Στην ιστορία και την πολιτική επιστήμη είθισται να χρησιμοποιείται ενίοτε ο όρος «στιγμή», όχι με την εννοια του ελάχιστου χρονικού διαστήματος, αλλά της περίστασης με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Το ενδιαφέρον στον συγκεκριμένο ορισμό είναι ότι διαστέλλει το χρόνο: παίρνει το δευτερόλεπτο ως έννοια και από μικρή μετακίνηση του δείκτη το μετατρέπει σε ένα long encompassing moment – μια παρένθεση που δανείζεται διάρκεια και εξαπλώνεται στο μέλλον. Παράλληλα, η στιγμή περιλαμβάνει και το σύνολο εκείνων των προϋποθέσεων που την έχουν καταστήσει δυνατή, είναι μια κατάλληλη ευκαιρία, πραγματοποιήσιμη επειδή συνέκλιναν προς τα εκεί μια σειρά ευνοϊκών παραγόντων. Το αρνητικό φυσικά της όλης υπόθεσης στην προσωπική ζωή, όπως και στο κοινωνικό επίπεδο, είναι ότι μια παρόμοια στιγμή μπορείς να τη δεις ολοκληρωμένα και να την περικλείσεις στα όριά της εκ των υστέρων, όσο είσαι εντός της μοιάζει να προεκτείνεται στο άπειρο. Γι’ αυτό και η στιγμή, όπως όλες οι οριοθεσίες και οι απολογισμοί, είναι τελικά μια μάλλον λυπηρή έννοια, αν το καλοσκεφτεί κανείς: σαν να κουνάς μια γυάλα με νερό για να δεις το χιόνι να πέφτει στο τοπίο της σε μια αέναη επανάληψη που δεν πρόκειται ποτέ να ξαναζήσεις.
οι περισσότερες γυάλες που έχω συλλέξει θαμπώνουν με τον καιρό αποκόπτοντας την πρόσβαση στην στιγμή. lost like tears in the rain που έλεγε και ο αγαπημένος ρέπλικαντ. από την άλλη, όσο ζεις, μαζεύεις.
ReplyDeleteεύχομαι λαμπερό χειμώνα