One more cup of coffee for the road

Με τρώει το χέρι μου να γράψω για διάφορα τελευταία. Για τον Μιλόσεβιτς και πώς η κρίση νομιμοποίησης μετα τον θάνατο του Τίτο ανέδειξε στις ισχυρότερες οικονομικά δημοκρατίες της ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας πολιτικές ελίτ που αναδύθηκαν από την πρώην νομενκλατούρα με παρασημοφορημένο οπορτουνισμό και φυλαρχικές τάσεις, έτσι Φράνιο, Σλόμπονταν και λοιπές φιλικές παρέες; Για το πώς οι έλληνες πολιτικοί μου φαίνεται ότι γίνονται ενίοτε, είτε εκ προθέσεως είτε όχι, κακέκτυπα του είκοσι χρόνια πια μακαρίτη Ούλοφ Πάλμε, πηγαίνοντας στον κινηματογράφο και οριοθετώντας έναν ωραίο κενό χώρο απουσίας γύρω τους, υποδεικνύοντάς μας έμμεσα ότι προτιμούν να μην συγχρωτιστούν με τους πληβείους – η απόσταση καλλιεργείται έντεχνα όταν δεν υπάρχει ανάγκη to press the flesh, έτσι Κωνσταντίνε Μητσοτάκη; Για το πόσο, τέλος, πολλοί από μας έχουν καταναλώσει χαρωπά άφθονο οπτικό όσο και τζανκφουντικό ποπκόρν τα τελευταία χρόνια που δυσκολεύονται να χωνέψουν μια μη γραμμική αφήγηση όπως της Syriana – έτσι Ηλία Φραγκούλη; Αλλά καταλήγω τελικά, πιο πολύ ως συνειδητοποίηση παρά ως απολογία, να επανερμηνεύω το γνωστό motto του γνωστού Free: «πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε» δεν σημαίνει «τα δοκιμάζουμε όλα πριν από σας για σας». Σημαίνει ότι είτε το θέλουμε είτε όχι, η ζωή παίρνει προτεραιότητα. Ότι δεν περιμένει, ότι δεν καταλαβαίνει από deadlines, προγράμματα και υποχρεώσεις, ότι κάποια στιγμή σε παίρνει και σε σηκώνει, in sickness and in health, in joy and sorrow, για να οξυγονοκολλήσω τα πλέον ξεκάρφωτα, τους γαμήλιους όρκους των αγγλοσαξόνων και το ψευδογκόθικ των ΗΙΜ. Με τρώει λοιπόν το χέρι μου να γράψω διάφορα. Αλλά πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε...