Final Frontier

Βαδίζοντας σταθερά στο μονοπάτι της εξαγοράς του παρελθόντος, παρακολουθώ από χτες τα επεισόδια της πρώτης χρονιάς του Star Trek - του original. Όταν τα είχα δει για τελευταία φορά πρωθυπουργός ήταν ακόμα ο Ανδρέας Παπανδρέου και πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πράγμα που αποδεικνύει παρεμπιπτόντως ότι όντως υπάρχουν time warps και έχουμε πέσει μέσα σε μια από δαύτες. Πρώτος υποψήφιος για να μας βγάλει είναι φυσικά ο Βουλκάνιος (αν και νομίζω ότι μας δούλευαν οι μεταφραστές και ήταν χαλαρά Βαλκάνιος ο τύπος. Ο Spock ήταν πάντα για μένα απείρως πιο fascinating από τον Kirk, όχι για τα αυτιά του βέβαια, αλλά γιατί αποτελούσε την ενσάρκωση της φωνής της επιστήμης, στο όνομα της οποίας ταξίδευε το Enterprise και όλη η παιδική ζώνη). Σήμερα η φωνή της λογικής, έγχρωμη και ψιμυθιωμένη, φαίνεται να βγαίνει από το ονειρικό σκηνικό κουζίνας μιας νοικοκυράς της εποχής του Eisenhower. Πλατινέ ξανθιές, ρούχα που μοιάζουν να μπήκαν στο πλύσιμο, μίνι πιο μίνι κι απ' το Mini Cooper (not bad at all...), σκηνικά από πεπιεσμένο χαρτόνι, πρωτόγονα clamshell κινητά, τεφάλ μάτια κουζίνας που σε διακτινίζουν στο άπειρο, μπλιμπλικοειδή ηχητικά εφφέ, ένα πλήρωμα παναμερικανικό, (που έμοιαζε όμως εντελώς πανανθρώπινο σ' εμάς εδώ κάτω στην Παλιά Ευρώπη, κι αυτό ίσως να λέει κάτι για την Παλιά Αμερική, τελικά), πόρτες που φυσάνε σαν τα πρωτότυπα της μηχανής του Ήρωνα του Αλεξανδρέα. Κάτω από την καρέκλα του Mr Sulu περιμένω να σκάσει μύτη σαν καλικάντζαρος ο Richard Nixon, είναι πολύ sanitized για κανάν Kennedy. Still... Υπάρχει ακόμα εδώ κι εκεί η σκιά των περασμένων: στην προφορά του Scotty, στο βλέμμα του McCoy, στο City on the Edge of Forever ίσως. Κι αν αγόραζα πάλι μια ασπρόμαυρη τηλεόραση;