Ανατρέχοντας κανείς στο χώρο του τύπου, διαβάζοντας για ονειρικές παραλίες, θάλασσες ποικίλων χρωματισμών, άμμους εντυπωσιακής ποιότητας και σκηνικά εκπάγλου καλλονής αργεί να συνειδητοποιήσει πόσο απερίγραπτα αυτιστικό είναι το σύνολο. Στην ακτή του παραδείσου είσαι μόνος σου εσύ, το αντηλιακό, το βιβλίο, η πετσέτα, η ομπρέλα και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Διάφοροι χαρακτήρες πλανιούνται γύρω σου, αλλά είναι σκιές πραγμάτων, στερεότυπα με πόδια, οι «γυναίκες της παραλίας» χωρισμένες σε αριθμημένες κατηγορίες, οι «άνδρες των διακοπών» με πλήρη εξάρτυση μαγιώ και ασυναγώνιστο μαύρισμα. Το απόλυτο ιδανικό των διακοπών είσαι εσύ, λες και πρόκειται να πιεις όλο τον ωκεανό, να φας όλη την άμμο, να αγκαλιάσεις όλο το σύμπαν, αν είναι δυνατόν, και να το σφίξεις μέχρι θανάτου για να νιώσεις ότι έχεις φύγει από τη ρουτίνα. Έχοντας υποστεί διάφορα είδη διακοπών, από τις ευφορικές και τις κανονικές ως τις απελπισμένες, όπως και την απουσία τους, δεν βλέπω στον καλοκαιρινό αυτισμό των περιοδικών μεγάλη σχέση με τα εγκόσμια. Η αποστείρωση του απέραντου γαλάζιου και των άλλων αφηρημένων εννοιών είναι για όσους βλέπουν ταινίες στο μυαλό τους ή τον εαυτό τους ιλουστρασιόν. Θα ταίριαζε να αλλάζαμε την παραδοσιακά τετριμμένη ερώτηση «που θα πας διακοπές;» σε «σε ποιον θα πας διακοπές;». Ο τόπος τελικά μικρή σημασία έχει, γιατί χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος ότι η κόλαση είναι οι άλλοι, όπως διαβεβαιώνει ο Sartre, είμαι εν τούτοις πεπεισμένος ότι οι διακοπές είναι κάποιοι συγκεκριμένοι άλλοι. Και χωρίς αυτούς το μέρος σου είναι κάποιες τυχαίες συντεταγμένες του χωρόχρονου, δίχως ειρμό και πλαίσιο, όμορφα κενά και υπέροχες ψευδαισθήσεις.
No comments:
Post a Comment