Thursday, August 30, 2007

Plot Society

Αναδημοσιεύω μια αιρετική, ενδεχομένως, άποψη για το φαινόμενο των πυρκαγιών - ταυτόχρονα όμως και ιδιαίτερα διεισδυτική για την έννοια της ευθύνης στην ελληνική κοινωνία. Από το σημερινό Βήμα:

"Κύριε Διευθυντά,
Δεν υπάρχουν αθώοι σε αυτή τη χώρα: στους τρομοκράτες, τους Εξαρχειώτες, τους Τούρκους, τους Ουτσεκάδες και άλλους συνήθεις ασύμμετρους εμπρηστές προστέθηκαν τώρα και οι ανεμογεννητριάδες. Διαβάζω στον «Ελεύθερο Τύπο» ότι στον Μίστρο, στο χωριό της Εύβοιας που δεν έχασε μόνο βιός και ομορφιά αλλά και τέσσερις ανθρώπους του που έτρεξαν να αναμετρηθούν με τη φωτιά για να το σώσουν είναι πεπεισμένοι ότι «δεν μπορεί να ήταν τυχαίες οι φωτιές». Οι κάτοικοι αντιδρούσαν στην τοποθέτηση ανεμογεννητριών διότι θα κατέστρεφαν το τοπίο και θεωρούν ότι τώρα, με την απανθράκωση του δάσους, το έργο των επιδοτούμενων επιχειρηματιών ενέργειας διευκολύνεται. Δεν είναι τυχαίον, θα σκεφθούν και οι οικολογιστές, που εταιρείες πετρελαιοειδών προσφέρουν μεγάλα ποσά υπέρ των πληγέντων: δεν είναι φιλανθρωπία, απλώς χρηματοδοτούν την αντίστασή τους κατά των εναλλακτικών ανεμογεννητριών. Είμαστε όλοι ένοχοι λοιπόν – όχι επειδή δεν νοιαστήκαμε εγκαίρως για τα δάση, δεν καθαρίσαμε τα ξερόχορτα, δεν ανοίξαμε αντιπυρικές ζώνες, δεν επισκευάσαμε τα πυροσβεστικά οχήματα, δεν μαζέψαμε τα σκουπίδια, δεν είχαμε συστήματα συναγερμού ή εθελοντικές ομάδες να περιπολούν ούτε επειδή διαθέτουμε πολλά αεροπλάνα για να προστατεύσουμε τέσσερα μίλια άχρηστο εναέριο χώρο και ελάχιστα για τα εκατομμύρια στρέμματα δάσους, είμαστε ένοχοι διότι συνωμοτούμε εναντίον κάποιων άλλων αθώων που μα καταγγέλουν ως ενόχους. Επειδή συνωμότες είναι πάντα κάποιοι άλλοι και όχι εμείς, στην πραγματικότητα καθένας έχει αθωώσει τον εαυτό του για ό,τι συμβαίνει στον τόπο αυτόν. Καταγγέλλοντας όλους ως ενόχους, τελικά είμαστε όλοι αθώοι και ανεύθυνοι – ίσως μόνο ανεύθυνοι, εντελώς ανεύθυνοι.

Δ.Κ. Ψυχογιός,
Μιχαλακοπούλου 80"


Friday, August 10, 2007

September playlist


Κάπου στη North Britain ο Σεπτέμβριος έρχεται τον Αύγουστο, λέει μια εξ αποστάσεως φίλη που δηλώνει πνιγμένη στη writing hell του διδακτορικού της και ελπίζει να βγει από αυτή κάποια στιγμή τον Οκτώβριο - μαζί με τις normal rains. Της λέω ότι η επερχόμενη επιστροφή στη δουλειά φέρνει τον Σεπτέμβριο πρώιμα και νοτιότερα - άσχετα αν κλιματολογικά είμαστε ακόμα στην καρδιά της ζέστης, το soundtrack θα παίζει bittersweet πράγματα.



Side A

1. My Dark Star - Suede 4.26΄ Οι Suede ονειρεύονται μετανάστριες.

2. Heaven - Talking Heads 4.01΄ Όπου μαθαίνουμε ότι ο παράδεισος είναι ένα μέρος όπου ποτέ τίποτα δεν συμβαίνει...

3. The Unforgettable Fire - U2 4.55΄ Infinite guitar.

4. Young Americans - David Bowie 5.10΄ Ένα κομμάτι που δεν είναι αυτό που φαίνεται, τα έχουμε ξαναπεί.

5. Wicked Game - Chris Isaak 4.46΄ "Nobody loves noone". Χμ.

6. Tomorrow Started - Talk Talk 5.57΄ Κιόλας;



Side B

1. Empty Souls - Manic Street Preachers 4.09΄ Τονικότητες για τη μελαγχολία της καθημερινής ρουτίνας.

2. Meltdown - Pieter Bourke & Lisa Gerrard 5.40΄ Θα 'λεγα ότι δεν έχει στίχους. Αλλά δεν τους χρειάζεται.

3. The Weeping Song - Nick Cave & The Bad Seeds 6.01΄ Πάντα μου εξήπτε το ενδιαφέρον η διάκριση που κάνει ο Cave μεταξύ crying και weeping.

4. Roads - Portishead 5.02΄ Η Beth Gibbons τραγουδά τα μεταλλαγμένα blues.

5. Irish Blood, English Heart - Morrisey 2.37΄ Ή πολλά και διάφορα των Smiths - αλλά εδώ μιλάμε για μεικτές ταυτότητες.

6. Twenty Years - Placebo 4.19΄ That's the long and that's the short of it...