Ghetto Supastar

Οι μεγάλες πρωτεύουσες του Τρίτου Κόσμου, των πρώην «υπανάπτυκτων», πρώην «αναπτυσσόμενων χωρών» και νυν «αναδυόμενων αγορών» (και κάντε στάση στην εξέλιξη των όρων), είναι γκέτο διττού χαρακτήρα. Γκέτο νεολαίας και γκέτο φτώχειας. Στην έρημο που περιβάλλει την περιφέρεια του Καΐρου ολόκληρες πόλεις φτηνών πολυκατοικιών χτίζονται όπου μπορούν να χτιστούν για να στοιβάξουν όλο και πυκνότερα πλήθη ανέχειας σε μια ήδη απίστευτα κορεσμένη αστική κοινότητα. Σε μέρα αργίας τους βλέπεις στο κέντρο της πόλης, φτωχούς νέους, να περιπλανιούνται, άσκοπα κατά κανόνα, μια και δεν υπάρχει φτηνότερη διασκέδαση από το να κοιτάς γύρω σου. Αυτό που βλέπεις (μπάτσους, τουρίστες, άλλους μπατίρηδες σαν εσένα) πολύ δύσκολα σε χαροποιεί. Πόσο εύκολο είναι να φας πυραμίδες, να χορτάσεις αρχαίο μεγαλείο και να απολαύσεις μουμπαράκειο εκσυγχρονισμό, όταν τα καταναλωτικά αγαθά των ονείρων σου ξέρεις ότι βρίσκονται σε μια gated community μερικά χιλιόμετρα παραπέρα; Γι’ αυτό μια λύση είναι να ονειρεύεσαι να φας ισραηλινούς, να χορτάσεις αμερικανικό ρεζίλι στο Ιρακ και παράλληλα να απολαύσεις Ομπάμα. (Ο Μπαράκ έκανε τόση εντύπωση ώστε πρόλαβε και χάρισε το όνομά του στην καμηλοβόλτα στις πυραμίδες: οι ταξιτζήδες σου υπόσχονται πλέον, ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα, να σου οργανώσουν και «The Obama Tour».) Αν απορεί κανείς γιατί η νεολαία της ανέχειας δεν έχει εξεγερθεί ακόμη να κάνει θεσμούς, προεδρικά ανάκτορα και ένα από τα μεγαλύτερα mall της Μέσης Ανατολής μπάχαλο, οι δυνητικές απαντήσεις είναι διάφορες. Γιατί ένας μπάτσος σε κάθε γωνία σε αποθαρρύνει, όπως και να το κάνεις. Γιατί η δημοκρατία εδώ λειτουργεί με έναν μοναρχικό τρόπο. Γιατί οι εξωτερικοί από βορρά κίνδυνοι μετρούν 2-0 στους τελευταίους πολέμους – και τώρα που τους έχουν αναγνωρίσει είναι κομματάκι δύσκολο να τους την ξαναπέσουν, οπότε η ρητορεία είναι η συνετή διέξοδος. Γιατί η παραδοσιοκρατία δεν ευνοεί τις επαναστάσεις. Γιατί την τελευταία επανάσταση, το 1952, την έκαναν οι στρατιωτικοί – μην κοιτάτε που ο Νάσερ διέφερε κάπως από τον Παπαδόπουλο. Γιατί η κουλτούρα είναι προσανατολισμένη περισσότερο προς τη λειτουργία εντός του συστήματος παρά προς την ανατροπή του. Με μικροδουλειές, με μικροκομπίνες, με μικροαπάτες σε βάρος του τυχαίου τουρίστα επιβιώνεις μέχρι αύριο – και αύριο πάλι, έχει ο Θεός. Ινσαλάχ, νομίζω.