Saturday, May 8, 2010

The Mirror (Crack'd)

Σε μια εκδήλωση την Τρίτη άκουσα τον Παύλο Τσίμα να σχολιάζει ότι ελέω χρεοκοπίας η Ελλάδα βρέθηκε απότομα και βίαια στην ανάγκη να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη και να προχωρήσει σε μια εκκαθάριση των λογαριασμών της με το παρελθόν. Υπάρχει εν τούτοις στη διαπίστωση αυτή μια άρρητη προϋπόθεση (η οποία και επιβεβαιώθηκε στον αντίκτυπο και την ερμηνεία των τραγικών γεγονότων της επομένης, της ημέρας που η Ελλάδα επιχείρησε να κοιτάξει στον καθρέφτη): να διαθέτει κανείς την ικανότητα να μην βλέπει απλώς, αλλά να διακρίνει κιόλας. Κι επειδή διάφορα τμήματα, στρώματα, κοινωνικές ομάδες, επαγγελματικές συντεχνίες και πολιτικές ελίτ της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι εκπαιδευμένα να συλλαμβάνουν τέτοιες λεπτότητες, προτιμώντας να απορρίπτουν την παράγραφο χάριν της πρότασης και την πρόταση χάριν του συνθήματος, η συζήτηση για την αποτυχία του μεταπολιτευτικού εγχειρήματος θα επικεντρωθεί στα εδώ και τριάντα χρόνια δοκιμασμένα και επιτυχημένα σουξέ: ποιοι έκλεψαν, ποιοι δεν έκλεψαν, ποιοι συνωμότησαν, πίσω από τις κουΐντες ή αλλαχού, ποιοι μειοδότησαν, εθνικώς ή άλλως, ποιοι λειτούργησαν ως αγκιτάτορες, προβοκάτορες, κλειδοκράτορες και πρωτοστράτορες του Μυτζηθρά. Αν όμως ένα σύστημα διαχείρισης της κοινωνίας αποτυγχάνει, αν αποδεικνύεται κενός όχι μόνο χρημάτων αλλά και ουσίας ένας τρόπος ζωής που αναζητούσε επίμονα τα παραθυράκια, τα μονοπάτια και το κόψιμο δρόμου, προφανώς δεν μιλάμε μόνο για τις πράξεις των λίγων (κι αν «καεί το μπουρδέλο η Βουλή» εκτός από τους συνανθρώπους μας στη Marfin, τι ακριβώς θα θεμελιωθεί στο αίμα, δηλαδή;) αλλά και τις ευθύνες που προκύπτουν από τις παραλείψεις των πολλών. Γιατί ένα σύστημα δεν στηρίζεται απλώς στην ενθουσιώδη του αποδοχή, περισσότερο βασίζεται στη σιωπηρή ανοχή. Και σε κάθε διεφθαρμένο πολιτικό που καταχράται χρήματα αντιστοιχούν οι διεφθαρμένοι πολίτες που απαιτούν χάρες ως αντάλλαγμα της ψήφου τους. Σε κάθε αγανακτισμένο πολίτη που ζητά διαφάνεια στις δημόσιες συναλλαγές αντιστοιχούν οι πορωμένοι οπαδοί που ζητούν την υπαγωγή των ομάδων τους στο άρθρο 44. Σε κάθε κρατική αστοχία αντιστοιχούν πράξεις υποτιθέμενης αντίστασης, όπως το ιδεολογικό φύλλο συκής που ενδύεται η εκτεταμένη προ καθεστώτος αποδείξεων μικροφοροδιαφυγή. Κι αν στην πρώτη σειρά του έργου του καθρέφτη την Τετάρτη κάθονταν εξουσιαστές και αντιεξουσιαστές, πίσω, στις σκιές, διακρινόμαστε όλοι εμείς που καλά κρυμμένοι πίσω από το δάχτυλό μας επιτρέπουμε σε λιγότερους να βολεύονται πολύ για να βολευόμαστε πολλοί περισσότεροι από λίγο.