The Unimportance of Being Earnest

To Newsweek είχε καταντήσει για πολλούς εκνευριστικό προτού αρχίσει να χρησιμοποιεί κατά κόρον στους πλάγιους των κειμένων του τη φράση «here’s what» (ή εναλλακτικά «how to») στην αγωνιώδη προσπάθειά του να φανεί χρηστικό. Το ότι σε άλλον ένα τίτλο υποκύπτει στον αγαπημένο αγγλοσαξονικό μαζοχισμό της ευκολίας του «Greek Tragedy» για ό,τι αφορά ελληνικό θέμα ίσως το ξεπερνά κανείς φορτώνοντάς το στο Daily Beast σιχτιρίζοντας παράλληλα τη δικτατορία του deja vu, δεν μπορεί να προσπεράσει όμως το υπόλοιπο. Οτιδήποτε ξεπετάει την κρίση χρέους της ευρωζώνης σε δύο γραμμές, υπό το πρίσμα του αφορισμού «το ελληνικό φιάσκο αποτελεί το αποτέλεσμα συνένωσης αταίριαστων οικονομιών», καταφέρνει να εφεύρει αναλογίες με τη σημερινή κατάσταση στη διάλυση της «Λατινικής Νομισματικής Ένωσης» του 19^ου αιώνα και ανακαλύπτει φαεινές ιδέες μαγικών λύσεων για τη βέβαιη αναταραχή των αγορών σε ενδεχόμενο ελληνικής πτώχευσης στην εξαγορά ισπανικών και ιταλικών ομολόγων από την ΕΚΤ υπό τον όρο της ντιρεκτίβας της αρθρογράφου περί «πλήρους εξάλειψης της δαπανηρής και άχρηστης [ιταλικής] επαρχιακής διοίκησης» έχει αξία για τον σημερινό αναγνώστη μόνο ως άσκηση ύφους για το επίπεδο των αγγλικών του και για τον μελλοντικό μελετητή ως υλικό διδακτορικής διατριβής περί της Greater Depression. Το κείμενο της Rosemary Righter είναι ενδεικτικό της δοκησισοφίας που κυκλοφορεί ελεύθερη στα διεθνή (και εγχώρια, εννοείται) έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα οπλισμένη με την υποτιθέμενη ετικέτα της κοινής λογικής και το υπολογισμένο θράσος της πρόκλησης ως υπέρτατης αξίας. Dear Rosemary, στον σημερινό κόσμο των αφηνιασμένων αγορών δεν υπάρχει πια «country of little importance» – όπως, για άλλους λόγους, δεν υπήρχε και το 1938 όταν η Τσεχοσλοβακία της συμφωνίας του Μονάχου ήταν η «faraway country with people of which we know nothing».