Sunday, October 31, 2010

Asocial Network


Αν κάτι δεν με ικανοποίησε στο Social Network είναι το στερεοτυπικό cherchez la femme: πίσω από τον αυτιστικό άνδρα αναζητήστε τη the one that got away ιδανική γυναίκα. Θα μου πείτε βέβαια ότι δεν πρόκειται για το πρόσωπο αυτό καθαυτό αλλά για τη ματαιοδοξία ενός ανθρωπου και την ψυχαναγκαστική του ανάγκη να την προσωποποιήσει. Άλλωστε, σε αντίθεση με τα σχόλια όσων αντιλαμβάνονται μια μυθοπλασία (έστω και βασισμένη στις εκμυστηρεύσεις της μιας πλευράς των πραγματικών προσώπων) ως κινηματογραφική απόδοση της απόλυτης αλήθειας, από την «κρυφή ιστορία του Facebook» κρατάει κανείς μάλλον τις αγελαίες συμπεριφορές, την αδίστακτη επιχειρηματική λογική (χάριν της οποίας ακυρώνονται οι προσωπικές σχέσεις που όλως τυχαίως αποτελούν το επαγγελματικό αντικείμενο του πόθου) και την επένδυσή της ενίοτε με αμπελοφιλοσοφίες περί του διαδικτύου ως λυδίας λίθου της ανθρώπινης ύπαρξης. Χωρίς όλα αυτά να υποτιμούν την εξαιρετική σε βλέμματα, στάση και προσέγγιση ερμηνεία του Jesse Eisenberg ως evil twin του Mr. Spock: το καλύτερο twist της ταινίας είναι ότι το Facebook επινόησε ο τελευταίος των Βουλκάνιων.

Thursday, October 21, 2010

A Design for Life



Κάποτε ήταν η ρωσική πρωτοπορία. Τώρα εναπόκειται στην ΟΝΝΕΔ Oil (με σήμα τον Πήγασο) και σε άλλα ευρηματικά δείγματα αισθητικής καινοτομίας (το πουλί της Χούντας, ο λογότυπος της PALSO, η μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας της Q Telecom) να διαγκωνίζονται σε μια επίκαιρη αναζήτηση νοήματος και αξίας του συμβολικού κεφαλαίου χάριν του μέλλοντος της χρυσής ελληνικής νεολαίας.

Sunday, October 17, 2010

False flags



Πίσω από τα
φωνητικά του υπαρξιακού πολιτικού angst που ουδόλως προέβλεπε το 2006 την έλευση της οικονομικής ύφεσης ως ταιριαστού συνοδοιπόρου της κοινωνικής έκρηξης των κατά Sarkozy racailles, strangely Morriconeish ήχοι μοιάζουν να ζητούν τον Sergio Leone του 21ου αιώνα για μια λιγότερη επική και περισσότερο πραγματιστική απόδοση των αστικών αυτή τη φορά βιογραφιών ηττημένων, φτωχοδιαβόλων ή κυνηγών επικηρυγμένων του πολιτισμού.

Monday, October 4, 2010

Fiendish creatures



Ομολογώ την αμαρτία μου εξαρχής: δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ για τον Δράκο του Νίκου Κούνδουρου (The Fiend of Athens, αγγλιστί). Είχα την αμυδρή εντύπωση ότι η υπόθεση του έχει κοινά στοιχεία με το Θεριό του Ταύρου του Αζίζ Νεσίν που θυμάμαι να βλέπω μικρός στο Θέατρο Άλφα (Στέφανος Ληναίος – Έλλη Φωτίου και τα της πολιτικοποίησης των ‘80s), και πέραν τούτου ουδέν. Τουλάχιστον ως τη στιγμή που ανακάλυψα ότι ο Jonathan Franzen τον εκτιμά τόσο ώστε όχι μόνο να παραπέμπει ευθέως σε αυτόν αλλά και να τιτλοφορεί The Fiend of Washington ένα από τα καταληκτικά κεφάλαια του Freedom.


Υποπτεύομαι ότι ο Franzen όχι μόνο θεωρεί τα λάθη αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης φύσης αλλά και αδυνατεί να φανταστεί την εξέλιξη της προσωπικότητας χωρίς αυτά. Όπως και οι συνάδελφοί τους ήρωες του εξαίρετου The Corrections, εκείνοι του Freedom έχουν περισσότερα να μας πουν γι' αυτά παρά για την ίδια την έννοια της ελευθερίας: αν το προηγούμενο βιβλίο διακρινόταν από την εμμονή της διόρθωσης των λαθών, το παρόν πρέπει να διαβαστεί ως το ευαγγέλιο της ελευθερίας της διάπραξής τους. Ίσως εκεί να οφείλεται και η έντονη αίσθηση της απτότητας που διακρίνει τα εκάστοτε πρόσωπα της δράσης: μακριά από το τραγικό εθνοτικό / κοινωνικό / ηλικιακό angst των πρόσφατων έργων τού Philip Roth, τις ψυχρές αφαιρετικές εκφράσεις θεωρίας που παρουσιάζονται εν είδει πρωταγωνιστών στα κείμενα του αίφνης διάσημου Tom McCarthy η τις στρογγυλές προσωπικότητες της αξιότατης κατά τα άλλα Zadie Smith, οι γονείς του Franzen έχουν την αναγνωρίσιμη παρεμβατικότητα των δικών μας, τα κωλόπαιδά του εκείνη τη χαρακτηριστική δόση righteousness, οι οικογένειές του μια λειτουργική έλλειψη λειτουργικότητας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι οι κορυφαίες του σκηνές είναι πάντοτε βίαιες αντιπαραθέσεις, χωρίς καθάρσεις και χωρίς αποτέλεσμα: ως χρονικογράφος των ανθρωπίνων λαθών ο Jonathan Franzen γνωρίζει ότι δεν υπάρχει τίποτα απλούστερο από την ευχέρεια της επανάληψής τους – γι' αυτό και γράφει τις σκληρότερες λεκτικές μετωπικές, την αιχμηρότερη λεηλασία συναισθημάτων, τους καλύτερους καυγάδες της σύγχρονης αγγλόφωνης λογοτεχνίας.