Ain't that close to love?

Συχνά ακούς ένα κομμάτι του David Bowie και νομίζεις ότι βρίσκεσαι κάπου μέσα σε βιβλίο του Douglas Adams, συγκεκριμένα στη Ζωή, το Σύμπαν και τα Πάντα, στο περιπλανώμενο ιπτάμενο κτίριο όπου εκτυλίσσεται ένα πάρτυ που δεν τελειώνει ποτέ. Ξαφνικά πίσω από τα σαξόφωνα, τα σύνθια, τα χορικά και τις κιθαριές, ανάλογα με την περίοδο, ανακαλύπτεις ότι τρέχουν ιστορίες πολύ λίγο αισιόδοξες και καθόλου συμβατές με την τρελή χαρά (ή την επική διάθεση) που επικρατεί στην επιφάνεια της μουσικής. Είσαι σε ένα μέλλον όπου διαμαντένιοι σκύλοι ελλοχεύουν πίσω από τα δέντρα, σε μια ακαθόριστη εποχή όπου ο Ziggy έπαιζε κιθάρα προτού τον σκοτώσουν οι οπαδοί του, στους μοντέρνους καιρούς όπου δεν υπάρχει ίχνος ζωής και δεν πιστεύουν στη σύγχρονη αγάπη. Είναι αμφίβολο πόσο θα σου άρεσε να περάσεις όλη σου τη ζωή σε ένα μπλε δωμάτιο περιμένοντας να σου χαρίσουν όραση και ακοή. Κι ένα από τα πιο τυπικά και θλιβερά boy meets girl στόρι που ακούσες ποτέ παίζεται πίσω από τη «λευκή πλαστική σόουλ» του Young Americans, τόσο πίσω που ενδέχεται να μην το αντιληφθείς αν αρκείσαι σε ό,τι πιάνει το αυτί σου και βαριέσαι να διαβάζεις στίχους – και παρ’ όλα αυτά δεν είναι αρκετό, ain’t there one damn song that can make him break down and cry.