Ad-libbing

Έχοντας ξεκινήσει την τελευταία δεκαετία μια επιτυχημένη κατά καιρούς προσπάθεια εισαγωγής και προσαρμογής προτύπων του εξωτερικού, η ελληνική τηλεοπτική διαφήμιση μου θυμίζει πλέον ώρες ώρες σπουδή στο καραγκιοζιλίκι. Από τον αρχετυπικό σγουρομάλλη βλάκα της TIM που αναρωτιόταν αν μπορούσε, στον αρχετυπικό γλύφτη του «φανταστικέ τρρροχονόμε», στον ντονατοφάγο μπάτσο του «αλ σουτ», πέρα από τα πρότυπα που προβάλλονται ως υποδειγματικοί μέσοι πολίτες (ο χαζοχαρούμενος, το γλυφτρόνι, η βάβω του χωριού) το συνεκτικό στοιχείο είναι η ισχυρή δόση καραγκιοζοσύνης των εκάστοτε χαρακτήρων. Η προσδοκία των εμπνευστών είναι προφανώς ότι καθίστανται συμπαθείς (με την ιδιότυπη συμπάθεια που περιέχει η φράση «τι κάνει ο μαλάκας», συνοδευόμενη υπό γέλωτος) στη βάση μιας υπόγειας εμπειρικής διάκρισης που ορίζει ότι υπάρχει μια κρίσιμη μάζα στο ποσοστό του καραγκιοζιλικιού που σε δέρνει. Πέρα από αυτό παύεις να είσαι «καραγκιόζης» και γίνεσαι «μούρη». Η διάκριση αυτή δεν στηρίζεται σε λογικά επιχειρήματα και ουσιαστικές διαφορές, αλλά στο κατά πόσο ψυχαγωγείς ή όχι τους γύρω σου. Με άλλα λόγια, μούρη είναι ο διασκεδαστικός καραγκιόζης. Καραγκιόζης είναι ο ενοχλητικός καραγκιόζης. Και τέσσερα νούμερα κάνουν ένα πάγιο...