Tuesday, November 14, 2006

Powers that be

Following on the footsteps of Sraosha's Families...
Η ευκολία απελευθερώνει. Ιδού ο Michael Burleigh, αγγλοσαξωνικός αστήρ, ποτισμένος τα νάματα της ιστορίας και επαινεθείς το 2000 για το Τhe Third Reich: Α New History , στο οποίο επιλέγει να δει το ναζισμό όχι από την άποψη της ιδεολογίας αλλά ως μια «πολιτική θρησκεία». Η ανάσταση της παλιάς αυτής μεθοδολογικής οπτικής του προσφέρει τη φώτιση για να γράψει το 2005 το Earthly Powers, μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη για την ασταθή πορεία της εκκοσμίκευσης τον 18ο και 19ο αιώνα – αν και σε μεγάλο μέρος του το μήνυμα που λαμβάνει ο αναγνώστης είναι «τι ωραία που θα ήταν σήμερα αν δεν είχαν μεσολαβήσει η Γαλλική Επανάσταση και άλλες παρόμοιες αηδίες, ενδεχομένως να είχε μεταρρυθμιστεί η εκκλησία και λοιπές ζάχαρες». Βέβαια, 200 χρόνια αγγλοσαξωνικής αναγούλας κατά της επανάστασης δεν εξαφανίζονται έτσι απλά: ο ευφημισμός ‘cargo’ του Ορεινού Carrier για τα θύματα των πραγματικά φρικτών noyades (μαζικοί πνιγμοί υποτιθέμενων ή μη αντεπαναστατών στον ποταμό Λίγηρα της Λυών) αποτελεί «προπομπό της εποχής του Hitler και του Stalin». O Burleigh πολύ θα ήθελε προφανώς να κάνει μια ευθεία σύγκριση μεταξύ των εγκλημάτων του ναζισμού, του κομμουνισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, αλλά δεν τολμά, για διάφορους λόγους, ένας εκ των οποίων είναι η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε σχέσης σε υπόβαθρο, σύλληψη, σχεδιασμό και εκτέλεση μεταξύ των σφαγών του 18ου αιώνα και των στρατοπέδων θανάτου του 20ού. Αν ωστόσο οι προσχηματικές ονομασίες πράξεων καθιστούν κάποιον ναζιστή από μόνες τους έχω να υποδείξω στον κύριο Burleigh τους πραγματικούς πρωταίτιους: τους Κερκυραίους του 5ου αιώνα π.Χ. που, όπως παραδίδει ο Θουκυδίδης, στον εμφύλιό τους πόλεμο την ειωθυίαν των ονομάτων αξίωσιν τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει, ονομάζοντας τη σωφροσύνη πρόφαση της ανανδρίας, τη σύνεση αδράνεια – και τον πρωινό χαιρετισμό Sieg Heil, προφανώς…

Thursday, November 9, 2006

Oh, say...

Μικρές επισημάνσεις για πρώιμους πανηγυριστές

1. Η κληρονομιά του κυρίου “I’m a uniter, not a divider” άρχισε ήδη να του γδέρνει τις πόρτες.

2. Όσοι χάλασαν την Τρίτη την εξαετή γιορτή των ρεπουμπλικανών σε περιοχές όπου δεν έπρεπε ακούγονται τόσο ρεπουμπλικανοί οι ίδιοι που το μόνο που τους διακρίνει από τους αντιπάλους τους είναι το καρτελάκι στο πέτο. Η έδρα που κρίνει την πλειοψηφία στη Γερουσία για 7.500 ψήφους (Florida έδωσες, Virginia θα λάβεις…) κερδίζεται από την πλευρά των Δημοκρατικών από έναν πρώην αξιωματούχο της κυβέρνησης Reagan…

3. Κι ένα πρόβλημα που δεν φαίνεται ίσως με την πρώτη ματιά είναι ότι μετά από πολλές δεκαετίες και παρά την κοπτοραπτική στην οποία κατά καιρούς έχουν επιδοθεί τα δύο βασικά κόμματα της αμερικανικής πολιτικής σκηνής έχουν εν πολλοίς μετατραπεί σε περιφερειακούς πολιτικούς οργανισμούς που δυσκολεύονται να διεκδικήσουν επιρροή σε εθνικό επίπεδο: ο νότος είναι σχεδόν ολοκληρωτικά ρεπουμπλικανικός και οι μεσοδυτικές πολιτείες μάλλον απρόσιτες στους δημοκρατικούς. Από την άλλη πλευρά οι χθεσινές νίκες των τελευταίων στα βορειοανατολικά εξορίζουν τους αντιπάλους τους από την ανατολική ακτή και με την Καλιφόρνια να ψηφίζει απαρέγκλιτα δημοκρατικούς στις σοβαρές εκλογές και οι δύο ακτές βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο. Για να βρούμε μια τόσο ξεκάθαρη γεωγραφική πόλωση θα χρειαστεί να γυρίσουμε πίσω στην προεμφυλιακή περίοδο όπου η οροθετική γραμμή Mason-Dixon έκοβε στα δύο και τα όρια της εκλογικής επιρροής Δημοκρατικών – Ουίγων/Ρεπουμπλικάνων. Και η ειρωνεία της ιστορίας είναι βέβαια ότι τότε ο άξονας liberal/conservative ήταν ανάποδα…

Wednesday, November 8, 2006

Ø


[Το καλοκαίρι ο Robert Fisk ήταν στο Λίβανο. Ένα από τα περαστικά εκείνα σχόλια που σου καρφώνονται εξαιτίας της ικανότητάς τους να μεταφέρουν την πραγματικότητα του πολέμου μέσα στην καθημερινότητα της ζωής σου έλεγε για τις σπιτικές γάτες που είχαν επιζήσει των ιδιοκτητών τους και περιπλανιόνταν νιαουρίζοντας ικετευτικά στα χαλάσματα.]

Δύσκολο να είσαι γάτος. Έχεις γύρω σου ανθρώπους. Που κάνουν πολέμους. Που δεκάρα δεν δίνουν για το αν η υψηλότερη φιλοδοξία στη σύντομη ζωή σου είναι μια γωνιά σε κάποια πλακάκια για να λιάζεσαι το χειμώνα. Που στήνουν παγίδες με καρφιά. Ένας χρόνος και έντεκα μήνες και πολλοί σου είναι. Κι εμείς δεν είμαστε καλύτεροι, φτηνά θα τη βγάλουμε. Με μια φωτογραφία και μια ανάμνηση.