"War, children..."

Μετά από τριάντα χρόνια πολεμικού ρεπορτάζ ο Robert Fisk εξακολουθεί να βλέπει εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που κανείς θα νόμιζε ότι χάνονται πρώτες όταν ο θάνατος καταντά κοινοτοπία. Το βλέμμα του παρατηρεί, πέρα από τις ευρείες πολιτικές πινελιές της Μέσης Ανατολής, ένα παράθυρο, το σχήμα μιας κουφίας, την αιφνίδια αλλαγή μιας έκφρασης, τα δάχτυλα του συνομιλητή του. Από ένα κείμενο 1286 σελίδων, του οποίου τα σημαντικότερα μέρη δεν αποβαίνουν εκείνα όπου περιγράφει την ιστορία εν τη γενέσει της αλλά όσα θυμίζουν ειδήσεις που ξεχάστηκαν (τα 25 δισεκατομμύρια δολάρια με τα οποία χρηματοδότησε το Ιράκ η Σαουδική Αραβία στον πόλεμο με το Ιράν ή η απέλαση 360.000 Παλαιστινίων από το Κουβέιτ μετά την ανάκτησή του), αρκεί μια μικρή εμβληματική εικόνα. Στο χάος των πρώτων ημερών μετά την υποχώρηση από το εμιράτο χιλιάδες κάτοικοι του Κουβέιτ που είχαν απαχθεί από τον ιρακινό στρατό επιστρέφουν. Μεταξύ τους και ένας ταλαιπωρημένος αιγύπτιος δάσκαλος που ζει στο Κουβέιτ επί τριάντα χρόνια. Η κυβέρνηση του αρνείται την είσοδο αναίτια. Άπατρις και άστεγος, παραμένει στη συνοριακή γραμμή, στην έρημο μεταξύ Ιράκ και Κουβέιτ. Αναγκάζεται να στήσει ένα πρόχειρο κατάλυμμα με τα υπολείμματα του προστατευτικού κιγκλιδώματος του αυτοκινητοδρόμου για να προστατευτεί από τη βροχή. Και παρακαλεί καθημερινά τους περαστικούς να μεταφέρουν την ιστορία του στον αιγύπτιο πρέσβη του Κουβέιτ – τείνοντας προς το μέρος τους ένα κομμάτι χαρτί που είχε βρει κάπου στην άμμο.