Friday, June 24, 2005

A couple of lives down the line...

Επιστρέφοντας από τη δουλειά (τρυπάμε κάτι δυστυχείς με μεγάλες πηρούνες) διάβασα στο τρένο (της κολάσεως) το controversial άρθρο του Πανόπουλου στην Athens Voice όπου ξιφουλκεί ως Άγιος Γεώργιος που σκοτώνει τον blogoδράκοντα. Επειδή ως δαιμονικό πλάσμα, όπως αντιλαμβάνεστε, σκανδαλίζομαι με τα άγια, για την άμεση και (σπαρταριστή) υπεράσπιση του μέσου και του μηνύματος, σας παραπέμπω στον noo (http://nootropia.blogspot.com/). Στο προτρεπτικό Get a life του οσίου τίτλου, επιτρέψτε μου να αντιπαραθέσω Hari Seldon σε παράφραση: "ο αφορισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του ανίκανου".

Friday, June 17, 2005

Pinky and the brains...

Χρησιμοποιώντας ένα παλιό αλχημικό ξόρκι του 15ου αιώνα μεταμόρφωσα μερικά έντονα χρωματισμένα κομματάκια χαρτιού σε ένα από τα παλαιότερα items που είχαν μείνει στην "to-buy" λίστα μου περίπου όσο και ένα καλό blended ουίσκυ στο βαρέλι του, κι έτσι είμαι πλέον κάτοχος και των τριών μαγικών τόμων του Civilization and Capitalism, 15th-18th Century του Fernand Braudel. Πότε βέβαια θα τους διαβάσω είναι άλλο ζήτημα, πρέπει να πάρω ένα τηλέφωνο τον Lord Asriel στο Jordan College να μου πει πως δημιουργούν χρόνο από το μηδέν (αλλά έχει κλειστό το κινητό, είναι απασχολημένος με τις σκόνες του...) Πάντως, θα προηγηθεί απ΄ό,τι φαίνεται το Rule of Four, το οποίο ο Independent (αυτοί οι Liberal Democrats του βρετανικού τύπου, μονίμως wannabe) χαρακτήρισε ως "The Da Vinci Code for people with brains". Βρέχει μυαλά στη στράτα μου, or what? Eκτός πάλι, αν ισχύει αυτό που υποστηρίζει η San Francisco Chronicle, ότι πρόκειται δηλαδή για "one part The Da Vinci Code, one part The Name of the Rose", οπότε προσθέτω κι ένα maraschino cherry κι έχω ένα συγκλονιστικό cocktail...

Monday, June 6, 2005

"Arrakis... Dune... Desert Planet..."

Το prequel, αντίθετα με όσα φαίνεται να πιστεύουν πολλοί, είναι ένα δύσκολο είδος καθώς αναλαμβάνει να ξεδιαλύνει πράγματα που ήδη έχουν ειπωθεί και μάλιστα να το κάνει με λιγότερη ελευθερία από εκείνη ενός sequel (που διατηρεί εκ φύσεως τη δυνατότητα μιας έκπληξης) μια και εδώ η εξέλιξη γεγονότων και χαρακτήρων είναι ήδη γνωστή στον αναγνώστη. Ένα μόνο μικρό ενδεικτικό παράδειγμα. Συχνά, η ελλειπτικότητα της λεπτομέρειας είναι εκείνη που προσδίδει βάθος και σημασία, διάσταση, δηλαδή, σε ένα χαρακτήρα, σωστά; Σωστά. Η παγίδα του prequel, στην οποία πέφτουν πολλοί και μη εξαιρετέοι, είναι η υπερβολική ανάλυση του ήδη γνωστού, της λεπτομέρειας που στο πρωτότυπο προσέθετε υπόνοια, ενώ εδώ μεγεθύνεται και έρχεται σε πρώτο πλάνο. Διαβάζοντας, για παράδειγμα, το Dune του Frank Herbert, θα συναντήσει κάποιος τη σκοτεινή αλλά civilised φιγούρα του Hasimir Fenring, εξ απορρήτων, αφήνεται να εννοηθεί, του αυτοκράτορα, προσωπικού εκτελεστή και διεκπεραιωτή βρώμικων αποστολών. Εκεί που ο ιδιότυπος τρόπος ομιλίας του κόμη Fenring στο Dune υποδηλώνει το πόσο επικίνδυνος είναι, στο House Atreides, η ανάγνωση του οποίου προϋποθέτει τη γνώση των προηγούμενων και όπου ο χαρακτήρας είναι έτοιμος, άρα δεν είναι απαραίτητο να σκιαγραφηθεί, η αστοχία των (pretenders, I’m afraid) Brian Herbert και Kevin J. Anderson είναι ότι την καθιστούν έναν απλό μανιερισμό. Ως αποτέλεσμα, αυτό που στο πρωτότυπο ήταν μία από τις λίγες άμεσες ενδείξεις του χαρακτήρα ενός προσώπου, στο prequel γίνεται το trademark ενός χαρτονιού που μιλάει...

*George Lucas, βγες απ’ την τρύπα σου, η καμπάνα χτυπάει και για σένα...