Friday, November 28, 2008

Hunter in the Dark

Εκτός από τον Alan Moore, ο οποίος το 1987 επέλεξε τον τίτλο Fearful Symmetry για το πέμπτο κεφάλαιο των Watchmen, William Blake διάβαζε εκείνο τον καιρό και ο J. M. DeMatteis. Σε μια εποχή που DC Comics και Marvel βρέθηκαν να πειραματίζονται με το ασυνήθιστο, ο DeMatteis κατόρθωσε να πείσει τους ιθύνοντες της δεύτερης να κυκλοφορήσουν με τον παραπάνω τίτλο εργασίας στη ναυαρχίδα των εκδόσεών τους μια σπουδή κλινικής ψυχολογίας μεταμφιεσμένη σε action story. Στο Kraven’s Last Hunt οι πρωταγωνιστές καταχρηστικά μόνο φορούν τις στολές τους. Στην πραγματικότητα δεν είναι σε καμία περίπτωση ο Spider-Man, o Kraven ή ο Vermin, αλλά ο Peter Parker, o Sergei Kravinoff και ο Edward Whelan. To alter ego τους αποτελεί ουσιαστικά μια προβολή που ταλανίζει την ανθρώπινη υπόσταση (ως καθήκον, χρέος τιμής ή ζωώδες ένστικτο, κατά περίπτωση) και απειλεί την (κλονισμένη) διανοητική τους σταθερότητα. Αν και ο Parker είναι σαφώς ο sane σε αντιδιαστολή με τις insane περσόνες της ιστορίας, ο DeMatteis δεν παύει να γράφει για ένα πρόσωπο το οποίο στο σύμπαν της Marvel είθισται να θεωρείται από την πλειοψηφία όσων προστατεύει ως νευρωτική προσωπικότητα. Το τελικό αποτέλεσμα, πολύ μακριά από τα έπη με χταπόδια και καλικάντζαρους, ήταν περισσότερο μια βόλτα στην άγρια πλευρά της ψυχοσύνθεσης ενός villain παρά μια τυπική χάρτινη έξοδος της μαύρης (τότε) στολής στην πόλη για να σώσει χήρες και ορφανά.

Tuesday, November 25, 2008

Wolves, Slower

Ή πώς να αναδείξετε το περιστασιακό σας blogging ως ενσυνείδητη zen κατάσταση που σας καταλαμβάνει σε αγρούς, όρη και βαλτώδεις περιοχές.

Thursday, November 6, 2008

Pride and Prejudice

Αποτελεί μια αλήθεια καθολικά αποδεκτή η διαπίστωση ότι έπειτα από την ήττα μιας μακρόχρονης διακυβέρνησης ενός κόμματος εξουσίας θα εμφανιστεί πάντοτε κάποιος ο οποίος θα δηλώσει με εμβρίθεια ότι για να ανακάμψει αυτό οφείλει να επιστρέψει στις βασικές αρχές που στην πορεία εγκατέλειψε και εν συνεχεία θα απαριθμήσει στομφωδώς τις πολιτικές που αποδοκιμάστηκαν από το εκλογικό σώμα την προηγούμενη μόλις μέρα. Exhibit A: Ο συμπαθής κύριος Jeff Flake, Republican Representative from the 6th District of Arizona, ο οποίος επικαλείται τις τρίσημες θεότητες "limited government", "free market", "support for traditional values" ως ικέτης στο βωμό της σωτηρίας της ρηγκανικής επανάστασης. Το εν λόγω επιχείρημα έχει το πλεονέκτημα να απαντά στο προαιώνιο ερώτημα "φταίει το ζαβό το ριζικό μας / φταίει ο Θεός που μας μισεί / φταίει το κεφάλι το κακό μας / φταίει πρώτα απ' όλα το κρασί" (also known as "why me?") με το να προσπερνά έντεχνα όλες τις παραπάνω επιλογές στην ευθεία και να ρίχνει τις ευθύνες στο προπατορικό αμάρτημα που διέπραξε someone somewhere in summertime. Έχει και το μειονέκτημα να έχει πάρει διαζύγιο από την πραγματικότητα και τώρα να της ζητά και διατροφή. Όχι γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν ξαφνικά από τη μια μέρα στην άλλη ο παράδεισος του πολιτικού φιλελευθερισμού (η Καλιφόρνια του 61% υπέρ των Δημοκρατικών υπερψήφισε ταυτόχρονα και την απαγόρευση του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων) ή το φυτώριο φρέσκων καλλιεργειών της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά επειδή τριάντα χρόνια ιδεολογικής κυριαρχίας είναι πολλά για οποιονδήποτε πολιτικό χώρο. Τα trentes glorieuses της συντηρητικής επανάστασης του Ronald Reagan εξέπνευσαν χθες, όπως ακριβώς πριν από αυτά είχε πνεύσει τα λοίσθια το New Deal εν μέσω Lyndon Johnson, Βιετνάμ και culture wars, κατά ειρωνεία της τύχης στο Σικάγο του 1968...