Το να ακούς στις 2 μετά τα μεσάνυχτα αόρατους θιάσους να παίζουν το Hazy Shade of Winter είναι ενδεχομένως ένδειξη ότι είναι καιρός να αποχαιρετίσεις οριστικά την Αλεξάνδρεια που χάνεις. Όχι γιατί ποτέ δεν αξιώθηκες μια τέτοια πόλη αλλά γιατί για τους συνομήλικούς μου η αρχική εκτέλεση των Simon and Garfunkel δεν υπάρχει ή είναι απλώς ένας ισχνός αντίλαλος της διασκευής των Bangles από το 1987. Tα '80s αποτελούν για τους ανθρώπους της γενιάς μου ό,τι ήταν για τους τριαντάρηδες της εποχής μου τα '60s, ένας (αν και με σαφώς μικρότερο ειδικό βάρος γεγονότων) ανάλογος καιρός έμπνευσης, πρωτοπορίας και δοκιμών που έγραψαν (μικρή, προσωπική) ιστορία και καθόρισαν το σήμερα. Είναι ίσως αυτή η πρώτη αντίδραση μιας γενιάς που ανακαλύπτει, όπως κάθε γενιά πρέπει να κάνει στην ώρα της, ότι έχει πια τουλάχιστον 20 χρόνια αγνού, παρθένου παρελθόντος που δεν γυρνούν πίσω, πρέπει όμως σιγά σιγά να επανεξεταστούν και να αρχειοθετηθούν για να κάνουν χώρο στην αμείλικτη οριστική ενηλικίωση που σηματοδοτείται από αλλαγή δουλειάς, στεγαστικό δάνειο και κανά-δυο κουτσούβελα. Ηρωοποιώντας την εποχή που ζεις και νιώθεις, αλλά δεν κατανοείς γιατί το σύνολο των εμπειριών σου δεν αρκεί για μια ορθή σύγκριση και αποτίμηση, είναι μια κλασική αντιμετώπιση, ειδικά όταν τύχει να την αντιπαραβάλεις με τις αναμνήσεις κάποιων ελαφρώς μεγαλύτερων που είχαν μόλις ξεπροβάλλει από την προστατευτική ασπίδα του δικτύου οικογένειας-εκπαίδευσης ενώ εσύ επένδυες το δωμάτιό σου με αφίσες της Samantha Fox. Μέσα από μια ελληνική δεκαετία πολιτικού κυνισμού, οικονομικής απληστίας, σχετικής ευημερίας αλλά και ουσιαστικής δικτύωσης με τον υπόλοιπο κόσμο σε πολιτισμικό επίπεδο, οι ενηλικιωθέντες στα '80s, με βάση τα αυθαίρετα δείγματα της κοντινής μας καθημερινότητας και των Τσιπραίικων εκπροσώπων της δημόσιας εικόνας μας, βγήκαμε κατά πλειοψηφία, ως τα πρώτα ελληνικά προϊόντα μιας παγκόσμιας νεωτερικότητας, πιο πολύ της επιφάνειας παρά της ουσίας, πιο πολύ της μόδας παρά της άποψης, πιο πολύ της επιθυμίας παρά της ευθύνης, πιο πολύ της υποψίας παρά της εμπιστοσύνης, πιο πολύ της συνωμοσιολογίας παρά της αιτιολόγησης. Όσοι ενδίδουν στις υποσχέσεις του Facebook ρισκάρουν να ανακαλύψουν τι επιφέρουν στους συμμαθητές 15 χρόνια: γκρίζους κροτάφους, σαμπρελίτσες στο στομάχι και kinder-έκπληξη. Γάμοι, συναντήσεις και reunions 30 something συνηγορούν στην άποψη ότι είναι μάλλον δύσκολο να χορεύεις πλέον κομμάτια της έκτης δημοτικού χωρίς να αναρωτιέσαι σαν τον Κώστα Τσάκωνα, μέγιστο αρχηγέτη των βιντεοταινιών που βλέπαμε τα μεσημέρια πριν πάμε στο σχολείο, «που πήγαν έξι χρόνια;». Και το μόνο που μπορείς να κάνεις σήμερα γι' αυτό, την ώρα του αόρατου θιάσου του ακαλύπτου, είναι να κλείσεις το φως, να χωθείς στις κουβέρτες και να ψάξεις να βρεις με τι μνήμες έχεις ταυτίσει το Golden Brown από το 1986.
14 years ago
πολύ ωραίο ποστ. μερικές σκόρπιες σκέψεις:
ReplyDelete- εννοείται πως αγάπαμε την Bangles' εκδοχή του Hazy shade of winter με έναν ρυθμό που σου δημιουργεί αμηχανία (να χορέψεις ή να χτυπηθείς; το δεύτερο) αλλά και την παραπομπή στο Less than zero όπου υπήρξε μία σχετική απενοχοποίηση γύρω απο το πρόσωπο του Andrew McCarthy (τον οποίο όλες ψιλογούσταραν στο Pretty in pink αλλά τον έβρισκαν συνάμα πολύ χλεχλέ για να το παραδεχτούν/ουμε, τώρα με αυτή την ταινία, είναι έμμεσα μπλεγμένος με ναρκωτικά οπότε οκ)
- με ενοχλεί λίγο η λέξη "Τσιπραίικων": μου φαίνεται πως αναπαράγει κατά λάθος την αφ'υψηλού, ανευ επιχειρηματολογίας (κοινής πολύ στα μπλογκς αλλά και στα μήντια) κοροϊδευτικής αντιμετώπισης του ΣΥΡΙΖΑ. Και γιατί πληθυντικός; πόσοι είναι οι συνομήλικοι ενδοκοινοβουλευτικοί αντιπρόσωποι/ εκπρόσωποι της δημόσιας εικόνας της γενιάς μας; ελπίζω να μην συμπεριλαμβάνουμε και τον Άδωνι (γεν. 1972) γιατί μπορεί ο Αλέξης να απογοήτευσε μερικούς αλλά μία τέτοια εξίσωση πάει μακριά
- χμ, ξέχασα την τρίτη σκέψη
:)
Το γνωστό πρόβλημα: από ημιμαθείς κουτοπόνηρους ακροδεξιούς δεν μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις και δεν έχουμε απαιτήσεις. Από τους παροπιδοφόρους του ΚΚΕ, το ίδιο. Από έναν νέο (ξέρετε: η ελπίδα, η ανανέωση, οι ορμόνες, η επανάσταση κτλ.) και αρχηγό της Αριστεράς, η ρητορική μαθητικής συνέλευσης (και άλλα πολλά) είναι απαράδεκτη.
ReplyDeleteΕίναι, τελικά, θέμα προσδοκιών.
it's a bit more complicate than that,s
ReplyDeleteόπως και να έχει, τότε μιλάμε για έναν
@xilaren: Φοβάμαι ότι η άποψή μου όντως είναι αίσθηση και ενέχει μεγάλο βαθμό αυθαιρεσίας. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πλέον προβεβλημένος 35άρης Έλληνας, θα έλεγα - και τυχαίνει, για μένα, να αναδίδει την εικόνα νέων που διαμορφώθηκαν αποκλειστικά μέσα στην ιδρυματοποιημένη ατμόσφαιρα ενός κόμματος. Μοιάζει δηλαδή με ελαφρώς μόνο διαφοροποιημένο παράγωγο του συστήματος που υποτίθεται ότι απορρίπτει. Δεν μου δείχνει, προσωπικά, με άλλα λόγια ότι έχει την επαφή εκείνη με την κοινωνία και την ανεξάρτητη σκέψη που θα ήθελα από κάποιον νέο για το πολιτικό σύστημα άνθρωπο. Έχεις όντως δίκιο για την αντιμετώπιση του ΣΥΡΙΖΑ, την είδαμε άλλωστε και στα γεγονότα του Δεκεμβρίου - και μάλιστα τυγχάνει όσοι τον κοροϊδεύουν τώρα να συμπίπτουν συχνά με όσους αναβίβαζαν τον πρόεδρό του σε σωτήρα της ελληνικής πολιτικής πέρυσι (ονόματα, όπως Γιάννης Πρετεντέρης, δεν λέμε).
ReplyDeleteίσως το ουσιαστικότερο ποστ που έχω διαβάσει από το 2005, ελπίζω να μην σας προσβάλλω ε , χα!
ReplyDeleteGlad you liked it.
ReplyDelete