Wednesday, September 23, 2009

Requiem for aN Dream

«The film depicts different forms of addiction, leading to the characters’ imprisonment in a dream world of delusion and reckless desperation that is subsequently overtaken and devastated by reality» (Wikipedia).

Παρακολουθώντας χτες και σήμερα την αγαπημένη κινησιολογία και φρασεολογία του πρωθυπουργού (χέρια που κάνουν κοφτές κινήσεις στον αέρα υπό την εναλλάξ υπόκρουση των αποφθεγμάτων «αυτή είναι η αλήθεια» και «αυτή είναι η πραγματικότητα») χτύπησα την πόρτα δίπλα κι έκανα μια επίσκεψη στον Rakasha του 2004. Πριν από τις εκλογές του 2004 σκεφτόμουν ότι ο Κώστας Καραμανλής είχε δύο δρόμους μπροστά του: είτε να στηριχθεί στους μετριοπαθείς κεντροδεξιούς (Σουφλιά, Mπακογιάννη, Δήμα, Χατζηδάκη, Σπηλιωτόπουλο – τη Σαλώμη, όχι τον πτέραρχο) στρέφοντας οριστικά το κόμμα προς το μεσαίο χώρο, είτε να ακολουθήσει τα κελεύσματα της λαϊκής δεξιάς (Πολύδωρα, Γιακουμάτο και λοιπούς λαμπρούς διανοούμενους). Η εκδίωξη του Καρατζαφέρη παρέπεμπε προς αυτή την κατεύθυνση, όπως και η διάγνωση της επικοινωνιακής τους ομάδας ότι οι εκλογές του 1996 και του 2000 είχαν χαθεί από το ανάλογο των «Reagan Democrats», των «δεξιών του Σημίτη», οι οποίοι είχαν αποστασιοποιηθεί από τον «Καρδίτσα Καρδίτσα» και την πρώτη ενσάρκωση του (pace Μαλβίνα) δάμαλου ως εμπνευστή του «αρχιερέα της διαπλοκής». Ωστόσο, το επικοινωνιακό επιτελείο δεν αντλούσε ικανοποίηση από τα απλά, χρειαζόταν την επιβεβαίωση από τα πιο περίπλοκα. Εξ ου και τεχνηέντως ο Καραμανλής χρίστηκε διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου: θαυμαστής του (check), master tactician (check), ευφραδής ηγέτης (check). Τι κάνει ένας ευφραδής και στιβαρός ηγέτης; Χτυπάει το χέρι στο τραπέζι για να επιδείξει την εξαιρετικά δημοφιλή στην Ελλάδα και εξίσου δύσκολα οριζόμενη έννοια της «μαγκιάς». Το ηγετικό προφίλ του Κώστα Καραμανλή οικοδομήθηκε πάνω στη λαδόκολλα του Μπαϊρακτάρη όπου υποτίθεται ότι βρόντηξε τη γροθιά του, γαμοσταύρισε δέκα νταβαντζήδες και πέντε συντεχνίες και ενδύθηκε τα ιμάτια του σεμνού και ταπεινού κυβερνήτη. Σε συνδυασμό με την ηθικολογία του ιδεολογήματος της διαπλοκής, το οποίο υποκαθιστούσε την ανάγκη παραγωγής πολιτικής με την επιθυμία εφαρμογής μιας ιδιόμορφης εκδοχής του «απόλυτου προορισμού» (γαλάζιοι εκλεκτοί του Θεού – πράσινοι υπηρέτες του Σατανά) καθιστούσε τη συνέχεια μάλλον προδιαγεγραμμένη. Οι «μεταρρυθμίσεις» υπήρξαν ο φερετζές του λαϊκισμού, τον οποίο ο πρωθυπουργός φορούσε εναλλάξ με τα κοστούμια που του έκοβαν καμάρια του ύψους των Βύρωνα (praetores urbis) Πολύδωρα και Πάνου («και κομμουνιστές θα γίνουμε για το λαό») Παναγιωτόπουλου. Η στελέχωση των κρατικών μηχανισμών δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από την εποχή των κλαδικών του ΠΑΣΟΚ. Η σπορά των Μανώληδων έφερε θερισμό Τατούληδων. Και ο ηγέτης της ΝΔ ανακάλυψε εν είδει requiem ότι το μαγικό βοτάνι της επικοινωνίας, όπως παρεχόταν μασημένο από τον (σνιφ) «γιο του ταχυδρόμου», χωρίς τη στήριξη όχι στρατηγικής διακυβέρνησης, αλλά έστω της ελάχιστης συγκροτημένης πολιτικής φιλοσοφίας, αρκεί ενδεχομένως για να εξαπατάς λίγους για μεγάλο χρονικό διάστημα, πολλούς για μικρό χρονικό διάστημα – όχι όμως όλους για πάντα.

2 comments: