Πίσω από τα φωνητικά του υπαρξιακού πολιτικού angst που ουδόλως προέβλεπε το 2006 την έλευση της οικονομικής ύφεσης ως ταιριαστού συνοδοιπόρου της κοινωνικής έκρηξης των κατά Sarkozy racailles, strangely Morriconeish ήχοι μοιάζουν να ζητούν τον Sergio Leone του 21ου αιώνα για μια λιγότερη επική και περισσότερο πραγματιστική απόδοση των αστικών αυτή τη φορά βιογραφιών ηττημένων, φτωχοδιαβόλων ή κυνηγών επικηρυγμένων του πολιτισμού.
α σας κάθησε η triple μουσ σοκολά βαριά...;)
ReplyDeleteK.
Ή κάτι πολύ πιο μπανάλ, ανακαλύπτω ότι έχω χάσει ενδιαφέροντα επεισόδια της πορείας των Massive Attack. :P
ReplyDeleteΈχεις χάσει το Hundred Windows -- ή πώς το λέγανε. Όχι σπουδαίο.
ReplyDeleteΈχασες όμως και το υπέροχο λάιβ το 2008 στο Τηγάνι.
Διάβολε, «Τηγάνι», τι είν' τούτο πάλι; Κανένας πολυχώρος ή παρατσούκλι του Terravibe;
ReplyDeleteΌντας ανάποδος άνθρωπος νομίζω ότι τα μετά το Mezzanine μου αρέσουν περισσότερο.
Τηγάνι: εκεί που τηγανίζουμε. Γαύρους.
ReplyDeleteΤο Heligoland (που το προσκυνήσανε και πήγα και το αγόρασα) έχει ακριβώς τρία καλά κομμάτια, με το Paradise Circus να κάνει για πέντε, βέβαια.
Πώς να μην κάνει για πέντε, στη Deluxe Edition το έχει ήδη σε τρεις εκδοχές. :p
ReplyDeleteΑ, μάλιστα!
ReplyDelete