Μια από τις πρώτες μου ομιχλώδεις μνήμες είναι να ακούω κάπου στο ραδιόφωνο και να εγγράφω στο υποσυνείδητό μου για μελλοντική χρήση το μικρό electro διαμάντι του τίτλου, ήμασταν ακόμη μερικά χρόνια από τη διαδεδομένη ευκολία του κασετοφώνου και πολύ μακριά από τον άκρατο φιλελευθερισμό του Internet – δόξα να ‘χει ο Napster που άνοιξε το δρόμο. Πέρασαν, εννοείται, χρόνια για να αναρωτηθώ πώς ο κόσμος μπορούσε να χορεύει με μια ιστορία πυρηνικού ολέθρου για την οποία μάλιστα οι OMD περισσότερο αφήνουν να εννοηθεί παρά ξεκαθαρίζουν που στέκονται. Τουλάχιστον το άλλο εμβληματικό synth της δεκαετίας ήταν πολύ πιο straightforward, μιλούσε για μοντέλες που το παίζουν δύσκολες.
Επειδή δεν καταλάβαινα τα αγγλικά ούτε του ενός ούτε του άλλου, το μεν Enola Gay μού φαινόταν ένα χαρούμενο κομμάτι αγάπης και διάλυσης παρεξηγήσεων (όπως το "Τώρα τέρμα στα λάθη" του Πάριου, που έπαιζαν κάθε καλοκαιρινή Κυριακή στο εκδρομικό πούλμαν για Αυλάκι και Ζούμπερι), ενώ το Model μού φαινότανε μυστηριακό και κάπως μελαγχολικό.
ReplyDeleteΟι παγίδες της μουσικής
Model? Ποιο είναι αυτό; Και το Electricity δεν ήταν καθόλου κακό.
ReplyDeleteΌσο για τον πυρηνικό όλεθρο της Χιροσίμα είναι όντως δύσκολο να ξεκαθαρίσει πού οφείλει να στέκεται κανείς. Θα ήταν προτιμότερο να έχουμε τον ίδιο ή και μεγαλύτερο αριθμό νεκρών έπειτα από μια απόβαση στο νησί; [*]
Για το Ναγκασάκι πάντως η ηθική στάση είναι νομίζω πιο απλή. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ήταν αναγκαία η ρίψη εκείνης της βόμβας.
[*] Αν και υπάρχει και η άποψη που υποστηρίζει ότι ένα demo της βόμβας σε κάποια ατόλη του Ειρηνικού ίσως είχε ως αποτέλεσμα την επιθυμούμενη παράδοση των όπλων. Try before you buy, όπως λένε.