[Placebo song]

Βαρύ να βάλουμε στην ίδια πρόταση τα ονόματα των Norman Mailer και Jay McInerney ως ανήκοντων στην ίδιο συγγραφικό ύψος, εκτός αν μιλάμε για τα κοκτέιλ και την αποδοχή τους από το smart set του Μεγάλου Μήλου. Ή για την παράλληλη άφιξη των paperbacks του The Castle in the Forest και του The Good Life. Ενώ ο πρώτος στην προχωρημένη ηλικία των 84 περιπίπτει στην ύβρη να μιλήσει για την παιδική ηλικία του Χίτλερ με φροϋδικά και εκδρομές στον διαβολισμό παράγοντας στην πορεία ένα ενδιαφέρον πορτρέτο του πατέρα του Αδόλφου και ως υποπροϊόν ένα μέτριο μυθιστόρημα, ο δεύτερος στην ώριμη ηλικία των 52 επιλέγει να μας αναδιηγηθεί την ίδια απλή ιστορία που μας είχε πει στο Brightness Falls του 1992. Τα συστατικά είναι λίγα, οι ήρωες γνωστοί, το twist είναι στο φόντο: το New York angst χάνεται κάπου στο περιθώριο της όρασης, όπου περνάει φευγαλέα η 9/11, όπως ακριβώς θα έπρεπε για να αναδειχθεί η παράξενη αίσθηση όλων όσοι ένιωσαν να περνά ξυστά μια καταστροφή – και να χτυπά κάπου δίπλα. Παραδόξως, το brief encounter του McInerney δεν αντέχει απλώς αλλά γοητεύει, ενδεχομένως επειδή αγαπάει τους χαρακτήρες του, ενδεχομένως επειδή οι μορφές αγάπης των χαρακτήρων του μοιάζουν κοντινές και οικείες, ενδεχομένως επειδή τις επενδύει με ένα bitter end συνεπές με τους ίδιους, την πρότερη εκδοχή τους και τις ενοχές της ηλικίας των early 40s.