“The truth is a very overrated commodity” (Mike Carey, The Unwritten #1).
Θα ήμουν ικανοποιημένος και με μια παρωδία του Harry Potter, προσωπικά. Με ένα κείμενο που θα σχολίαζε υπαινικτικά τις επιμελώς καλλιεργούμενες fads οι οποίες εξελίσσονται από μέτρια λογοτεχνία επιδέξιου χειρισμού αρχετύπων και στερεοτύπων σε φαινόμενα πωλήσεων και πολιτισμικά γεγονότα. Ωστόσο, το The Unwritten του Mike Carey αποτελεί έκληξη στο βαθμό που όχι μόνο επιτελεί τα παραπάνω αλλά ανάγεται προοδευτικά στον επικρατέστερο διάδοχο των κόμικ του Neil Gaiman. Όπου «διάδοχος», ας σημειωθεί, δεν νοείται όποιος αντιγράφει δουλικά το πρωτότυπο κολυμπώντας στα νερά της παγκόσμιας μυθολογίας, τσαλαβουτώντας στις καταβολές της αρχαίας τραγωδίας ή ανιχνεύοντας τα όρια της θολής επικράτειας των τρόπων με τους οποίους οι άνθρωποι συνηθίζουν να πληγώνουν εαυτούς και αλλήλους.
Το έργο του Carey εξ αντανακλάσεως μόνο θυμίζει Gaiman – και αυτό είναι το επίτευγμά του. Ίσως να είναι η διαρκής επικοινωνία του με τον κανόνα της δυτικής λογοτεχνίας από τον John Milton ως τον Charles Dickens δια του Rudyard Kipling, του Frankenstein – και, πάνω από όλα, δια του Moby Dick. Ίσως να πρόκειται για τον κριτικό σχολιασμό της λογοτεχνίας του φανταστικού ή την άσκηση λογοτεχνικής γεωγραφίας, την ταύτιση κειμενικών τόπων και προσώπων. Ίσως να είναι o τρόπος με τον οποίο όλος ο προβληματισμός του μεταμοντέρνου περί αφήγησης, συγγραφέα και ταυτότητας διέπει την κειμενική πραγματικότητα του story και την εισβολή της στην κανονική ως υπόβαθρο και προϋπόθεσή της. Αν και έχει κανείς την αίσθηση ότι ο Sandman κρύβεται κάπου εκεί γύρω (στα γράμματα που λιώνουν στο πεζοδρόμιο στο τεύχος 2, σε μια αλληγορία ζωόμορφων πλασμάτων που λειτουργεί ως μικρό δοκίμιο επί της παθολογίας της εξουσίας στο τεύχος 24, στο πανταχού παρόν Grid που ελέγχει τη διασταύρωση πραγματικών / λογοτεχνικών κόσμων), αυτή παραμένει fleeting essence. Εντέλει, ίσως απλώς να είναι και η φτερωτή γάτα
No comments:
Post a Comment