Ο Sraosha μου θύμισε με το σχόλιό του στο αποκάτω post έναν ξεχασμένο όρο, θαμμένο βαθιά στον καιρό της λάσπης, το έλος με τους Κέρμιτ της μνήμης που αποτελεί η δεκαετία του ’80. Η «δεινοσαυρίαση» των ‘80s αποτελεί, κατά την άποψή μου, χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς ο δημοσιογραφικός (αλλά και ο δημόσιος εν γένει) λόγος διέπεται από κανόνες, νόρμες - και μόδες. Ρίπτοντας ξαφνικά ένα βλέμμα στην υπόλοιπη Δύση, η οποία μόλις έβγαινε από μια φάση προϊούσας γεροντοκρατίας, απόλυτα ταιριαστής με την ακινησία του ψυχρού πολέμου, έγκριτοι αναλυτές και πολιτικοί συντάκτες χρησιμοποίησαν τον όρο «δεινόσαυροι» για να περιγράψουν μια πολιτική τάξη που η δικτατορία των συνταγματαρχών της είχε στερήσει την κανονική της σειρά στην πορεία των κοινοβουλευτικών εξελίξεων και η οποία έπαιρνε καθυστερημένα πανηγυρική ρεβάνς από το χρόνο. Κοινωνικά, η «δεινοσαυρίαση» μάλλον έδειχνε προς την πλευρά των «νέων ανθρώπων» και κάλυπτε την επιθυμία μιας νέας μεσαίας τάξης, εκείνης των θηλαστικών που οι μεγάλες σαύρες είχαν εκθρέψει στη σαβάνα της μεταπολίτευσης, να απογαλακτιστεί από όσους την είχαν αναδείξει. Η έννοια δουλεύτηκε παράλληλα με το «τέλος της Μεταπολίτευσης», κομήτη ολοένα ερχόμενου που θα εξαφάνιζε υποτίθεται τους δεινόσαυρους, και που σαν το γνωστό λύκο εξαγγέλθηκε δυο-τρεις φορές πριν επέλθει οριστικά (πρόπερσι με είκοσι χρόνια απόκλιση από τις έγκυρες προβλέψεις), και γαρνιρίστικε με τους «σαραντάρηδες», πρόσκαιρο ευφυολόγημα που φιλοδοξούσε να καταστήσει πολιτικό κεφάλαιο την ηλικία του Αντώνη Σαμαρά – αμφότερα (ηλικία και Αντώνης) αποδείχθηκαν αέρας κοπανιστός. Για όσους θυμούνται, ο όρος τελικά ψόφησε κάπου το 1995, πριν ακόμα και από την Πολιτική Άνοιξη, δηλαδή – ανέτελλε ήδη ο αντικαταστάτης, η στιγμή του «εκσυγχρονισμού»…
* Η αντίστοιχη, και διδακτικότερη ίσως, μουσική κουβέντα, έλαβε τέλος με την έλευση του grunge, οπότε όλοι οι νεοπάνκ σωτήρες του Seattle δήλωσαν οπαδοί του φερόμενου ως πτεροδάκτυλου Bowie – που μετά έβγαλε για πλάκα το ημι-industrial Outside και διάφοροι φυκοπώλες λούφαξαν…
* Η αντίστοιχη, και διδακτικότερη ίσως, μουσική κουβέντα, έλαβε τέλος με την έλευση του grunge, οπότε όλοι οι νεοπάνκ σωτήρες του Seattle δήλωσαν οπαδοί του φερόμενου ως πτεροδάκτυλου Bowie – που μετά έβγαλε για πλάκα το ημι-industrial Outside και διάφοροι φυκοπώλες λούφαξαν…
Addenda:
ReplyDeleteα. Υποκλινόμαστε μπροστά στον Bowie, ανυπερθέτως.
β. Λησμόνησες τη φούσκα των τελών της δεκαετίας του '80 με αρχές του '90, αυτή της Ελευθεροτυπίας με τους δεκαεξάρηδες. Ήτανε μια καμπή για την ιδεολογία (;) που εκπροσωπεί το εν λόγω φύλλο: από τον αριστερό λογιοτατισμό στον γκραντζ λολιτατισμό. Μετά τελείωσε κι αυτός, όμως αυτά αλλού...
Διάβασα ότι θέλουν να μετονομάσουν κεντρικές λεωφόρους σε Ανδρέα Παπανδρέου και Κωσταντίνο Καραμανλή (τις βασιλίσσης Όλγας και Αμαλίας, νομίζω). Οι δεινόσαυροι επιστρέφουν.
ReplyDeleteΣτο Seattle συναντάς ακόμα άστεγους που είχαν μετακομίσει εκεί γιατί πίστεψαν στο grunge ως κίνημα....
χμ, δεν ξέρω για τη μουσική υποσημείωση αλλά βρίσκω το υπόλοιπο κείμενο εξαιρετικό.
ReplyDelete@sraosha: Είναι που δεν διάβαζα Ελευθεροτυπία στα 80s. Μου άρεσε απλώς η Impact γραμματοσειρά των τίτλων της.
ReplyDelete@sikia: Τιμητικά μόνο. Όπως εκείνος ο Τυραννόσαυρος Ρεξ που είχαμε έξω από την alma mater μου.
@xilaren: Αν υποψιαστώ ότι αντιπαθείτε τον Bowie...