Χ marks the spot

Το ότι «η αλήθεια είναι εκεί έξω» πάντα μου φαινόταν αυτονόητο – και επιβεβαιώθηκε όταν με τη σύλληψη του Σάββα Ξηρού έσκασε μύτη η Αλίθια Ρομέρο. Οπότε, οι δύο πρώτες σεζόν των X-Files που είδα την περίοδο της μεγάλης τους ακμής δεν μου αποκάλυψαν κάτι εντυπωσιακό, πέρα από μια καλή τηλεοπτική σειρά που διακρινόταν από μακρινή συγγένεια με τη μυθιστορηματική παράδοση του southern gothic και ευλογούσε την αμερικανική εκδοχή της συνωμοσιολογίας, κατά την οποία ο σατανάς έχει μπει μέσα στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση και ευθύνεται για όλα τα κακά. Εκείνο που ωστόσο μου φάνηκε αξιοσημείωτο τότε, όπως και τώρα που ξαναχαζεύω τις επόμενες σεζόν για τα ατέλειωτα κοντινά στα μάτια της Gillian, είναι η ψυχολογική στροφή που φαινόταν να εκφράζει: με τη λήξη του ψυχρού πολέμου εκλείπουν κακές αυτοκρατορίες, κομμουνιστές πυγμάχοι με γκαμήλες ψυχρές γκόμενες και τύποι με βαριά ρώσικη προφoρά και οι μοναδικοί δυνατοί εχθροί της αμερικανικής κοινωνίας είναι ο εαυτός της – και οι εξωγήινοι στην πιο pulp εκδοχή τους: Little Green Men, κατά τον τίτλο του πρώτου επεισοδίου της Season Twο. «Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς εχθρούς», ήταν το νόημα, «οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις»…