξε τον αναγνώστη στους συνήθεις του λαβυρίνθους. Πιθανότατα έχουν δίκιο, προσωπικά όμως βρήκα γοητευτικότερες τις περιπλανήσεις του στις «φθαρμένες μορφές» των παλιών χρονικών, με τη συντροφιά των μυστικών εταιρειών και της σκόνης της συμπαθείας. Το παραμύθι είναι καλό – δεν έχει Μινώταυρο όμως...

Thursday, March 10, 2005

3,14

Ενθύμιον ναυτικής ζωής. Στον υποπλοίαρχό μας με, χμ, άστο καλύτερα...


"...Η νοοτροπία του αξιωματικού ΠΥ δε διαφέρει σημαντικά από αυτή της κίσσας. Η κινητήρια δύναμή του είναι η ακαταμάχητη όρεξή του να αποκτά και να στοιβάζει. Βλέπει όλα τα αντικείμενα σαν μάννα εξ ουρανού. Τα χαρτιά υγείας είναι μια ανακούφιση. Τα είδη καθαρισμού είναι ένας θησαυρός. Τα ανταλλακτικά οποιουδήποτε μηχανήματος είναι ευλογία Θεού. Παρόμοιες είναι και οι αντιλήψεις του για τα έμψυχα όντα. Άλλωστε μια από τις αδυναμίες του είναι ακριβώς ότι δεν μπορεί να προσδιορίσει τις διαφορές μεταξύ τους. Κάποιο χαλασμένο γονίδιο ή bug στον κώδικα του κοινωνικού του περιβάλλοντος είναι υπέυθυνο για το πρόβλημα. Η περίπτωση είναι τόσο ευρέως διαδεδομένη που και ο ίδιος ψυχανεμίζεται ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά το θεωρεί αμελητέο, κάτι σαν ελαφρά αχρωματοψία. Δεν υπάρχει λόγος να πας για κάτι τέτοιο στον γιατρό, ίσα ίσα που θα μπορούσε να αποτελέσει κα προτέρημα: δεν λένε ότι η δικαιοσύνη είναι τυφλή; Ιδού, κύριοι, στο ΠΝ δεν υφίστανται διακρίσεις. Ούτε καν ανάμεσα σε ανθρώπους και αντικείμενα. Είσαι κιβώτιο, είσαι στρατεύσιμος, εμένα μου είναι ένα και το αυτό. Έτσι λοιπόν, αν για τον αξιωματικό ΠΥ τα στυλό διαρκείας είναι πολύτιμα πετράδια και τα cd βαρύτιμα τρόπαια, οι ναύτες είναι ηδονή: όσο περισσότεροι, τόσο καλύτερα. Κατά την περίοδο των μεταθέσεων η συμπεριφορά του είναι χαρακτηριστική του είδους καθώς με επίμονα ερωτικά καλέσματα προσπαθεί να εντοπίσει πιθανούς στόχους και στη συνέχεια, με κυκλωτικές κινήσεις, κραυγές, ψιθύρους και εναλλάξ κλαυθμηρισμούς και γρυλλίσματα, να τους διεκδικήσει για το γραφείο του. Όταν με την οξυδερκή στοχοπροσήλωσή του ο επιδιωκόμενος σκοπός επιτευχθεί, ο ναύτης μπορεί να παρκαριστεί σε μια γωνία τυλιγμένος στη συσκευασία του και να ξεχαστεί με ασφάλεια. Οι καθημερινές ασχολίες της διασφάλισης της περιοχής του, της πρόσκτησης τροφής και της αποθήκευσης αγαθών, όμως, αποσπούν την προσοχή του αξιωματικού ΠΥ και ο ναύτης εύκολα μεταβάλλεται σε μπαλάκι μεταξύ των υπολοίπων γραφείων που είχαν την τύχη να μην ανήκει ονομαστικά στη δύναμή τους. Επιδεικνύοντας το γυαλιστερό του τρίχωμα, ο λοφιοφόρος αξιωματικός ΠΥ μπορεί στο μεταξύ να περιδιαβάζει στο στρατόπεδο με τα διάσημα της υπεροχής του έναντι των άλλων..."

Wednesday, March 9, 2005

Something borrowed, something blue

Περνώντας από το πάρκο που παίζαμε μικροί, έριξα πάλι μια ματιά στο παλιό μνημείο με τις λείες και δύσκολες στην αναρρίχηση πλάκες, αφιερωμένο τότε σε κάτι αρχαίο και λόγω της φθοράς του χρόνου ακαθόριστο, όπου συνηθίζαμε να σκαρφαλώνουμε καθημερινά και να κατακτάμε με φανταστικές σημαίες την κορυφή του Έβερεστ, το ύψωμα 442 ή ένα παρατηρητήριο του εχθρού - και το οποίο έχει πια ευπρεπιστεί φορώντας μάρμαρα και αδριάντες κι έχει μεταβληθεί σε σύγχρονο και καθορισμένο μνημείο των Ιμίων. Πάει πολύς καιρός, αλλά η δική μου αντίδραση είναι ακόμα εκείνη του Snoopy: ο Snoopy μετά από χρόνια επισκέπτεται το ορφανοτροφείο (αν δεν κάνω λάθος) όπου μεγάλωσε. Στη θέση του βρίσκει ένα πολυώροφο πάρκινγκ. “Stupid people”, λέει ο Snoopy, “You are parking on my memories”.

Tuesday, March 8, 2005

Ευθεία στροφή...

Έλαμπε την νύκτα ταύτην ήλιος ακτινοβόλος
και εχύνετο το μαύρον πέριξ φως των κεραυνών.
Εν σιγή βρονταί εβόων. Ήστραπτε της γης ο θόλος,
και το έδαφος εν λύπη έχαιρε των ουρανών.
Όρθιος εν εγρηγόρσει εκοιμώμην εν τη κλίνη,
ότε αίφνης εμπροσθέν μοι έστη γέρων νεαρός,
κ' εν ευγλώττω σιγή λέγει: τι ανήσυχος γαλήνη,
τι ακτινοβόλον σκότος, τι τερψίλυπος καιρός!
Είσελθε επί του ίππου, κ' έναν μόνο κάμε γύρον
εις τα νώτα του πυθμένος του στησίρρου ποταμού,
ή στους πάγους της Σαχάρας, φίλε, μετά των ζεφύρων
ας απέλθωμεν αμέσως, μένοντες εδώ ομού.
Ταύτα είπε, κ' εις τον τόπον έμεινεν αναχωρήσας,
χωρίς λέξη να ακούσω, χωρίς λέξιν να ειπή.
Και εσβέσθησαν τα σκότη, και ηκτινοβόλει δύσας,
ο εβενινόθροξ Φοίβος και η μαύρη αστραπή.


(Ο Παναγιώτης Πανάς, επτανήσιος, ριζοσπάστης, τα ρίχνει στη ρομαντική αθηναϊκή σχολή το 1872 σαρκάζοντας το ποιητικό κατεστημένο της περιόδου, μετέπειτα πρότυπο του ποιητή Φαμφάρα - αλλά πάντα μου άρεσε και ως παιχνίδι με τις λέξεις...)

Sunday, March 6, 2005

Eyes burning holes through you

Κάπου στη μέση του δρόμου μετά το κάπως φιλάργυρο στη διαχείριση του πλούτου τού (σε σχέση με τα υπόλοιπα, πάντα) A Game of You και πριν από τη δραματική κορύφωση του Brief Lives, ο Neil Gaiman έγραψε μια ιστορία-μέσα-σε-μια-ιστορία που λεγόταν The Hunt, όπου ένας παππούς διηγείται ένα παραμύθι για τον παλιό καιρό στην εγγονή του. Συνάντησα τη χάρτινη ηρωίδα στο μετρό το απόγευμα. Την αναγνώρισα από τα μάτια της. Είχαν την ίδια παράδοξα φωτεινή και μοναδικά διαφορετική ποιότητα του πράσινου που σε έκανε στο τελευταίο πάνελ να αναρωτιέσαι αν μεταμορφωνόταν και εκείνη σε λυκάνθρωπο.

Saturday, March 5, 2005

Public Space...

Οι πολλαπλές ζωές μας είναι εξίσου δεδομένες με τις πολλαπλές μας ταυτότητες. «Επαγγελματικός βίος», «προσωπική ζωή», «κοινωνική ζωή», «ιδιωτικός βίος» πέρα από έννοιες χρήσιμες στο πάλαι ποτέ μάθημα της έκθεσης, ορίζουν διακριτούς «χώρους» ανθρώπινης δραστηριότητας. Μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού βίου, για παράδειγμα, ανοίγεται ένα χάσμα, καθώς δημόσιος και ιδιωτικός χώρος συγκροτούνται στη βάση διαφορετικής λογικής και συνεπάγονται διαφορετικές στάσεις, συμπεριφορές, αποδοχές, απαγορεύσεις και αποκλεισμούς: σκεφτείτε ένα dress code για το σπίτι, απαιτείστε ακρίβεια χιλιοστού στη διάταξη της σαλάτας ή προσπαθήστε να κάνετε έρωτα στο γραφείο... Η δημόσια έκφραση, επομένως, του ιδιωτικού στοιχείου αποτελεί ουσιαστικά αντίφαση, τουλάχιστον όσον αφορά τις έννοιες αυτές όπως τις οργανώνουμε κατά κανόνα και όπως τις νοούμε στην εποχή της νεωτερικότητας. Στη νεωτερική περίοδο η δημόσια σφαίρα διαγράφεται με περισσότερη σαφήνεια και η ιδιωτική συγκροτείται με ιδιαίτερη φροντίδα και τα όρια μεταξύ τους σταδιακά στεγανοποιούνται σε σύγκριση με το παρελθόν, όπου ο θάνατος, π.χ., ήταν μια open day, ατέλειωτη παρέλαση φίλων, συγγενών ή και περιέργων.[1] Το ημερολόγιο, για παράδειγμα, o κατεξοχήν συνειρμός για την έκφραση privacy, στην πραγματικότητα έχει σαφείς διαβαθμίσεις: κάτω από την ίδια έννοια στεγάζονται τόσο το ημερολόγιο κυβερνήτη του Τιτανικού όσο και το προσωπικό ημερολόγιο της γυναίκας ενός αστού επιβάτη, ωστόσο η απόσταση ανάμεσά τους ορίζεται από το για ποιον γράφεται το καθένα, για τους ασφαλιστές του Lloyd ή για τα μάτια σου μόνο.

Ωστόσο, το αν το παράδειγμα αναφέρεται στην ίδια νεωτερικότητα του ίδιου δημόσιου και ιδιωτικού στοιχείου που βιώνουμε οι εδώ, ελέγχεται. Δύσκολα θα τοποθετούσε κανείς τον Φιλέα Φογκ πλάϊ στον Ντέϊβιντ Μπέκαμ ή, για να είμαστε δίκαιοι απέναντι στον Φιλέα, έστω τον William Gladstone δίπλα στον Tony Blair… Στο πλέγμα αυτό της «μετανεωτερικότητας» ο Richard Sennett κατέγραφε το 1977 την παρακμή του δημόσιου χώρου και την αποχώρηση του σύγχρονου ανθρώπου στην ιδιωτική ζωή.
[2] Ωστόσο, ο δημόσιος χώρος, με την έννοια του forum, αν και δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας, ίσως να είναι περισσότερο παρών από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και εντεύθεν: have modem, will connect. Ίσως και online, will message/chat/blog (κατά σειρά εμφάνισης)... Η επικοινωνιακή τους λειτουργία τα εντάσσει ουσιαστικά σε ένα χώρο εικονικής (με την έννοια του virtual) τρόπον τινα «κοινωνίας πολιτών», όπου newsgroups, κανάλια και rooms συνιστούν χαλαρές ομάδες επαφών και το blog δυναμική ατομική έκφραση. Και βέβαια το blog (όπως έχει προτείνει ο Sraosha σε υπόδειξη που ίσως επαναλάβει και επεκτείνει ως αντίβαρο στη μακρολογία μου) αποτελεί, όπως και το ημερολόγιο άλλωστε στον 19ο αιώνα, μέσο: γίνεσαι κατά περίπτωση τιμητής του Dan Rather, Νίκος Χατζηνικολάου στη θέση του Νίκου Χατζηνικολάου, κοινωνός προσωπικών εμπειριών. To μέσο βέβαια διαμεσολαβεί: στην περίπτωσή μας, το δημόσιο με το ιδιωτικό. Στο Internet δεν υπάρχει ουσιαστικά δραστηριότητα που η νεωτερικότητα καθιέρωσε στη σφαίρα του ιδιωτικού, η οποία να μην έχει μεταδοθεί live: καθημερινή ζωή, σεξ, γέννηση, θάνατος, αυτοκτονία. Το θέμα είναι κατά πόσο θεωρεί κανείς τη belle du jour εξαίρεση ή κανόνα, από την άποψη (και το σκοπό) της εκχώρησης του προσωπικού. Το τελικό ερώτημα είναι αν τελικά ο ιδιωτικός βίος στη «δεύτερη», «ρευστή», «μετά» νεωτερική εποχή του Internet, ξεφεύγει από τα προδιαγεγραμμένα του όρια και αποβαίνει, υπό προϋποθέσεις, σαφώς πιο «δημόσιος» από ότι ως και στο πρόσφατο παρελθόν...

Quite the roundabout way to ask: what does a blog signify…
[1] Philippe Ariés, Ο Άνθρωπος ενώπιον του Θανάτου, τ. 2, Αθήνα 1999, σ. 395 κ.ε.
[2] Richard Sennett, Η Τυραννία της Οικειότητας, Αθήνα 1999.

Tuesday, March 1, 2005

...and then there was B

Nel mezzo del cammin di nostra vita...

Όχι κατά κυριολεξία, αλλά για να δηλωθεί το in medias res της κατάστασης - εκτός του ότι ο στίχος στο κυβερνοδιαστημικό του περιβάλλον μοιάζει να αποπνέει μια essence Eco.
P.S. A, επί τη ευκαιρία, Salutations to Ganesha...