Re: post

Προέκταση στον Sraosha
Το βασικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας όπως αναδεικνύεται την τελευταία δεκαετία είναι η δυσφορία, η δυσανεξία και η στρεβλή αντίληψη για τις έννοιες όχι μόνο της μειονότητας, αλλά και της μειοψηφίας. Η ένταξή τους στην επίσημη ιδεολογία, την οποία όλοι βιώνουμε και από την οποία είναι δύσκολο να αποστασιοποιηθούμε ώστε να σταθούμε απέναντί της με κριτική σκέψη, είναι προβληματική και η δυσπιστία απέναντί τους εκφράζεται πολλαπλά. Η μειοψηφία σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο οφείλει, σαν μικροαστή νοικοκυρά ταινιών της δεκαετίας του ’50, να «τηρεί τη θέση της», να «μην δίνει δικαιώματα». Κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, γιατί σε επίπεδο νοοτροπιών και ιδεολογιών στην Ελλάδα αποδεχόμαστε πλήρως το common sense της Margaret Thatcher: υφίστανται πολύ συγκεκριμένα όρια, πολιτικά, κοινωνικά, ιδεολογικά, τα οποία συγκροτούν τον κανόνα, τη νόρμα, που στην περίπτωση αυτή νοείται ως δεσμευτική και αποκλειστική. Όσοι και όσα ξεφεύγουν κάποτε από αυτή καταλήγουν «κουλτουριάρηδες», «φωταδιστές», «ευρωλιγούρηδες», «τέρατα» και νουθετούνται για να μην καταλήξουν, οι μωροί, στις αγκάλες του «εχθρού», του οποίου ασφαλώς αποτελούν την πέμπτη φάλαγγα. Το ιδεολογικό μαντρί δεν είναι μεγάλο και ευρύχωρο. Αν δεν θύεις στο βωμό κοινών συλλογικών μανιών και δεν υπακούς στις διάχυτες πεποιθήσεις, αν ζητάς απτές αποδείξεις πριν κρίνεις, αν δεν πείθεσαι από τα υποτιθέμενα αυταπόδεικτα, θα πέσει πάνω σου η ρομφαία του Μάκη και η κατακραυγή των άλλων μεγάλων τριβούνων του λαού. Στο όνομα του οποίου, και των υπόλοιπων μεγάλων κοινών συνισταμένων (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια), είθισται να μιλούν κατά κανόνα όσοι δεν αναπτύσσουν σπονδυλική στήλη για να μιλούν πρώτα και κύρια εξ ονόματος του εαυτού τους.

Interview with the Franchise

Μερικά πράγματα δεν τα προκαλείς εσύ, απλώς πέφτουν πάνω σου. Ειδικά όταν τυχαίνει να είναι βιβλία, όντα φύσει προβληματικά στην οδήγηση. Οι κουβέντες του έπεσαν πάνω στο γραφείο μου με γδούπο κι άρχισαν να μου φορτώνονται για οπτικά γούτσου γούτσου και στενές επαφές τρίτης αφής. Ένας τρόπος υπάρχει για να απαλλαγείς από τα μικρά επικοινωνιακά ορκ της κολάσεως, ενδίδεις και πιάνεις το ξεφύλλισμα. Παίξαμε εδώ παίξαμε εκεί, παίξαμε στο Shelafield, στο Cape Town, στη Νέα Υόρκη, στην Addis Ababa, στις στέπες των λύκων της Κεντρικής Ασίας και στους βιότοπους του δαίμονα της Τασμανίας, έχω πάει στους Μαορί, έχω πάει στην Αφρική, ο Bush είναι εντάξει τύπος, σέβομαι τον Jesse Helms παρά τα δεξιά πιστεύω του γιατί είναι συνεπής κι έχει πάθος, κοιμήθηκα στο κρεβάτι του Brezhnev και η φίλη μου η Naomi Campbell και ο φίλος μου ο Bob Dylan και ο φίλος μου ο Gorby και μελετάω τις Γραφές κι έχω και την πίστη μου και μερικές εταιρείες να μου βρίσκονται κι είμαι κι ακτιβιστής κι είμαι και ροκ σταρ, αλλά κυκλοφορώ χωρίς σωματοφύλακες και τρώω πόρτα, κι αγωνίζομαι να ξαφρίσω φράγκα από τους μεγαλοσχήμονες να τα δώσω στην Αφρική που πεινάνε, κάνω realpolitik και συλλέγω και σπίτια κι έχω κι ένα συγκρότημα κι έχω κάνει και το Zoo TV κι έχω τραγουδήσει στο Superbowl κι έχω παίξει και κάτι λίγα στο Las Vegas κι έχω δει πολλές αληθινές στιγμές, είναι αλήθεια. Πώς σου φαίνεται αυτό; Να σου πω, Bono, σαν να έχεις γυρίσει ολόκληρο τον κόσμο σαν ταξιδιώτης και τελικά να μοιάζεις τουρίστας kibitzer;