Ξυπνάω με overcast. Στην πορεία μετατρέπεται σε εκείνη τη μορφή ψιχάλας που ανήκει στην κατηγορία drizzle, νομίζω. Αν στον καταραμένο τόπο το Μάη μήνα βρέχει διερωτώμαι τι έχει να πει ο συνήθης θυμόσοφος λαός για τα γεωγραφικά πλάτη όπου το ίδιο συμβαίνει αρχές Ιουλίου. Μανιοκαταθλιπτικός Nick Cave με συνοδεύει στο κέντρο, έπειτα αναλαμβάνει ο Tom Waits. Cookies συνοδεύουν τον καφέ. Έχω αυτή την αίσθηση ότι κάτι δεν είναι στη θέση του. Κάτι λείπει για να πειστώ ότι διακτινίστηκα ξαφνικά στα βόρεια γεωγραφικά πλάτη. Είναι η μυρωδιά: νοτισμένο γρασίδι, απορρυπαντικό από τα laundries, ινδικό από κάποια κουζίνα, η παράξενη βραδινή χημική οσμή που λέγεται ότι προέρχεται από ζυθοποιίες. Εδώ επικρατούν άλλες ιστορίες. Θαλασσινός νοτιάς. Και μια ιδέα καυσαέριο.
14 years ago
Η νοσταλγία είναι ο χειρότερος θάνατος, λένε.
ReplyDeleteMore like deja vu. Η νοσταλγία πρέπει να περιλαμβάνει και fish and chips...
ReplyDeleteΚαταπληκτικής αισθητικής blog...συνέχισε έτσι
ReplyDelete[ineedfreshair.blogspot.com]
Μιλάς για την οσμή που μοιάζει με φρέσκα cornflakes?
ReplyDelete@h2o: Ευχαριστούμε, και καλωσορίσατε στη μπλογκοκοινωνία.
ReplyDelete@the passenger: Να τι παθαίνω για να μισώ τόσο τα cornflakes που ούτε καν γνωρίζω την οσμή τους. Κάτι σε πιο ξινό, που να σε πιάνει λίγο και στο λαιμό ίσως;
Δεν ξέρω...εγώ ρώτησα τους ντόπιους τόσο στο Manchester όσο και στο Εδιμβούργο -όπου η μυρωδιά αυτή είναι σχεδόν πάντοτε παρούσα-και μου είπαν ότι προέρχεται απο ζυθοποιεία.
ReplyDelete