The opposite of zenith

Σύντομος αφορισμός. Πότε δικαιούται να είναι πεπεισμένος κανείς ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο ναδίρ; Όταν και οι αθλητικογράφοι αποφασίζουν να ασχοληθούν με την οικονομία. Εκθέτοντας για το ευρύτερο κοινό μια επιλογή όσων χαρακτηρίζουν ενίοτε και τη συνήθη τους γραφή – ευκολίες («τα λεφτά από την ληστεία και την σπατάλη της ελληνικής Οικονομίας»), μεγαλοστομίες («η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, χωρίζεται, πλέον, σε δύο περιόδους. Στην Προ 2010 και στην Μετά 2010»), ανορθογραφίες (το «παρωδικό» είναι αυτό που προκύπτει όταν διασταυρώσετε παροδικό φαινόμενο με ωδικό πτηνό) και εκχυλίσματα παχυλής άγνοιας («αν και το πλέον πιθανό σενάριο, είναι ότι θα επιστρέψουμε στη δραχμή»). Οπωσδήποτε, η αθλητική δημοσιογραφία στην Ελλάδα επισκιάζεται από τα καθημερινά σαλπίσματα του οπαδικού τύπου, αλλά τα αναλυτικά της εργαλεία, ικανά για να προσφέρουν διασκέδαση και εντυπωσιασμό (μετάφραση: «να διαβάσουμε καμιά μαλακία να περάσει η ώρα») ελάχιστα βοηθούν στην αποτίμηση της παρούσας κατάστασης της ελληνικής οικονομίας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όχι μόνο γιατί στην περίπτωσή μας, σε αντίθεση με μεταγραφικά παιχνίδια, κοράκια, παράγκες και άρθρο 44, το «πλέον πιθανό σενάριο» απέχει από το να είναι αυτό που διακινείται στον μικρόκοσμο του αθλητικού χώρου, όπου η πληροφορία δεν έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από τη φήμη. Μεταξύ άρθρου γνώμης και ακατάσχετης καφενειακής φλυαρίας υφίσταται (ή οφείλει να υφίσταται) διάκριση, η οποία έχει να κάνει με το βαθμό ενημέρωσης του γράφοντα αναφορικά με τα γραφόμενα. Και ο σχολιασμός συγκεκριμένων όψεων της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας είθισται να αποδίδεται σε εξειδικευμένους ή εξοικειωμένους με το ζήτημα αρθρογράφους όχι τυχαία, αλλά ακριβώς γιατί η εκφορά μιας άποψης δεν έχει να κάνει με την ακατέργαστη πληροφορία, όπως στο ρεπορτάζ, αλλά με την επεξεργασία και την απόδοσή της ώστε το point να είναι κάτι διαφορετικό από μια λαοσύναξη κοινοτοπιών, βερμπαλισμών και ταξιτζίδικης φιλοσοφίας, γνωστών υπό τον συλλογικό δόκιμο όρο «παπαριές».