Back in the day you had been part of the smart set
Thursday, December 28, 2006
[Aquamarine eyes]
Back in the day you had been part of the smart set
Friday, December 15, 2006
St Elsewhere
Sunday, December 10, 2006
Enola Gay
Tuesday, November 14, 2006
Powers that be
Thursday, November 9, 2006
Oh, say...
1. Η κληρονομιά του κυρίου “I’m a uniter, not a divider” άρχισε ήδη να του γδέρνει τις πόρτες.
2. Όσοι χάλασαν την Τρίτη την εξαετή γιορτή των ρεπουμπλικανών σε περιοχές όπου δεν έπρεπε ακούγονται τόσο ρεπουμπλικανοί οι ίδιοι που το μόνο που τους διακρίνει από τους αντιπάλους τους είναι το καρτελάκι στο πέτο. Η έδρα που κρίνει την πλειοψηφία στη Γερουσία για 7.500 ψήφους (Florida έδωσες, Virginia θα λάβεις…) κερδίζεται από την πλευρά των Δημοκρατικών από έναν πρώην αξιωματούχο της κυβέρνησης Reagan…
3. Κι ένα πρόβλημα που δεν φαίνεται ίσως με την πρώτη ματιά είναι ότι μετά από πολλές δεκαετίες και παρά την κοπτοραπτική στην οποία κατά καιρούς έχουν επιδοθεί τα δύο βασικά κόμματα της αμερικανικής πολιτικής σκηνής έχουν εν πολλοίς μετατραπεί σε περιφερειακούς πολιτικούς οργανισμούς που δυσκολεύονται να διεκδικήσουν επιρροή σε εθνικό επίπεδο: ο νότος είναι σχεδόν ολοκληρωτικά ρεπουμπλικανικός και οι μεσοδυτικές πολιτείες μάλλον απρόσιτες στους δημοκρατικούς. Από την άλλη πλευρά οι χθεσινές νίκες των τελευταίων στα βορειοανατολικά εξορίζουν τους αντιπάλους τους από την ανατολική ακτή και με την Καλιφόρνια να ψηφίζει απαρέγκλιτα δημοκρατικούς στις σοβαρές εκλογές και οι δύο ακτές βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο. Για να βρούμε μια τόσο ξεκάθαρη γεωγραφική πόλωση θα χρειαστεί να γυρίσουμε πίσω στην προεμφυλιακή περίοδο όπου η οροθετική γραμμή Mason-Dixon έκοβε στα δύο και τα όρια της εκλογικής επιρροής Δημοκρατικών – Ουίγων/Ρεπουμπλικάνων. Και η ειρωνεία της ιστορίας είναι βέβαια ότι τότε ο άξονας liberal/conservative ήταν ανάποδα…
Wednesday, November 8, 2006
Ø
Δύσκολο να είσαι γάτος. Έχεις γύρω σου ανθρώπους. Που κάνουν πολέμους. Που δεκάρα δεν δίνουν για το αν η υψηλότερη φιλοδοξία στη σύντομη ζωή σου είναι μια γωνιά σε κάποια πλακάκια για να λιάζεσαι το χειμώνα. Που στήνουν παγίδες με καρφιά. Ένας χρόνος και έντεκα μήνες και πολλοί σου είναι. Κι εμείς δεν είμαστε καλύτεροι, φτηνά θα τη βγάλουμε. Με μια φωτογραφία και μια ανάμνηση.
Wednesday, October 25, 2006
Heroic Minister
Saturday, October 7, 2006
Ain't that close to love?
Monday, September 25, 2006
Walking Contradiction
Saturday, August 26, 2006
Tame Animals
Το τεύχος του Newsweek που έπεσε στα χέρια μου πριν από μια-δυο βδομάδες δεν έδειξε κανένα έλεος. Είχε τον τρόμο ζωγραφισμένο στο εξώφυλλό του και μια εκτεταμένη ανάλυση της γνώσης που έβαλαν ή δεν έβαλαν στις ΗΠΑ για την τρομοκρατία πέντε χρόνια μετά, ελάχιστα ψήγματα της σοφίας της οποίας παραθέτω παρακάτω:
- "From imperial days, the Brits have long experience operating in the casbahs and souks" - μετάφραση: "Είμαι από την Κρήτη και ξέρω από καλό λάδι..."
- "It is a myth of course that the British intelligence services operate with the cool smoothness of James Bond” – με άλλα λόγια έχουν κόψει τα κουνημένα και τα πίνουν χτυπημένα.
- “Their [έλα τώρα που δεν ξέρεις ποιοι είναι οι they] ideology may date from the 7th century but the jihadists are eager to get control of 21st century weapons of mass destruction” – αν είχαν δηλαδή καμιά πιο φρέσκια ιδεολογία και ήταν, ξέρω ‘γω, παλαιοημερολογίτες, ο αρθρογράφος θα τους χορηγούσε WMD με τη σέσουλα;
Μετά την 11η Σεπτεμβρίου ο τύπος στις Ηνωμένες Πολιτείες έκανε τον δικό του ιστορικό συμβιβασμό απεμπολώντας τον ελεγκτικό του χαρακτήρα για χάρη της εθνικής ασφάλειας και ενστερνιζόμενος τις πρακτικές της αυτολογοκρισίας και των «εμφυτευμένων» (embedded) ρεπόρτερ. Ο μήνας του μέλιτος διεκόπη απότομα από το Abu Ghraib και από το 2004 και εντεύθεν κάποιοι επιχειρούν να ακολουθήσουν τον βετεράνο Seymour Hersh (του οποίου τα Annals of National Security κάθε μήνα στον New Yorker αποτελούν μια εντυπωσιακή καταγραφή των εσωτερικών μηχανισμών και διεργασιών της κυβέρνησης Bush) στη διεκδίκηση της χαμένης τιμής της αμερικανικής δημοσιογραφίας και του δικαιώματος σε άλλη τροφή από το κουτόχορτο. Οι παραπάνω ατάκες του Evan Thomas (Τhe New Age of Terror, 14/08/06) δείχνουν τι συμβαίνει όταν ο «εξημερωμένος τύπος» δυσκολεύεται να βρει πίτουρα έξω απ’ το κοτέτσι...
Monday, August 7, 2006
Divine Comedy
Η ιστορική προσέγγιση που υποδηλώνεται με το επίτευγμα, κατ’ εμέ, των Ben Elton και Rowan Atkinson υποδεικνύει χιούμορ, διάθεση αποδοχής του γεγονότος ότι δεν υπάρχουν ιερά και απαραβίαστα στην ιστορία και παντελή έλλειψη κολλήματος. Από τις σελίδες του σεναρίου των 24 επεισοδίων του περνούν και σατιρίζονται ανελέητα η μοναρχία (“Take a look at this Blackadder – I'm sure you know it. 'King and Country'. – Ah yes... without doubt my favourite magazine. Soft, strong... and thoroughly absorbent”), η πολιτική διαφθορά (ο υποψήφιος εκείνου του rotten borough που “was accidentally brutally stabbed to death while shaving”), η βρετανική αυτοκρατορία (“Well, you see, George, I did like it, back in the old days when the prerequisite of a British campaign was that the enemy should under no circumstances carry guns – even spears made us think twice. Τhe kind of people we liked to fight were two feet tall and armed with dry grass”). Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι δεν θίγονται πρόσωπα και καταστάσεις του παρόντος παραμένει το γεγονός μιας ολότελα ασεβούς προσέγγισης τέτοιων ορόσημων της αγγλικής ιστορίας όπως η βασιλεία της Ελισάβετ Α΄, οι επικίνδυνες σχέσεις προτεσταντών – καθολικών, η διαχρονική ταξικότητα της αγγλικής κοινωνίας, η τραυματική εμπειρία των χαρακωμάτων στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι αν κάποιος θεωρήσει ότι είναι απλό να αστειευθεί κανείς με το παρελθόν του χωρίς να επιδεικνύει συμπλέγματα κατωτερότητας, ας σκεφθεί πόσο εύκολη θα ήταν στα καθ’ ημάς η αποδοχή μιας σειράς στο ύφος του Λούφα και Παραλλαγή (του original, ε;) που θα εκτυλισσόταν σε έναν πιο ευαίσθητο χώρο και εποχή, π.χ. στη Μακεδονία του Μακεδονικού Αγώνα...
Κυνικός, δηκτικός, σαρκαστικός και αθεράπευτα εγωπαθής, ο Blackadder μπορεί να είναι δηλητηριώδης αλλά δεν εμπαίζει το κοινό και δείχνει την ευαισθησία του ως σειρά εκεί ακριβώς όπου απαιτείται: στο τελευταίο επεισόδιο του τέταρτου κύκλου όπου ο Blackadder Goes Forth και παρά τις αλήστου μνήμης πανουργίες του αυτή τη φορά δεν υπάρχει «δεύρο έξω» για τον Λάζαρο όταν η σφυρίχτρα της επίθεσης σημαίνει την ώρα να ανέβουν over the top στα πρώην λιβάδια της Φλάνδρας...
Thursday, August 3, 2006
Cat People
Wednesday, July 26, 2006
Gonna start a revolution from my bed (cos the brains you said I had went to my head)…
Tuesday, July 4, 2006
Rain Dogs
Thursday, June 22, 2006
Dinosaur Jr.
* Η αντίστοιχη, και διδακτικότερη ίσως, μουσική κουβέντα, έλαβε τέλος με την έλευση του grunge, οπότε όλοι οι νεοπάνκ σωτήρες του Seattle δήλωσαν οπαδοί του φερόμενου ως πτεροδάκτυλου Bowie – που μετά έβγαλε για πλάκα το ημι-industrial Outside και διάφοροι φυκοπώλες λούφαξαν…
Friday, June 2, 2006
Rock of Ages
H JLA είναι οι Avengers της DC: οι ισχυρότεροι ήρωες του σύμπαντος μαζεμένοι all together με απώτερο σκοπό να κάνουν τους κακούς κρεμμυδόσουπα. Ο Morrison έγραψε 36 τεύχη (μαζί με κάτι σκάντζες): ήταν μακράν η πιο αλαζονική JLA που έχει διαβάσει άνθρωπος, είχε τον Batman όπως επιβάλλεται να γράφεται (λιγότερες κουβέντες κι από τον Γκριμώ, υπηρέτη του Άθου στους Τρεις Σωματοφύλακες και επινόηση του Αλέξανδρου Δουμά για να γράφει μια λέξη τη γραμμή και να πληρώνεται περισσότερα για τις επιφυλλίδες του) και χίλιους κι έναν διαφορετικούς τρόπους για να σου αποδείξει ότι ο Plastic Man είναι ο πιο αδικημένος χαρακτήρας από καταβολής κόμικς.
Το αριστούργημα του Morrison είναι το Rock of Ages, μια ιστορία μέσα σε μια ιστορία μέσα σε μια άλλη ιστορία που εκτυλίσσεται στα τεύχη 10-15. Μια τυπική υπόθεση συνασπισμού των αρχικακών για μια battle of wits το σαββατοκύριακο και τη Δευτέρα σπίτια μας, μετατρέπεται από τη μια στιγμή στην άλλη σε αναζήτηση της φιλοσοφικής λίθου και όπου μόνη νίκη είναι η ήττα, διαφορετικά η Γη υποτάσσεται στο μέλλον στις ορδές των εξωγήινων του αρχετυπικού τυράννου-cum-Θεού Darkseid. Μέσα σε μια μη γραμμική εξιστόρηση, όπου πολύ συχνά ο μη μυημένος αισθάνεται την έντονη ανάγκη να πετάξει το τεύχος στα σκουπίδια προτιμώντας να ανακαλύψει τις παραγνωρισμένες αρετές των έργων του Soren Kierkegaard, υπάρχουν κρυμμένα δύο κορυφαία πάνελ, στα οποία συμπυκνώνεται η τεχνοτροπία και η ευρηματικότητα του Morrison. Στο τεύχος 12, σελίδα 4, ο Green Lantern στο ρόλο του young fool, αναζητώντας επί αιώνες τη φιλοσοφική λίθο φτάνει σε έναν πλανήτη-νεκροταφείο όπου βρίσκει να κείτονται εκατοντάδες νεκροί ήρωες, πεσόντες στη διάρκεια της εκστρατείας – με άλλα λόγια το δάσος του Sir Percival στον κύκλο των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης. Όλο το τεύχος 14 με τίτλο Twilight of the Gods, στο οποίο διεξάγεται μια επική μάχη κοσμικών διαστάσεων, είναι γραμμένο από την οπτική γωνία κάποιου που εμφανίζεται για πρώτη φορά στη σειρά, κάποιου που δεν αναγνωρίζουμε – έως ότου φτάσουμε στη σελίδα 16 και πει “I circle around”, σήμα κατατεθέν του Black Racer, ξεχασμένου χαρακτήρα της δεκαετίας του 1970 και προσωποποίησης του θανάτου-ψυχοπομπού. Κι αν μεγαλώσατε πλέον και δεν πιστεύετε στα φτερά νυχτερίδας, στην τηλεπάθεια, τους παλιούς θεούς και την εποχή της ομίχλης ή, έστω, πώς ένας τύπος με μπέρτα και σκι που εμφανίζεται μόνο σε μια μικρή σκηνή στην κάτω δεξιά γωνία μιας σελίδας μπορεί να μετατραπεί σε μια ελεγειακή παρουσία, κάντε μια προσωρινή εκεχειρία με τον εαυτό σας και δώστε στον ομώνυμο του Jim μια ευκαιρία...
“And where my shadow falls, all things end”.
Wednesday, May 24, 2006
Re: post
Το βασικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας όπως αναδεικνύεται την τελευταία δεκαετία είναι η δυσφορία, η δυσανεξία και η στρεβλή αντίληψη για τις έννοιες όχι μόνο της μειονότητας, αλλά και της μειοψηφίας. Η ένταξή τους στην επίσημη ιδεολογία, την οποία όλοι βιώνουμε και από την οποία είναι δύσκολο να αποστασιοποιηθούμε ώστε να σταθούμε απέναντί της με κριτική σκέψη, είναι προβληματική και η δυσπιστία απέναντί τους εκφράζεται πολλαπλά. Η μειοψηφία σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο οφείλει, σαν μικροαστή νοικοκυρά ταινιών της δεκαετίας του ’50, να «τηρεί τη θέση της», να «μην δίνει δικαιώματα». Κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, γιατί σε επίπεδο νοοτροπιών και ιδεολογιών στην Ελλάδα αποδεχόμαστε πλήρως το common sense της Margaret Thatcher: υφίστανται πολύ συγκεκριμένα όρια, πολιτικά, κοινωνικά, ιδεολογικά, τα οποία συγκροτούν τον κανόνα, τη νόρμα, που στην περίπτωση αυτή νοείται ως δεσμευτική και αποκλειστική. Όσοι και όσα ξεφεύγουν κάποτε από αυτή καταλήγουν «κουλτουριάρηδες», «φωταδιστές», «ευρωλιγούρηδες», «τέρατα» και νουθετούνται για να μην καταλήξουν, οι μωροί, στις αγκάλες του «εχθρού», του οποίου ασφαλώς αποτελούν την πέμπτη φάλαγγα. Το ιδεολογικό μαντρί δεν είναι μεγάλο και ευρύχωρο. Αν δεν θύεις στο βωμό κοινών συλλογικών μανιών και δεν υπακούς στις διάχυτες πεποιθήσεις, αν ζητάς απτές αποδείξεις πριν κρίνεις, αν δεν πείθεσαι από τα υποτιθέμενα αυταπόδεικτα, θα πέσει πάνω σου η ρομφαία του Μάκη και η κατακραυγή των άλλων μεγάλων τριβούνων του λαού. Στο όνομα του οποίου, και των υπόλοιπων μεγάλων κοινών συνισταμένων (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια), είθισται να μιλούν κατά κανόνα όσοι δεν αναπτύσσουν σπονδυλική στήλη για να μιλούν πρώτα και κύρια εξ ονόματος του εαυτού τους.
Sunday, May 7, 2006
Interview with the Franchise
Wednesday, April 26, 2006
Easter parade
Ενώ ο Σραόσα καταγίνεται (brooding) με τα θεολογικά της Μεγάλης Εβδομάδας...
O Rakasha τον θωρεί έκπληκτος...
Ο Billy (one year after) βρίσκεται σε αναζήτηση τροφής...
Ο Λευκός Τίγρης ετοιμάζει την εκδίκησή του...
...and the sun also rises (or sets or something).
Thursday, March 30, 2006
Vicious Cabaret
Η τελευταία ταινία που ο Δημήτρης Δανίκας, παλιός οδηγός μου στις σκοτεινές αίθουσες, πρέπει να απόλαυσε ως ταινία και όχι ως θεωρία συνωμοσίας πρέπει να ήταν ο Αγγλος Ασθενής το 1993. Το πρόβλημα, για μένα, δεν είναι το γεγονός ότι ο Δανίκας επιμένει εδώ και 13 χρόνια περίπου να μας εξηγεί κάθε εβδομάδα ότι πίσω από το χολιγουντιανό ποπκόρν το μοχθηρό τέρας της αμερικανικής καπιταλιστικής ιδεολογίας σηκώνει το άσχημό του κεφάλι, που θα πάει, πες πες θα μας το γράψει με πυρωμένο σίδερο μέσα στο ακατοίκητό μας όπως σκάλισαν τον κρίνο στον ώμο της Μυλαίδης και θα τελειώσει το φροντιστήριο. Δεν έχω επίσης απαίτηση να γνωρίζει εκ των προτέρων ο κριτικός τον Alan Moore, έστω κι αν με ξενίζει το γεγονός ότι αγνοεί τον «λογοτεχνικότερο» (με τoν ποιητή Neil Gaiman από κοντά) των κόμικ συγγραφέων – όπως δεν είχα και την απαίτηση το 1999 να έχει διαβάσει το Lord of the Rings, γιατί θα μπορούσε άνετα να μου πει ότι είναι ηλίου φαεινότερον ότι η σύναξη των Ροχίριμ είναι η Γερουσία των Η.Π.Α. Δικαιούμαι νομίζω, όμως, να έχω την απαίτηση να διερευνά αυτό που πρόκειται να γράψει, ή να βάζει κάποιον noir του 19ου αιώνα να το τσεκάρει τέλος πάντων, ώστε να μην κάνει λόγο για τη «μάσκα Κόμη Μοντεκρίστο» και να εννοεί το «σιδηρούν προσωπείο». Θα μου πείτε, ωραία, μικρό το κακό, του Αλεξάνδρου Δουμά πατρός είναι και τα δύο. Μόνο που, κοίτα να δεις γκαντεμιά, ο Guy Fawkes στον οποίο παραπέμπει το V for Vendetta δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, είναι ένας ζηλωτής καθολικός που το 1605 θα τίναζε στον αέρα τον Ιάκωβο Α΄ και το αγγλικό κοινοβούλιο, κάτι σαν Ιούδας των προτεσταντών, μια και στη Βρετανία ακόμα καίνε το ομοίωμά του και ρίχνουν τόνους πυροτεχνήματα κάθε 5 Νοεμβρίου. Τον V, πάει στο διάολο (εδώ γύρω, δηλαδή), μπορείς να τον δεις όπως θες, ως ταλιμπάν, ως Κάλιμπαν, ως Οσάμα, ως μουσαμά ή ως παστουρμά, είναι δικαίωμά σου κι έχει να κάνει με την οργιάζουσα ή μη φαντασία σου, αλλά στην εποχή που η Wikipedia απέχει ένα κλικ από εκεί που γράφεις η αμάθεια έχει πάψει να συγχωρείται…
Saturday, March 25, 2006
B & W
Στα ‘00s (now) o ζόρια τραβών οδηγός του μεσαίου κυβισμού Ι.Χ. ΚΛΕΙΝΕΙ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ τον ταξιτζή για να τον κάνει να ανοίξει το παράθυρο έτσι ώστε να μπορέσει να τον βρίσει επειδή κατά τη γνώμη του πηγαίνει σαν κότα στην αριστερή λωρίδα (όπου «κότα» είσαι όταν οδηγείς εντός του ορίου ταχύτητας των 90 χλμ. α/ω...)
Monday, March 20, 2006
One more cup of coffee for the road
Wednesday, March 1, 2006
Rakasha's Literary Supplement #2
Ίσως να φταίει που οι χαρακτήρες του δεν είναι πια μόνο φορείς ανομολόγητων πόθων, οι πιο ενδιαφέρουσες δραστηριότητές τους δεν είναι οι παρτούζες ως υποκατάστατα εξουσίας και οι ίδιοι δεν είναι αθεράπευτα αντιπαθείς. Υπάρχει ένα στοιχείο ωριμότητας που περιορίζει την παρωδία, αν και αυτή αφήνεται και πάλι λίγο ανεξέλεγκτη στο πανηγύρι των ζουρλών που ακολουθεί τη σύλληψη της «Εταιρείας», και ίσως να έχει να κάνει και με τα βιώματα του συγγραφέα, ο οποίος μόλις έγινε σαράντα, άρα έχει έντονες και μνήμες των καταστάσεων και της εποχής – και τις χρησιμοποιεί καλύτερα από τη θητεία του στο Ύψος των Περιστάσεων. Είναι μια δουλειά γύρω από την πρόσληψη και την εικόνα των πραγμάτων, μια ιστορία που δεν εκτυλίσσεται ούτε μπροστά σ’ εμάς ούτε καν μπροστά στους πρωταγωνιστές της, αλλά σε δύο καθρέφτες: εκείνον του παρελθόντος των χαρακτήρων και εκείνον της real 17 Νοέμβρη. Εκείνο που επιτυγχάνει όμως πλήρως είναι να μην αφήσει καμία από τις απόψεις, καμία από τις βεβαιότητες που έχουν κατά καιρούς προβληθεί από όλες τις πλευρές, και υποστηριχθεί από όλες τις υπόλοιπες, χωρίς να την υπονομεύσει – εκεί έγκειται και η ομορφιά του μυθιστορήματος: στην πολυπρισματικότητά του. Για μια φορά ο Χωμενίδης δείχνει sympathy for the devil. For all the devils.
Εκτός από έναν.
Πίσω από τη μυθοπλασία υπάρχει ένα υπόβαθρο. Και το υπόβαθρο αυτό, που στα προηγούμενα βιβλία του μπορούσε κανείς να θεωρήσει απλή αφορμή για να παρωδήσει, να χλευάσει, να κάνει χοντρή πλάκα, εδώ που ο τόνος είναι σοβαρότερος αναδεικνύεται σαφέστερα. Η απαισιόδοξη, θλιβερή του άποψη για την ελληνική κοινωνία αποτελεί εωτερίκευση του πλέον αναμασώμενου στερεότυπου του ελληνικού δημόσιου λόγου. Ο Χωμενίδης ενδίδει hook, line and sinker, και αποδίδει επί μια δεκαετία σπονδές, στο ιδεολόγημα του «βαλκανισμού», που δεν είναι παρά το flipside και η δικαίωση της «μοναδικότητας» από άλλο δρόμο: όπως η επίσημη Ελλάδα είναι η χώρα του φωτός, του πολιτισμού, της ορθοδοξίας, της δημοκρατίας, των αρχαίων προγόνων, του αδάμαστου φρονήματος, όπου όλοι έρχονται να ζήσουν το μύθο τους γιατί παντού υπάρχει ένας μύθος, η ανεπίσημη καφενόβια παραδεκτή και από τους επίσημους σε ανεπίσημες στιγμές Ελλάδα είναι ένας βαλκανικός αχταρμάς, χωρίς θεσμούς, χωρίς νόμους, χωρίς ηθική, χωρίς τάξεις, χωρίς κοινωνία, συνονθύλευμα και τόπος εφαρμογής της κατά Hobbes ζωώδους κατάστασης πολέμου όλων εναντίον όλων. Που είναι, με άλλα λόγια, όπως και η επίσημη Ελλάδα, μια εξαίρεση, που δεν μπορεί να κριθεί με τα συνήθη, κοινά, ευρωπαϊκά ή άλλα μέτρα και σταθμά, που χρειάζεται εφευρέσεις ολόκληρες νέων κλιμάκων για να διαπιστωθεί το μέγεθος της απόκλισής της από τα άλλα, τα για όλους τους υπόλοιπους μέτρια και καθημερινά.
Το ζήτημα είναι απύθμενο βέβαια και δεν σκοπεύω να το κουράσω άλλο εδώ, πέρα από μια μικρή μόνο νύξη. Σε κάποια φάση ένας από τους βασικούς του ήρωες νοσταλγεί την Αμερική «σαν να ήταν η Γη της Επαγγελίας» (σε αντίθεση με τον «πολτό», τη Βαλκάνια Ελλάδα always). Ποια Αμερική όμως; Την Αμερική του 19ου αιώνα, όπου οι ψήφοι εξαγοράζονταν εν μέση οδώ βάσει του συνθήματος “three acres and a cow”; Την Αμερική όπου ο στρατιωτικός νόμος της Reconstruction των Νοτίων πολιτειών μετά τον εμφύλιο εξασφάλιζε δύο νοθευμένες τετραετίες στον στρατηγό Γκραντ; Την Αμερική των προεδρικών εκλογών του 2000 στη Φλόριντα; Ή την Αμερική του Jack Abramoff όπου τα χρήματα «περνούν από τις σωστές παλάμες»; Γιατί αυτή η «γη» δεν είναι περισσότερο «πολτοειδής» από την εδώ; Γιατί, στερεοτυπικά πάντα, το γρασίδι του γείτονα είναι πιο γλυκό...