Προτού ο Charles Darwin καταστεί η εικόνα του σεβαστού κυρίου με τη γενειάδα, εξίσου γνωστής ως πολιτισμικού εμβλήματος με τη μορφή του Einstein, η ανάγνωση της αλληλογραφίας του αποκαλύπτει πως υπήρξε ένας τυπικός βικτωριανός gentleman – κατά την αρχή που δηλώνει ότι it is a truth universally acknowledged that a single man in possession of a good fortune must be in want of a wife. Για να διορθώσει τη συγκεκριμένη ατέλεια και να πληρώσει την έλλειψη τον Ιούλιο του 1838 ο νεαρός Charles παίρνει ένα φύλλο χαρτί, το χωρίζει σε δύο στήλες, Marry και Not Marry, και αρχίζει να καταγράφει επιχειρήματα. Οπωσδήποτε, τα μειονεκτήματα της όλης υπόθεσης είναι σοβαρά: «λιγότερα χρήματα για βιβλία», «δεν θα μπορώ να διαβάζω τα βράδια», «χάσιμο χρόνου». Έπειτα είναι και οι χαρές της εργένικης ζωής τις οποίες θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να αποχαιρετήσει: η «ελευθερία να πηγαίνει κανείς όπου θέλει» ή οι «συζητήσεις με έξυπνους άνδρες σε κλαμπ». Ωστόσο, ο ίδιος κλίνει μάλλον προς τα θετικά του εγχειρήματος: «παιδιά (με το θέλημα του θεού)» (για τη διαιώνιση του είδους), «έχεις κάποιον να φροντίζει τη σπίτι» (τη δουλάρα), το «γυναικείο κουβεντολόι» (κανείς δεν του είχε μιλήσει για την κρεβατομουρμούρα). Φυσικά, εκείνο που γέρνει την πλάστιγγα υπέρ του γάμου είναι η έννοια της συντροφικότητας: «Constant companion, (& friend in old age) […], –object to be loved & played with.– better than a dog anyhow». Υπό το βάρος του καταλυτικού επιχειρήματος ο Charles σπεύδει να παντρευτεί την πρώτη του ξαδέρφη, Emma Wedgwood. Καθότι η γυναίκα είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.
