Wednesday, September 7, 2005

Easy like Sunday Morning...

«ΣΥΖΗΤΟΥΣΑΜΕ χθες, σε μια παρέα στη Χαλκίδα, αν θα γίνονταν τα ίδια, αν έπληττε ένας ανάλογος τυφώνας κι εμάς. Οχι! Ηταν η απάντηση. Δεν θα γίνονταν πλιάτσικο και βιασμοί. Μπορεί οι υπηρεσίες της πολιτείας να ολιγωρούσαν, να αποδεικνύονταν αδύναμες, ανίκανες, αλλά ο κόσμος θα αντιδρούσε, θα αυτοοργανωνόταν, θα αλληλοϋποστηριζόταν, θα 'παιρνε την κατάσταση στα χέρια του. Δεν θέλω να πω μεγάλες κουβέντες, αλλά εδώ είναι αναπτυγμένη και δοκιμασμένη η αλληλεγγύη· η κοινωνία διατηρεί αρχές και αξίες αναλλοίωτες. Δεν θα μπορούσε ένας οποιοσδήποτε τυφώνας να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό, να μας βγάλει τα πιο άγρια ένστικτα, να γίνουμε αγριάνθρωποι, ζούγκλα, πλιατσικολόγοι. Ετσι νομίζω...»

Σκεφτόμουν να γράψω δύο λόγια για τη Νέα Ορλεάνη, αν και στις δύσκολες στιγμές δεν τα καταφέρνω καλά, κοιτάζω μόνο τις εικόνες που έρχονται από μακριά, μέσα στην αίσθηση της αδυναμίας μου. Εντελώς τυχαία διαπιστώνω ότι αλλού επικρατούν άλλες αισθήσεις. Της ρηχότητας, ας πούμε. Kαι της ευκολίας. Απουσιάζει. Η αίσθηση του μέτρου. «Ένας τυφώνας». Υποθέτω ότι ο κύριος Ανδρέας Ρουμελιώτης έχει συναντήσει πολλούς ταυτόχρονα και τους έχει σφίξει το χέρι, ενδεχομένως τους έχει παίξει και μπρα-ντε-φερ, ώστε να δικαιούται να γνωμοδοτεί ότι ένας οποιοσδήποτε τυφώνας δεν είναι ικανός να παραλύσει μια ολόκληρη τοπική κοινωνία χωρίς δυνατότητα αντίδρασης. Δεν υπάρχει ιδαίτερο πρόβλημα με ανέμους ταχύτητας 200 περίπου χιλιομέτρων, στη βεράντα μου φυσάει έτσι καθημερινά, άσε που είναι πιο αργοί κι από τον Flash, τι να μας πει τώρα κι ο τυφώνας. Τι να κάνει ένα τυχάρπαστο καιρικό φαινόμενο μπροστά στις αναλλοίωτες αρχές και αξίες. Αν σου πέσει μια αξία στο κεφάλι και σε περιλάβει και μια προαιώνια αρχή στο τσακ μαζεύονται τα νερά, ανασταίνονται και νεκροί, τολμώ να πω, ειδικά αν πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου και αυτοοργανωθείς σε Χάρι Πότερ. Προτιμώ να μην επέλθει μια καταστροφή παρόμοιου μεγέθους ώστε να μην χρειαστεί να δοκιμάσω στην πράξη τη συνοχή του ελληνικού κοινωνικού ιστού. Ωστόσο, επειδή το παρελθόν προσφέρει ενδείξεις τόσο για τα μεγάλα όσο και για τα κοινά, θα υπενθυμίσω ότι α) σε κανονικές συνθήκες ευδοκίμησε στη δεκαετία του ’80 το φαινόμενο που ονομάζεται «πανικός των super market», δικαιούμαι επομένως να αναρωτιέμαι πώς μπορεί άραγε να εξελιχθεί σε ακανόνιστες, β) στην τελευταία διάρρηξη του κοινωνικού ιστού στην Ελλάδα πριν από πενήντα χρόνια, (όχι σε φυσική καταστροφή σε αστικό περιβάλλον, ομολογουμένως, τέτοια δεν έχουμε ως παράδειγμα) η αναπτυγμένη και δοκιμασμένη αλληλεγγύη πήγε στα γρήγορα για τζόγκινγκ και το γυρίσαμε σε βιαιοπραγίες, και φόνους και βιασμούς εκατέρωθεν, κατά τρόπο που μετά τον Εμφύλιο η χώρα να μείνει διασπασμένη σε δύο στρατόπεδα επί τριακονταετία. Αγριάνθρωποι; Ζούγκλα; Πλιατσικολόγοι; Στα καθ’ ημάς; No way, dude. Έχουμε λόγο τιμής, ομώσει όρκο βαρύ να μην βγάζουμε ποτέ τα πιο άγρια ένστικτα σε κοινή θέα, να τα κρατάμε στον ακάλυπτο και να τα πηγαίνουμε πότε πότε βόλτα στο γήπεδο για να ξεσκάσουν, ίσως. Η αλληλεγγύη δεν είναι αποκλειστικό μας προνόμιο, εθνικό ή άλλο. Ενώ η αλήθεια είναι ότι μιλάμε με ευκολία γιατί είμαστε απλώς τυχεροί – τυχεροί και άμαθοι από καταστροφές βιβλικού μεγέθους, και προτιμώ να μείνουμε έτσι. Προσωπικά δεν θα ήθελα να βρεθώ σε μια Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα που θα αντιμετωπίζει το φάσμα των 10.000 νεκρών και την κατάρρευση της βασικής υποδομής της για να ελέγξω τις υποθέσεις εργασίας του κυρίου Ρουμελιώτη.

Thursday, September 1, 2005

Wish (people) were here

  • (Aleph) Αυτή την εποχή την ανάμεσα σε σκύλο και σε λύκο, πριν ακόμη λήξει οριστικά το καλοκαίρι και προτού εμφανιστεί με σαφήνεια το φθινόπωρο, οι διαθέσεις γύρω μοιάζουν μέτριες, οι αισθήσεις αμβλυμένες, ο χρόνος σταματημένος. Or it might just be me.
  • (Beth) Βρίσκω ευχάριστα πρωτότυπο, κατά έναν παλιομοδίτικο εννοείται τρόπο, το Jonathan Strange & Mr Norrel της Susanna Clarke, ιδιαίτερα την brilliant ανεπαίσθητη αλλά ευκρινή essence απειλής που συνοδεύει τη διάβαση από το παιδικά παραμυθικό στο sinister στοιχείο στη σύντομη διάρκεια ενός κεφαλαίου.
  • (Gimmel) Γιατί να αγοράσει κανείς το πακέτο book+cd που είδα στο βιβλιοπωλείο, αναρωτιέμαι. Πρέπει να είναι απίστευτα αισθησιακή η φωνή της Donna Tart ώστε να αντέξει κανείς να του διαβάσει και τις 900 σελίδες του Little Friend. Εκτός κι αν η ανάγνωσή της προσθέτει αυτό που του λείπει αρχικά: purpose.