"At midnight, all the agents..."

Κατά πάσα πιθανότητα έπαθα την πρώτη ζημιά γιατί ήμουν βιαστικός. Ανοίγεις την πρώτη σελίδα και διαβάζεις "WATC". Ενστικτωδώς δεν γυρνάς στην τελευταία; Ρητορικό το ερώτημα, εγώ γύρισα. Αντί όμως να δω το "HMEN", γύρισα ένα φύλλο πριν και είδα την προτελευταία: "Quis custodiet ipsos custodes". Spoiler, θεωρητικά. Αλλά ακόμα κι αν διαβάσεις αυτό το τέλος πριν την αρχή, παραμένει teaser.

Γιατί ο πλούτος που ξεδιπλώνει ο Alan Moore είναι ανεξάντλητος. Πάνελ που παραπέμπουν σε άλλα πάνελ, διαρκής υπαινικτικός σχολιασμός, λόγος αμφίσημος, παραπομπές από Dylan ως Shelley, ο τρόπος δράσης των χαρακτήρων, η υπόγεια υπονόμευση της λογικής του τρόπου δράσης τους, το σπάσιμο της γραμμικότητας, το ανακάτωμα της πραγματικότητας με τη μυθοπλασία, η ιδιότυπη χρήση της προοπτικής, χάρτες σε γωνίες που δείχνουν την πορεία ενός πολέμου χωρίς καν να λέγεται λέξη, σκιαγραφίες ανθρώπων σε τοίχους που θα γίνουν στο τέλος σκιές του περάσματος πραγματικών ανθρώπων, ζέπελιν δεμένα σε ταράτσες, η φιγούρα του Richard Nixon να τριγυρνάει με το αλυσοδεμένο του χέρι, το ρολόϊ που σε κάθε εξώφυλλο μετρά τα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, ένας πύργος που θρυμματίζεται από ένα φιαλίδιο με άρωμα, ένα θερμοδυναμικό θαύμα, πέντε επίπεδα μεταδιήγησης, faster than a speeding bullet, οι απόηχοι όλων των κόμικ που θα διαβάσει ποτέ κανείς, από το Tales of the Black Freighter ως το MAD. Aπλές και ελάχιστες λεπτομέρειες της πρισματικής δομής ενός κομψοτεχνήματος.

"Come... Dry your eyes, for you are life, rarer than a quark and unpredictable beyond the dreams of Heisenberg [...] Dry your eyes... and let's go home".

Tο μέλλον του κόσμου είναι σε καλά χέρια...