B & W

Γυρίζω με ταξί από τα γενέθλια ενός φίλου. Οι δρόμοι εννοείται πηγμένοι, παρά την έξοδο. Ίσως να φταίνε τα ανοικονόμητα SUV, πού να φαντάζονταν αυτά τα δυνάμει ερπυστριοφόρα όσοι χάραζαν τις λεωφόρους της Αθήνας στα 50s; Μαζί με τον Ξυλούρη από τα airwaves έρχεται μια αίσθηση μελαγχολίας. Η φωνή του Νίκου Ξυλούρη –μαζί με ένα «βιντεοκλίπ» του Διονύση Σαββόπουλου να περιφέρεται ξημερώματα στους δρόμους της Αθήνας επί δικτατορίας με ηχητική υπόκρουση την ματαιότητα του Δημοσθένους Λέξις– είναι για μένα η επιτομή της δεκαετίας του ’70. Με βάζουν σε ένα mood περίεργων πραγμάτων, καταστάσεων στα όρια του θρύλου, εποχών σύγκρουσης και συγκρότησης όλων εκείνων των δυνάμεων της ιστορίας που στην τριακονταετία που πέρασε επεξεργάστηκαν το σήμερα. Φωτογραφίες του Πολυτεχνείου, το τανκ που ρίχνει την πύλη, ένας δημοσιογράφος με κοκάλινα γυαλιά που κοιτάζει έναν νεκρό σε κρεβάτι νοσοκομείου. Κοινά για όλους, υποθέτω, οπτικοακουστικά ντοκουμέντα. Για μένα η δεκαετία του ’70 είναι βασικά άλλη μια ακολουθία από ασπρόμαυρες εικόνες. Η ατομική μνήμη έχει μπερδευτεί με τη συλλογική, με θραύσματα από γνώμες, περιγραφές και ακούσματα, στοιχειοθετείται πιο πολύ από πρωτοσέλιδα ή δελτία ειδήσεων που θυμάμαι ότι έχω δει. Τα ‘70s είναι ένας άλλος κόσμος. Είναι τα Big Beasts της Ιστορίας που έδιωξαν τα προσωπικά. Είναι then.

Στα ‘00s (now) o ζόρια τραβών οδηγός του μεσαίου κυβισμού Ι.Χ. ΚΛΕΙΝΕΙ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ τον ταξιτζή για να τον κάνει να ανοίξει το παράθυρο έτσι ώστε να μπορέσει να τον βρίσει επειδή κατά τη γνώμη του πηγαίνει σαν κότα στην αριστερή λωρίδα (όπου «κότα» είσαι όταν οδηγείς εντός του ορίου ταχύτητας των 90 χλμ. α/ω...)