Confused to ill

Πάντοτε θεωρούσα ότι λόγω βλέμματος ή πολιτείας ο William Butler Yeats είναι ο άνθρωπος για τις στοιχειωμένες ώρες. Εκ των πραγμάτων το The Second Coming είναι ένα από τα most heavily quoted ποιήματα της σύγχρονης λογοτεχνίας από όσους στέκονταν με αγωνία, αλλά κυρίως με αμηχανία, μπροστά σε ένα διαφαινόμενο τέλος εποχής. (Οι οπαδοί της ειρωνείας είθισται να προτιμούν το ελιοτικό “This is the way the world ends / Not with a bang but with a whimper”. Φέρει, βλέπετε, αυτό το βάρος της διαπίστωσης.) Οι ευνοούμενοι στίχοι είναι στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων ο τρίτος και ο τέταρτος της πρώτης στροφής: “Things fall apart; the centre cannot hold / Mere anarchy is loosed upon the world” – χάος, εκκεντρικότητα, αναρχία, η εικονοποιία του άμορφου που αντικαθιστά γνωστά και οικεία περιγράμματα. Σπανιότερα ωστόσο συναντά κανείς κάποια μνεία στον έβδομο και τον όγδοο, οι οποίοι προσωποποιούν (μανιχαϊστικά, γιατί αυτός είναι ο χαρακτήρας που σου επιβάλλεται βίαια σε παρόμοιες στιγμές) τους δρώντες στο κάδρο της πραγματικότητας: “The best luck all conviction, while the worst / Are full of passionate intensity”. Η έμπνευση του Yeats για το δίστιχο αποδίδεται από ένα παλιό κείμενο του Publications of the Modern Language Association of America σε μια συνάντηση με τον ανοικονόμητο Prometheus Unbound του Percy Bysshe Shelley. Ίσως όμως για μια φορά η βραχυλογία να μην αποτελεί αρετή και ο μοντερνισμός του 20^ού αιώνα να μην υπερισχύει του ρομαντισμού του 19^ου, τουλάχιστον στο σχετικό απόσπασμα για τη σύγχυση προθέσεων και εννοιών, κάπου εκεί στο πιθανολογούμενο τέλος του κόσμου.

The good want power, but to weep barren tears.

The powerful goodness want: worse need for them.

The wise want love, and those who love want wisdom;

And all best things are thus confused to ill.