[Aquamarine eyes]

Αν και ο ήχος μοιάζει να έρχεται κατευθείαν από το παρελθόν χωρίς ενδιάμεσες στάσεις το A Lady of a Certain Age των Divine Comedy υφίσταται ανάμεσά μας ως σύνολο συχνοτήτων μόλις από το περασμένο καλοκαίρι. Ένα τραγούδι αποχαιρετισμού από τα εστιατόρια και τα lobby των ξενοδοχείων του Hopper – ταιριαστό σε έτη, εικόνες, ανθρώπους, εποχές και σε μια certain age που αποτελεί τελικά περισσότερο διάθεση παρά ορίζεται ως μια συγκεκριμένη χρονική ηλικία…

Back in the day you had been part of the smart set

You'd holidayed with kings, dined out with starlets

From London to New York, Cap Ferrat to Capri

In perfume by Chanel and clothes by Givenchy

You sipped camparis with David and Peter

At Noel's parties by Lake Geneva

Scaling the dizzy heights of high society

Armed only with a cheque-book and a family tree

You chased the sun around the Cote d'Azur

Until the light of youth became obscured

And left you on your own and in the shade

An English lady of a certain age

And if a nice young man would buy you a drink

You'd say with a conspiratorial wink

"You wouldn't think that I was seventy"

And he'd say,"no, you couldn't be!"

You had to marry someone very very rich

So that you might be kept in the style to which

You had all of your life been accustomed to

But that the socialists had taxed away from you

You gave him children, a girl and a boy

To keep your sanity a nanny was employed

And when the time came they were sent away

Well that was simply what you did in those days

You chased the sun around the Cote d'Azur

Until the light of youth became obscured

And left you on your own and in the shade

An English lady of a certain age

And if a nice young man would buy you a drink

You'd say with a conspiratorial wink

"You wouldn't think that I was sixty three"

And he'd say,"no, you couldn't be!

Your son's in stocks and bonds and lives back in Surrey

Flies down once in a while and leaves in a hurry

Your daughter never finished her finishing school

Married a strange young man of whom you don't approve

Your husband's hollow heart gave out one Christmas Day

He left the villa to his mistress in Marseilles

And so you come here to escape your little flat

Hoping someone will fill your glass and let you chat about how

You chased the sun around the Cote d'Azur

Until the light of youth became obscured

And left you all alone and in the shade

An English lady of a certain age

And if a nice young man would buy you a drink

You'd say with a conspiratorial wink

"You wouldn't think that I was fifty three"

And he'd say,"no, you couldn't be!

St Elsewhere

Το κουβάρι της ιδεολογίας κάνει συχνά ωραίους κόμπους γύρω από τους οποίους μαζεύονται άνθρωποι και εποχές. Σε τέτοια σημεία πύκνωσης είθισται να λύνονται διαφορές για ζητήματα αρχών όπως το πρωτείο αυτοκράτορα ή πάπα, εικονομαχία ή εικονολατρία, αβασίλευτη ή βασιλευόμενη δημοκρατία. Η δυναμική που αναπτύσσεται σε ένα τέτοιο συγκρουσιακό πλαίσιο έχει συχνά ως αποτέλεσμα οι αντίπαλοι να δανείζονται και να υιοθετούν θέσεις, πρακτικές, συνθήματα και σύμβολα της αντίπερα όχθης προσαρμόζοντάς τα στα δικά τους δεδομένα. Στον Αμερικανικό Εμφύλιο, για παράδειγμα, το δημοφιλές κομμάτι Battle Cry of Freedom του Βόρειου συνθέτη George F. Root άρεσε τόσο πολύ στους Νότιους, ώστε ο H.L. Schreiner και ο W.H. Barnes ανέλαβαν το πατριωτικό καθήκον να το μεταγράψουν στα της Συνομοσπονδίας για να ακούγεται και από τις δύο πλευρές των χαρακωμάτων – με διαφορετικούς στίχους. Οι προτεστάντες του 16ου αιώνα βρήκαν την ευκαιρία να ρίξουν στην αγορά γκραβούρες με τον «Άγιο» Λούθηρο να κυκλοφορεί με φωτοστέφανο: ιδού ο αληθινός άγιος, αγύρτες παπιστές, σκυλιάστε τώρα με εκείνον που αγαπάτε να μισείτε. Με τον Άγιο Τρότσκι να σκοτώνει τον δράκοντα της αντεπανάστασης (ωραίο το ημίψηλό μου;) τέλος, εκτός του ότι κατά πάσα πιθανότητα θα ερχόταν ταμπλάς σε κάθε λευκό τσαρόφιλο από τα Ουράλια ως το Ιρκούτσκ, οι μπολσεβίκοι έκλειναν το μάτι στον ελληνορθόδοξο χωρικό που τους είχε πάρει από φόβο ως άθεους, εθνοπροδότες και πράκτορες των Γερμανών. Άι-Γιώργ'ς είν' τούτο Ξένια Ιβάνοβνα; Ξέρω' γω Σεργκέι Βασίλιεβιτς, κομματάκι ζαγάρ' μου φαίνεται...

Enola Gay

Μια από τις πρώτες μου ομιχλώδεις μνήμες είναι να ακούω κάπου στο ραδιόφωνο και να εγγράφω στο υποσυνείδητό μου για μελλοντική χρήση το μικρό electro διαμάντι του τίτλου, ήμασταν ακόμη μερικά χρόνια από τη διαδεδομένη ευκολία του κασετοφώνου και πολύ μακριά από τον άκρατο φιλελευθερισμό του Internet – δόξα να ‘χει ο Napster που άνοιξε το δρόμο. Πέρασαν, εννοείται, χρόνια για να αναρωτηθώ πώς ο κόσμος μπορούσε να χορεύει με μια ιστορία πυρηνικού ολέθρου για την οποία μάλιστα οι OMD περισσότερο αφήνουν να εννοηθεί παρά ξεκαθαρίζουν που στέκονται. Τουλάχιστον το άλλο εμβληματικό synth της δεκαετίας ήταν πολύ πιο straightforward, μιλούσε για μοντέλες που το παίζουν δύσκολες.