Homage to J.G.

after helion

Για κάποιους ο J. G. Ballard είναι η διαταραγμένη εκείνη προσωπικότητα που συνέλαβε το αυτοκίνητο ως αλληγορία του εκτροχιασμού του 20ού αιώνα στο Crash. Για κάποιους άλλους είναι ο δημιουργός του avant-garde πειραματικού Atrocity Exhibition που σίγουρα θα έκανε και τον ίδιο τον Thomas Pynchon να ξανασκεφτεί το αν η παρουσία του στα παγκόσμια γράμματα εξακολουθεί να είναι απαραίτητη. Το ότι δεν συνέβη κάτι τέτοιο οφείλεται εν πολλοίς στο ότι ο Ballard κατηγοριοποιήθηκε εξ αιτίας των υποτιθέμενων νεανικών του σφαλμάτων εντασσόμενος στον κατάλογο των συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας. Ωστόσο, τα πρώιμα αυτά έργα, τα οποία για μένα αποτελούν και τα κορυφαία του, αν όντως καταγράφονται στο πεδίο της SF, τότε απαρτίζουν μια πολύ ιδιαίτερη και οξυδερκή ανατροπή των κοινών της τόπων. Τα The Drowned World, The Drought και The Crystal World εξελίσσονται από απλές «What if» stories στην πεπατημένη της pulp fiction σε μεταϊστορικά αφηγήματα χωρίς θετικούς και αρνητικούς ήρωες, όπου η κατάρρευση του πολιτισμού επέρχεται not with a bang but with a whimper, όπου το ανοίκειο τοπίο ενός μετακαταστροφικού κόσμου διαμορφώνει πειστικά νέες κοινωνικές συμπεριφορές και οι πρωταγωνιστές επιχειρούν να αναδιαρθρώσουν εκ βάθρων την προσωπικότητά τους ενώπιον της πεμπτουσίας της καταστροφής: το πλαίσιο ενός χώρου και χρόνου που έχει πάψει να είναι αναγνωρίσιμος. Πολύ πιο εύστοχα από την απόλυτη (και γι' αυτό ανούσια τελικά) bleakness του Cormac McCarthy στο Τhe Road, τα μικρά αριστουργήματα του Ballard υπερβαίνουν την επιστημονική φαντασία προσεγγίζοντας μέσω μιας popular φόρμας μια σειρά υπαρξιακών ερωτημάτων.