The Birthday post

Το γιατί ξεκίνησα να γράφω εδώ πριν από τρία χρόνια, πέρα από την πρόσκληση του αντιπροσώπου του Ahura Mazda, βρίσκεται στο περιθώριο αριστερά, στην εικόνα που παραπέμπει στο αριστούργημα του Don DeLillo, για το οποίο έχουμε υποσχεθεί στον εαυτό μας ότι θα γράψουμε κάτι εδώ, όταν θα έχουμε τόσο καθαρό μυαλό ώστε να τιμήσουμε το Underworld όπως του αξίζει. Η αλήθεια λοιπόν, την οποία αναζητώ από μικρός σαν τον κακορίζικο Fox Mulder (άνευ Scully though), είναι πως σκεφτόμουν ότι το blog θα ήταν μια καλή ευκαιρία να υποστηρίξω γιατί το Triumph of Death, οι 51 πρώτες σελίδες του DeLillo είναι ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί την τελευταία πεντηκονταετία στην αγγλική γλώσσα. Στο μεταξύ φυσικά βρήκα διάφορες αφορμές να ποστάρω επί παντός του επιστητού εκτός από την αρχική αφορμή. Αλλά τα κείμενα δεν τα ζορίζεις, αν δεν σχηματιστούν από μόνα τους και δεν στοιχηθούν για να παρουσιάσουν όπλα δεν γίνεται τίποτα.

Στο ενδιάμεσο ανακαλύψαμε τη ζωή στους άλλους πλανήτες του blogging, περισσότερο ο Sraosha, που είναι ο μεγάλος αναγνώστης, λιγότερο εγώ, που κινούμαι με χαοτικό τρόπο και δεν μπορώ να δώσω μια απόλυτα πειστική απάντηση για τη διόλου ορθολογική διαδικασία με την οποία επέλεξα να διαβάζω ό,τι διαβάζω:

(Ζηλεύω τη ματιά της helion και τις μικρές, απέριττες λεπτομέρειες που αναδεικνύει, απόδειξη για τις μικρές χαρές που μπορείς να ανακαλύψεις στην καθημερινή ζωή και οι οποίες αρκούν για να δηλώσεις satisfied of the world at the end of the day.

Μου αρέσει το how-to-stay-sane-in-the-city feeling που προκύπτει όταν διαβάζω τη xilaren και το gospel according to her.

Εκτιμώ απεριόριστα τον τρόπο που ο Sraosha κατασκευάζει μικρά υποδειγματικά μοντέλα της αναγωγής από το ατομικό στο συλλογικό, από το ειδικό στο γενικό.)

Where does that leave me? Where i' ve been all my life. Να φτιάχνω κουρδιστά παιχνίδια της γραφής και να τα χαζεύω να πηγαίνουν ως εκεί που φτάνει το ελατήριό τους.