Έχουμε πολλές φορές την αίσθηση ότι το παρελθόν είναι ακριβώς όπως το σήμερα, μόνο πιο παλιό. Θεωρούμε ότι ο 15ος αιώνας, για παράδειγμα, είναι η περασμένη Τρίτη, απλώς εκεί δεν έχει ακόμη κινητά και στρινγκ. Στην πραγματικότητα το παρελθόν είναι κάτι ολότελα ανοίκειο, ένας τόπος για τον οποίο θα χρειαζόσουν εμβολιασμό με γερά πολιτισμικά αντισώματα και στον οποίο αν βρισκόσουν ξαφνικά το πιο πιθανό είναι ότι θα διέπραττες εν αγνοία σου μνημειώδεις βλακείες για τις οποίες σύντομα θα βρισκόσουν σε κάποιο κελλί της Ιεράς Εξέτασης, στο πλοίο των Τρελών ή στο άσυλο φρενοβλαβών Bedlam, ανάλογα με το μέρος και την εποχή. Όλα αυτά τα φιλοσοφικά δεν προέκυψαν από καμία ξαφνική διάθεση ενατένισης, όλα είναι ατμός, Θρασύβουλας, αλλά από μια σύντομη κουβέντα με μια Απειραθίτισσα φίλη για τη διάλεκτο του τόπου της, προϊόν ανακατωσούρας γαλλικών, ιταλικών και του κρητικού ιδιώματος. Στην πορεία της οποίας κουβέντας και διαπίστωσα ότι ο Αμορούζο(ς) εκτός από μεγάλος παίκτης της Glasgow Rangers είναι και ο αγαπητικός, ότι εκτός από την Ωραία Ρεμέδιος του Μαρκές το ρεμέδιο δηλώνει και το φάρμακο, ενώ ο όρος μόμπιλο δεν παραπέμπει στο καινούργιο σου Nokia αλλά στα έπιπλα (και κατ’ επέκταση στον ευήθη άνθρωπο). Η ποικιλία των διαλέκτων, ηθών και εθίμων του ευρωπαϊκού μεσαίωνα, βέβαια, ισοπεδώθηκε σταδιακά με την επιβολή των ελίτ, την κατά Νόρμπερτ Έλιας «εξέλιξη του πολιτισμού», τη Μεταρρύθμιση και την εκβιομηχάνιση. Αλλά δεν παύει να εντυπωσιάζει να ανακαλύπτεις έστω και σήμερα ότι Κομμούνα Παναγιά δεν είναι η Παναγία η Κομμουνίστρια αλλά ο ναός του χωριού...
14 years ago
Επιτέλους, το είπε κάποιος, αμάν. Ζήτω.
ReplyDeleteΔεν το πήρα τώρα χαμπάρι, αναρωτιέμαι εδώ και καιρό' απλά έχω αργές αντιδράσεις ώρες ώρες και δεν θέλω να επισημαίνω τις απουσίες (ειδικά τη στιγμή που ο ίδιος χάνομαι για μήνες απ' το blog μου).
Διαβάζοντας προσεκτικά και το post και τις ανωτέρω παραπομπές σε ανάλογα bloggs, έχουμε να πούμε ότι όλα αυτά είναι κουλτουριαραίϊκα ("... οταν ακούω για κουλτούρα πιάνω το λούγκερ μου..." dr. γκέμπΕΛς), νεοταξίτικα , σκοτεινοσιωνιστικά, εβραιοκομμουνιστικά, υποχθόνια, κρόνεια κλπ.
ReplyDeleteΕμείς ταγμένοι στην υπηρεσία της Βλακείας ένα έχουμε να πούμε:
HEIL UBERMENSCH LIAKO. ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΗΤΤΗΤΟΙ. GOTT MIT UNS.
ΕΜΠΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΛΙΑΚΟΥΡΟΜΕΣΑΙΩΝΑ (που ίσως είναι ήδη εδώ)
Φίλτατε Ρακάσα,
ReplyDeleteΠολύ σωστά τα γράφετε απο τις παρυφές των Highlands όπου βρίσκεστε.
Οπως έλεγα και με τον αγαπητό μπαταζανάκη το πρόβλημα κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι η αναζήτηση ταυτότητος, είτε προσκολλούμεθα στο παρελθόν σε κάποιο συγκεκριμένο χρόνο, είτε απορρίπτουμε συγκεκριμένες περιόδους της ιστορίας γιατί αυτές δεν συμπίπτουν μέ την ταυτότητα την οποία θέλουμε να κατασκευάσουμε...μέσω της συνειδησεώς μας.
Για να μην βαραίνουμε όμως πολύ, θα ήθελα να ρωτήσω, αυτή η φίλη σας μήπως μπορεί να μας πεί γιατί η απειραθίτικη και γενικά η ναξιώτικη πατάτα είναι τόσο ανωτέρας ποιότητος;
Υ.Γ. Αμορόσο είναι και το κεράσι...και φυσικά la donna e mobile!
Έχει δίκιο ο μπατζανάκιας. Και πάλι όμως, η επιλεκτική ανάδειξη ή απόρριψη συγκεκριμένων περιόδων της ιστορίας κατά την αναζήτηση ταυτότητας σε προσωπικό επίπεδο δεν είναι, τελικά, πρόβλημα. Το γεγονός ότι αυτό το παραπάνω είναι το εθνικό μας σπορ / η συλλογική μας ψύχωση, όμως, είναι.
ReplyDeleteΚάτι άλλο που σκέφτηκα απόψε κάνοντας μπάνιο: θα μπορούσε οποισδήποτε από εμάς να αντέξει έστω και για λίγο την μπόχα του παρελθόντος και των ανθρώπων του; Σκέφτομαι τους δρόμους της Αθήνας του 5ου αιώνα, την αποφορά των ασκητάδων που δεν πλένονταν ποτέ (υπάρχει και η σχετική διήγηση στο Γεροντικό, πηγή άπλετης αηδίας), τα Αναγεννησιακά κολάρα τα πετρωμένα από την μπίχλα, τα ασφουγγάριστα σπίτια προ χλωρίνης, τους στρατώνες των Μοραϊτών οπλαρχηγών (αν και οι Ρουμελιώτες δε θα ήτανε καλύτεροι). Και μη μου πείτε για τα βαλανεία των μυκηναίων: χωρίς 60 βαθμούς και Αριέλ και σαπουνάκι-σαμπουάν ελάτε να τα πούμε... >:-)
ReplyDelete@γεώργιος χοιροβοσκός: Η φίλη μου υποστηρίζει βάσιμα ότι πρόκειται για αποτέλεσμα ρίψης διαστημικής κόνεως από διερχόμενα αστρικά σώματα εκ του πλανητός Ερκολόμπους ορμωμένων :P Και, επιτρέψτε μου, το ίδιο και ο φίλτατος Σραόσα, να παρατηρήσω ότι, εν τέλει, εκείνο που γενικά δεν συμπαθούμε είναι η έννοια της συγκρότησης - θέλουμε να είμαστε άλλη μια πινελιά σ' έναν μεγάλο καμβά...
ReplyDelete@sraosha: Να πάρει, ποιος ξεκινά ένα βιβλίο του λέγοντας για τη μυρωδιά του παρελθόντος, Sennett ή ίσως Foucault? Χμμ...
αν συνεχίσει αυτο το thread σχετικά με τις μυρωδιές του παρελθόντος, θα αναγκαστώ νομοτελειακά να απαγγείλω Προυστ, και κανείς από μας δεν θα το ήθελε αυτό >:}
ReplyDeleteEμένα αυτό που με συγκινεί στο παρελθόν,άν και νομίζω ότι θ' αναγκάσω την helion να απαγγείλει Προύστ, είναι η ιδέα του του να σου χαμογελά ένας Βυζαντινός αυτοκράτορας...ο Νικηφόρος Φωκάς άς πούμε,με τα αστραφτερά δόντια του και να σε παίρνει αυτή η εξαίσια μυρωδιά απο σκόρδο πολυκαιρισμένο ανάμεσα στα δόντια, το οποίο σκόρδο, ειρήσθω εν τη παρόδω, ήτο βασικό συστατικό της βυζαντινής κουζίνας.
ReplyDeleteΑν θυμάμαι καλά αυτή η mouth hygiene ήταν που ανάγκασε τον Τσιμισκή(τον ζήλευε) να τον δολοφονήσει και όχι βέβαια το ασύστολο ιστορικό ψεύδος για την γυναίκα του.:-))
Είναι βέβαιο ότι θα περνούσατε ένα άσχημο τέταρτο της ώρας με εκείνον τον Λιουτπράνδο της Κρεμόνας :p
ReplyDeleteΕπειδή προφανώς ο Λιουτ. τό 'παιζε ψιλομύτης.
ReplyDelete