Unreal City

Εξωπραγματική πόλη, μια από αυτές του T.S. Elliott. Ψηλά από τη βίγλα του κάστρου του Σαλαδίνου (ο οποίος δεν ήταν Αιγύπτιος, όπως δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ο ανεπαρκής μας ξεναγός), στηναυλή του τζαμιού του Μοχάμετ Άλι (όχι του Cassius Clay, του μπαμπά του Ιμπραήμ - αγαλματώδους έφιππου ωσάν Κολοκοτρώνη σε μια κεντρική πλατεία, btw) το Κάιρο δεν χωράει στην ψηφιακή και υποπτεύομαι ότι δεν χωράει καν στη λειτουργία των συνεχόμενων στάσεων. Πέρα από τους μιναρέδες, τα τζαμιά, τα νεκροταφεία στα οποία ζουν χιλιάδες εν είδει αφρικανικής εκδοχής της φαβέλας, πέρα από το Παλιό, το νέο, το Κοπτικό και το Ισλαμικό Κάιρο, πέρα από την αιθαλομίχλη της ρύπανσης 20 εκατομμυρίων κατοίκων, αχνοφαίνονται οι Πυραμίδες, πραγματική επιβεβαίωση της unreality του τόπου. Αλλά πάλι, κάπως έτσι ενδέχεται να μοιάζει για πολλούς άλλους η γειτνίαση της Αθήνας με τον Παρθενώνα. Η σύγκριση των πολιτισμών, πρώην και νυν, και στις δυο περιπτώσεις μοιάζει αναπόφευκτη, αν και δεν έχει φυσικά και πολύ νόημα. Το ίδιο συμβαίνει με τη σύγκριση μέρας και νύχτας στον αραβικό κόσμο. H Talat Harb φαίνεται πολύ διαφορετική υπό τα neon lights από ό,τι το ανακατεμένο και ημιεγκαταλελειμμένο χωροταξικό χάος που δείχνει το μεσημέρι μιας αργίας. Και ίσως εδώ να οφείλονται και οι μονίμως διφορούμενες εντυπώσεις που μεταδίδουν οι επισκέπτες του Καΐρου: για όσους τουρίστες αποφεύγουν τη μέρα, τη ζέστη, την πολυκοσμία, τις οδούς της πόλης και αρκούνται στο ξενοδοχειακό air-conditioning, την πισίνα, τα spa, τις κρουαζιέρες με τα καραβάκια και τα παρά θιν' αλός εστιατόρια, ο τόπος είναι μια θαυμάσια εικόνα της Μέσης Ανατολής. Για όσους ταξιδιώτες τύχει να περάσουν από παρόδους με κακοντυμένους αργόσχολους, νεαρούς που καθαρίζουν καταστήματα, φτωχοδιαβόλους που ζητιανεύουν, μικροπωλητές που τρέχουν και πλήθος γάτες που λιμοκτονούν παρά τους όγκους σκουπιδιών η γραφικότητα του Καΐρου είναι μια απλή façade μιας πόλης όπου εσύ έρχεσαι να διασκεδάσεις την δυτική σου πλήξη ανάμεσα σε εκατομμύρια που διαγκωνίζονται για την επιβίωσή τους.