Saturday, April 17, 2010

Arne Saknussemm


Μη όντας οπαδός της Björk και μην έχοντας την τύχη να ταξιδέψω ως την απώτατη Θούλη του Ρέικιαβικ, οι μόνες μου μνήμες της ηφαιστειώδους Ισλανδίας προέρχονται από τη νοητική εκδρομή που δεκαετής είχα πραγματοποιήσει στο Sneffelsyökull με όχημα το Ταξίδι στο κέντρο της Γης του Ιουλίου Βερν. Ξεκινώντας από εκεί την περιπλάνησή μου στην κλασική τριλογία παιδικών φαντασιώσεων (τα έγκατα της Γης, τα βάθη των ωκεανών, το κενό του διαστήματος), την οποία αργότερα ολοκλήρωσα δεόντως υποκύπτοντας στην προσθετική δράση των Από τη Γη στη Σελήνη, Γύρω από τη Σελήνη και 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα, ανακάλυψα ένα από τα δυνητικά πρότυπα της popular fiction του 20ού αιώνα σε θέματα κειμενικής δομής και επεισοδιακής πλοκής. Αν και η σχέση του Otto Lindenbrock, οξύθυμου ιδιοφυούς γεωλόγου, και του ατυχώς συνηθισμένης ευφυΐας ανηψιού του, Axel, μου θύμιζε τη σχέση Θείου Σκρουτζ και Ντόναλντ Ντακ, η περιγραφή του υπόγειου κόσμου της κοίλης γης έβρισκα πάντοτε ότι ήταν μια πολύ πιο πετυχημένη πραγμάτευση του θέματος του προϊστορικού κόσμου από την υπερτιμημένη τερατολογία του Arthur Conan Doyle στο The Lost World. Χωρίς να αποτελεί το λειτουργικότερο έργο του Βερν (η διάκριση ανήκει αναμφίβολα στις 20.000 λεύγες), το Ταξίδι χρωστά τη γοητεία του στο ότι ήταν τόσο εθιστικά περιπετειώδες όσο ένας πρώιμος Indiana Jones – και σε ορισμένα σημεία κατά τι μόνο λιγότερο eerie από την αριστουργηματική ατμοσφαιρικά Σφίγγα των Πάγων. Με χαμένα χειρόγραφα, ρουνικά, παγετώνες, καταβάσεις σε ηφαίστεια, εκατόμβες ιουρασικών τεράτων και κερασάκι στην τούρτα τη χολιγουντιανής έμπνευσης επιστροφή στην επιφάνεια, ο Βερν μπορεί να κατηγορηθεί μόνο γιατί δεν εξέθεσε ποτέ με σαφέστατη πληρότητα σε ένα nineteenth-century prequel την απάντηση στο ερώτημα για την τύχη του πιο σκιώδους (και ως εκ τούτου πιο ενδιαφέροντος) χαρακτήρα του βιβλίου: τι απέγινε ο Arne Saknussemm.