Scandalous

Χρόνια τριγύριζε στο μυαλό μου ο λόγος της απουσίας από τον ελληνικό τύπο των κίτρινων φυλλάδων τύπου Sun που γίνονται καθημερινά ανάρπαστες στη γηραιά Αλβιώνα για το λεπτό τους gossip και τη χοντρή γυμνή της σελίδας 3. Είναι αλήθεια βέβαια ότι τα τελευταία χρόνια γεραροί τίτλοι όπως η Espresso (Ουμπέρτο, τα χάπια σου...;), Το Όνομα, Σοκ, Ciao, Χάϊ προσπάθησαν φιλότιμα να αναπληρώσουν αυτή την τόσο μακρινή απουσία, αλλά με εξαίρεση την πρώτη ίσως δεν κατάφεραν ποτέ να κερδίσουν μια αξιοπρεπή κυκλοφορία, πόσο μάλλον τα νούμερα του βρετανού ηλιάτορα.

Σήμερα το απόγευμα πήρα για τρίτη φορά το Πρώτο Θέμα των 200.000 κατά μέσο όρο φύλλων, καθότι τυγχάνω θαυμαστής του David Mamet και του Glengarry Glen Ross. Τριανταπέντε περίπου σελίδες σκάνδαλα των νυν και των πρώην έκαναν το μυαλό μου να στριφογυρίζει γύρω από μια θολή και μάλλον ανεπεξεργαστη ιδέα – ώσπου έπεσε από το σκισμένο νάϊλον του περιοδικού τους (Sunday Times Magazine meets Γιώργο Θαλάσση meets Καραγκιόζη Φούρναρη...) ολόκληρος ο Κύκλος της Ανωμαλίας με τη Γκιζέλα Ντάλι και εν ριπή οφθαλμού οι συνάψεις μου έκαναν τη σύνδεση καίγοντας μερικά ακόμα ατυχή φαιά εγκεφαλικά κύτταρα.

Μια από τις μεγαλύτερες εμμονές της ελληνικής κοινωνίας είναι αυτή της κλειδαρότρυπας – αυτής που χαρίζει πρόσβαση στα παρασκήνια των διπλανών και τεκμηριώνει το ερώτημα αν το βρωμόσκυλό τους που ουρλιάζει τα μεσάνυχτα είναι τεριέ ή σπάνιελ. Αν και θεωρητικά η κοινωνική κινητικότητα στην Ελλάδα ήταν από την εποχή της ίδρυσης του ελληνικού κράτους αρκετά υψηλή και δυνητικά η αναρρίχηση θεωρούνταν μάλλον εύκολη, οι θεωρίες συνωμοσίας δεν έπαψαν ποτέ να αποτελούν το αποκούμπι των υπόλοιπων. Στην ελληνική κοινωνία, για παράδειγμα, η ιστορία της μεγάλης ανόδου κάποιου δεν ολοκληρώνεται ποτέ αν δεν ακολουθήσει και η απότομη πτώση, ίνα επιβεβαιωθεί το κοινό αισθητήριο που θέλει να υποστηρίζει ότι είμαστε όλοι εξίσου ικανοί και προικισμένοι για όλα σε κάθε τομέα, άρα οι πιο πλούσιοι, πιο επιτυχημένοι ή απλώς σε καλύτερη μοίρα από μας δεν είναι παρά glorified λαμόγια. Ως εκ τούτου δεν χρειαζόμαστε γυμνές στις σελίδες του τύπου μας για να ξεδίνουμε, προτιμάμε σκάνδαλα και αποκαλύψεις, μίζες και χρήματα κάτω από το τραπέζι, βρωμιά και σαπίλα που έρχονται στο φως, καταδεικνύουν τη χρεωκοπία του συστήματος και που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε ήδη να είχαν δώσει υλικό για καμιά τριανταριά επαναστάσεις και βάλε. Τι να σου κάνει και το καημένο το χάρτινο βυζί του μέσου Βρετανού, του αξίζει να τυλίγει fish and chips και τίποτα παραπάνω. Για τον μέσο Έλληνα, όπως για τον Γιασού Γουέιντ, συνάδελφο του βασικού ήρωα του Bright Lights, Big City του Jay McInnerney, «ένα καυτό κουτσομπολιό είναι καλύτερο από ένα χλιαρό γαμήσι»...