"Αμερικανική υπερπαραγωγή Ταλιμπάν
«V for Vendetta» και όλα τούμπα. Ταινία στα μέτρα υπερπαραγωγής, με σεναριογράφους τους αδελφούς Γουατσόφσκι της τριλογίας «Matrix» και σκηνοθέτη τον Τζέιμς Μακ Τιγκ, με Άγγλους Ταλιμπάν που επιχειρούν να κατεδαφίσουν τη Βουλή των Λόρδων προκειμένου να επαναφέρουν αληθινή δημοκρατία στη Βρετανία! Ο σκελετός της ιστορίας είναι μείγμα από «Φάντασμα της Όπερας» και κόμικς, όπου αυριανός Λονδρέζος Μπιν Λάντεν (Χιούγκο Γουίβινγκ), με μάσκα Κόμη Μοντεκρίστο να καλύπτει μονίμως το παραμορφωμένο - από το φασιστικό καθεστώς - πρόσωπό του, σχεδιάζει μαζική εξέγερση και εκθρόνιση του αυταρχικού κυβερνήτη (Τζον Χαρτ), παρέα με την πεντάμορφη Νάταλι Πόρτμαν! Έξυπνη σύλληψη, φλύαρη αφήγηση, μονότονη επανάληψη και σχηματική, στεγνή,πολιτική και αισθητική ανάπτυξη. Κρίμα η πρόθεση!"
Η τελευταία ταινία που ο Δημήτρης Δανίκας, παλιός οδηγός μου στις σκοτεινές αίθουσες, πρέπει να απόλαυσε ως ταινία και όχι ως θεωρία συνωμοσίας πρέπει να ήταν ο Αγγλος Ασθενής το 1993. Το πρόβλημα, για μένα, δεν είναι το γεγονός ότι ο Δανίκας επιμένει εδώ και 13 χρόνια περίπου να μας εξηγεί κάθε εβδομάδα ότι πίσω από το χολιγουντιανό ποπκόρν το μοχθηρό τέρας της αμερικανικής καπιταλιστικής ιδεολογίας σηκώνει το άσχημό του κεφάλι, που θα πάει, πες πες θα μας το γράψει με πυρωμένο σίδερο μέσα στο ακατοίκητό μας όπως σκάλισαν τον κρίνο στον ώμο της Μυλαίδης και θα τελειώσει το φροντιστήριο. Δεν έχω επίσης απαίτηση να γνωρίζει εκ των προτέρων ο κριτικός τον Alan Moore, έστω κι αν με ξενίζει το γεγονός ότι αγνοεί τον «λογοτεχνικότερο» (με τoν ποιητή Neil Gaiman από κοντά) των κόμικ συγγραφέων – όπως δεν είχα και την απαίτηση το 1999 να έχει διαβάσει το Lord of the Rings, γιατί θα μπορούσε άνετα να μου πει ότι είναι ηλίου φαεινότερον ότι η σύναξη των Ροχίριμ είναι η Γερουσία των Η.Π.Α. Δικαιούμαι νομίζω, όμως, να έχω την απαίτηση να διερευνά αυτό που πρόκειται να γράψει, ή να βάζει κάποιον noir του 19ου αιώνα να το τσεκάρει τέλος πάντων, ώστε να μην κάνει λόγο για τη «μάσκα Κόμη Μοντεκρίστο» και να εννοεί το «σιδηρούν προσωπείο». Θα μου πείτε, ωραία, μικρό το κακό, του Αλεξάνδρου Δουμά πατρός είναι και τα δύο. Μόνο που, κοίτα να δεις γκαντεμιά, ο Guy Fawkes στον οποίο παραπέμπει το V for Vendetta δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, είναι ένας ζηλωτής καθολικός που το 1605 θα τίναζε στον αέρα τον Ιάκωβο Α΄ και το αγγλικό κοινοβούλιο, κάτι σαν Ιούδας των προτεσταντών, μια και στη Βρετανία ακόμα καίνε το ομοίωμά του και ρίχνουν τόνους πυροτεχνήματα κάθε 5 Νοεμβρίου. Τον V, πάει στο διάολο (εδώ γύρω, δηλαδή), μπορείς να τον δεις όπως θες, ως ταλιμπάν, ως Κάλιμπαν, ως Οσάμα, ως μουσαμά ή ως παστουρμά, είναι δικαίωμά σου κι έχει να κάνει με την οργιάζουσα ή μη φαντασία σου, αλλά στην εποχή που η Wikipedia απέχει ένα κλικ από εκεί που γράφεις η αμάθεια έχει πάψει να συγχωρείται…
Η τελευταία ταινία που ο Δημήτρης Δανίκας, παλιός οδηγός μου στις σκοτεινές αίθουσες, πρέπει να απόλαυσε ως ταινία και όχι ως θεωρία συνωμοσίας πρέπει να ήταν ο Αγγλος Ασθενής το 1993. Το πρόβλημα, για μένα, δεν είναι το γεγονός ότι ο Δανίκας επιμένει εδώ και 13 χρόνια περίπου να μας εξηγεί κάθε εβδομάδα ότι πίσω από το χολιγουντιανό ποπκόρν το μοχθηρό τέρας της αμερικανικής καπιταλιστικής ιδεολογίας σηκώνει το άσχημό του κεφάλι, που θα πάει, πες πες θα μας το γράψει με πυρωμένο σίδερο μέσα στο ακατοίκητό μας όπως σκάλισαν τον κρίνο στον ώμο της Μυλαίδης και θα τελειώσει το φροντιστήριο. Δεν έχω επίσης απαίτηση να γνωρίζει εκ των προτέρων ο κριτικός τον Alan Moore, έστω κι αν με ξενίζει το γεγονός ότι αγνοεί τον «λογοτεχνικότερο» (με τoν ποιητή Neil Gaiman από κοντά) των κόμικ συγγραφέων – όπως δεν είχα και την απαίτηση το 1999 να έχει διαβάσει το Lord of the Rings, γιατί θα μπορούσε άνετα να μου πει ότι είναι ηλίου φαεινότερον ότι η σύναξη των Ροχίριμ είναι η Γερουσία των Η.Π.Α. Δικαιούμαι νομίζω, όμως, να έχω την απαίτηση να διερευνά αυτό που πρόκειται να γράψει, ή να βάζει κάποιον noir του 19ου αιώνα να το τσεκάρει τέλος πάντων, ώστε να μην κάνει λόγο για τη «μάσκα Κόμη Μοντεκρίστο» και να εννοεί το «σιδηρούν προσωπείο». Θα μου πείτε, ωραία, μικρό το κακό, του Αλεξάνδρου Δουμά πατρός είναι και τα δύο. Μόνο που, κοίτα να δεις γκαντεμιά, ο Guy Fawkes στον οποίο παραπέμπει το V for Vendetta δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, είναι ένας ζηλωτής καθολικός που το 1605 θα τίναζε στον αέρα τον Ιάκωβο Α΄ και το αγγλικό κοινοβούλιο, κάτι σαν Ιούδας των προτεσταντών, μια και στη Βρετανία ακόμα καίνε το ομοίωμά του και ρίχνουν τόνους πυροτεχνήματα κάθε 5 Νοεμβρίου. Τον V, πάει στο διάολο (εδώ γύρω, δηλαδή), μπορείς να τον δεις όπως θες, ως ταλιμπάν, ως Κάλιμπαν, ως Οσάμα, ως μουσαμά ή ως παστουρμά, είναι δικαίωμά σου κι έχει να κάνει με την οργιάζουσα ή μη φαντασία σου, αλλά στην εποχή που η Wikipedia απέχει ένα κλικ από εκεί που γράφεις η αμάθεια έχει πάψει να συγχωρείται…
