Ο Κώστας Ιορδανίδης μπορεί να εντοπίζει ορθά το διακύβευμα της κάλπης που οδήγησε στη στέψη του Αντώνη Σαμαρά ως άλλου Richard Nixon, αλλά η επισήμανσή του πάσχει από το σύνδρομο της πολιτικής ανάλυσης – παραμένει στενά και αποκλειστικά πολιτική. (Τα αίτια και οι αφορμές που οι δημοσιολόγοι στην Ελλάδα συχνά ρέπουν προς μια «στιγμιαία διάρκεια», την οποία υποθέτω ότι θα είχε ορίσει ο Fernand Braudel αν είχε ζήσει και την εποχή του διαδικτυακού πολιτικού χρόνου, αποτελούν υλικό για άλλο post.) Ωστόσο, αν αποφύγει κανείς την περιχαράκωση στον θεσμικό χώρο και ρίξει μια ματιά στην κίνηση των ιδεών της τελευταίας δεκαετίας θα διαπιστώσει ότι πολιτισμικά το τοπίο της ελληνικής δεξιάς έχει ήδη υποστεί σαφέστατες μεταβολές, κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητες. Η αποκάθαρση της δεξιάς κουλτούρας, για παράδειγμα, από τις μνήμες της δικτατορίας, το λίφτινγκ των παραδοσιακών της θέσεων εν είδει λεπενικού εκσυγχρονισμού, το κύρος που προσέδωσε στο συντηρητισμό ο πρώην αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, αποκατέστησαν μεταξύ άλλων στον συγκεκριμένο πολιτικοκοινωνικό χώρο την αυτοπεποίθηση που του έλειπε για τρεις δεκαετίες, όταν ο αντικομμουνισμός είχε πλέον ξηλωθεί ως ικανοποιητικό αφήγημα. Διαφορετικά, δεν θα υπήρχε η κοινωνική βάση για να συντηρήσει τα θεμέλια του 5 ως 7% της (ακρο)δεξιάς πολυκατοικίας ούτε θα προέκυπταν ως συνδιαχειριστές της τελευταίας ο Χεριχέρης και ο πάλαι ποτέ αποδέκτης του συνθήματος των φοιτητικών αμφιθεάτρων «Αντώνη Σαμαρά, γάμα τους γερά». Διακρίνεται μια δειλή τάση στα προσκείμενα στη ΝΔ μέσα ο τέως υπερβατικός να αναγορευθεί στο αντίστοιχο του Sarkozy: στον ηγέτη που θα αναμορφώσει τον πολιτικό λόγο της δεξιάς, αρθρώνοντας μια διφορούμενη τεφλόν συνθηματολογία κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Το πρόβλημα με την παραπάνω ερμηνεία είναι ότι πίσω από το πλατύ χαμόγελο του Αντώνη και τις λαϊκιστικές κορώνες του στοιχίζεται πλέον μια πολιτισμικά ακομπλεξάριστη unreconstructed δεξιά.
13 years ago
No comments:
Post a Comment