Victorian τσόντα...Δύο αφορμές είχα να θυμηθώ τον Grand Old Man των Liberals (πέρα από τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, όπου ο Ψωμιάδης θα τα έβρισκε σκούρα μαζί του...) – μια αποστροφή του Sraosha περί βικτωριανισμού και την Τριλογία του Βαρτιμαίου του Jonathan Stroud, όπου ο αθεόφοβος αναποδογυρίζει τον Gladstone και τον καθιστά μάγο-ιδρυτή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Αν υπήρξε ποτέ βρετανός πολιτικός larger than life αυτός, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν ήταν ο μάλλον ξιπασμένος καιροσκόπος Winston Churchill, που έκανε τη διαδρομή Συντηρητικών – Φιλελευθέρων λεωφορείο, αλλά ο Γέρος που αλλαξοπίστησε μια και καλή και σφυρηλάτησε μόνος του μια ολόκληρη παράταξη – για να την καταστρέψει αργότερα. Ρήτορας, αλαζόνας, αδιάφθορος, στρατηγικός νους, κυβερνήτης των Επτανήσων για ένα φεγγάρι, μελετητής του Ομήρου, νυκτοβάτης που κήρυσσε στις πόρνες την επιστροφή στον ορθό δρόμο, συνεπής λαϊκιστής εκτός εξουσίας και παράτολμος ηγέτης που επιζητούσε να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα και να φέρνει την κοινή γνώμη στα νερά του όταν κυβερνούσε, ο Gladstone ήταν αυτό που θα ήθελε να είχε γίνει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο ηγέτης του αστικότερου των κομμάτων αποστρεφόταν παθολογικά τις ιμπεριαλιστικές περιπέτειες (αν και επί των ημερών του η Βρετανία εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο), χώρισε την εκκλησία της Ιρλανδίας από το κράτος, διεύρυνε το εκλογικό σώμα και ναυάγησε στην ξέρα της αυτονομίας της Ιρλανδίας – έμπνευσης που αναστάτωσε την αγγλική κοινωνία και δίχασε το κόμμα του αφήνοντάς το για 10 χρόνια στην αντιπολίτευση πριν την τελευταία αναλαμπή. Κόλλησε στην εξουσία σαν στρείδι ως τα βαθιά γεράματα, σχημάτισε την τελευταία του κυβέρνηση σε ηλικία 83 ετών και την παράτησε στα 85 με το ζόρι, όταν το σωτηριολογικό πρόσχημα του ιρλανδικού ζητήματος δεν μπορούσε να κρύψει πια τη φυσική αδυναμία του. Αρχετυπικός βικτωριανός, τον οποίο απεχθανόταν η Βικτώρια, πιστός στη διακυβέρνηση από το λαό αλλά χάριν της προσωπικής προβολής, αρχομανής αλλά με πρόγραμμα, οραματιστής αλλά όχι ρεαλιστής, ταγμένος στη θεία πρόνοια αλλά όταν συμφωνούσε με τις απόψεις του, ο William Ewart Gladstone υπήρξε ένας «ηρωϊκός υπουργός» – κι ένα «επιβίωμα» από τη δεκαετία του 1840 που επηρέασε τη βρετανική πολιτική σκηνή για μισό αιώνα. Το ότι απέτυχε να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων και να παρακάμψει εμφυλίους, Μπέλφαστ και IRA δεν αποτελεί παρά υπενθύμιση της συμβολής των μεγάλων ανδρών στην ιστορία: “The lone and level sands stretch far away”…
Νομίζω ότι ό Γλάδστoνας αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα τι μπορεί να πάθει ένας μεγάλος πολιτικός σε μια ανέτοιμη, ας την πω κι έτσι, κοινωνία.
ReplyDeleteεπιζητούσε να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα και να φέρνει την κοινή γνώμη στα νερά του
ReplyDeleteΔεν είχαν εφεύρει το 'πολιτικό κόστος' τότε.
ωραίο ποστ παιχταρά.
ReplyDeleteΑντιτουριστικό για αρκετούς, ιστοριογραφικά άψογο, λεκτικά ελκυστικό.
well done, mate..
Αυτό εννοούσατε με το "ερωτικό -πορνογραφικό" αγαπητέ;
ReplyDeleteΑν δεν δω τον Γλάδστονα με σωβρακοφανέλα, δεν πείθομαι ότι πρόκειται για τσόντα!
ReplyDelete..ή τουλάχιστον την οδό Γλάδστονος σε ώρα αιχμής..
:-)
πάνο, δεν είναι θεολογικό το ερώτημα: όντως ο Rakasha κι εγώ είμαστε διαφορετικά πρόσωπα!
ReplyDelete;-)
(Οι κάλπες κλείνουνε σε λίγο.)
Δεν είχαν εφεύρει το 'πολιτικό κόστος' τότε.
ReplyDeleteΣυνέσιε, έλα στα συγκαλά σου!
Οι άνθρωποι χτίσαν την Empire (αυτό δα όλοι το ξέρουμε) αποστρεφόμενοι και βδελυσσόμενοι τις ιμπεριαλιστικές, περιπέτειες!
Πηγαίνοντας, βεβαίως βεβαίως, στην Αίγυπτο,τις Ινδίες,την Αφρική και κάτι άλλα κολοχώρια που μου διαφεύγουν
αυτή τη στιγμή για τουρισμό.Τον γνωστό σε όλους μας οικονομικό τουρισμό. Πώς λέμε σεξουαλικός τουρισμός,θρησκευτικός τουρισμός!
Δεν ήσαν σα τους δικούς μας που απλά αποστρέφονται τις όποιες, περιπέτειες.
Nομίζω, χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος, ότι ο Κύριος Ρακάσα/Gladstone (άν και γαύρος απο το λιμάνι του Λίβερπουλ) μας χαμογελάει απο κεί ψηλά που βρίσκεται;-)Highlands,Paradise... Γουερέβα!Ανγκλιστί,Wherever!
Μπατζανάκη του Sraosha, διαμαρτύρομαι, μου εξισώνετε τον Γλάδστωνα με τον αντίπαλό του, Ντισραέλι. Ο G.είχε ένα κόλλημα με την εσωτερική πολιτική, την είχε δει σωτήρας του λαού και γκρίνιαζε διαρκώς ότι η "σκλαβιά στην Αίγυπτο" (bondage in Egypt) του χαλούσε την εγχώρια μανέστρα - σε αντίθεση με τον D. που αρεσκόταν στα ξινά ανατολίτικα, ας μην ξεχνάμε ποιος έφτιαξε τη Βικτώρια αυτοκράτειρα της Ινδίας το 1877... Για να μην νομίζετε όμως ότι σας κατακρίνω άδικα θα στηρίξω το σχόλιό σας για τον "οικονομικό τουρισμό" με την εμπνευσμένη (χα!) ατάκα του Sir John Seeley ο οποίος διατεινόταν στο Expansion of England ότι η Αγγλία απέκτησε την αυτοκρατορία της "in a fit of absence of mind" - οπ! καλέ, μια empire στην αυλή μας...
ReplyDeleteΚαι πριν ζαχαρώσουμε τελείως με τα 'fit of absence of mind' και τα τοιαύτα, ας δούμε μαζί κι αυτό.
ReplyDelete