The Charms of Past Simple

Ο αόριστος είναι ένας γοητευτικός χρόνος. Υπονοεί το τετελεσμένο, επιβεβαιωμένο γεγονός, την εξακρίβωση και την τοποθέτησή του σε ευρύτερο πλαίσιο, την επάνοδο στη σταθερότητα των πραγμάτων. Είναι χρόνος αποτίμησης και συμπερασμάτων, ο χρόνος της ιστορίας. Γι’ αυτό άλλωστε και σήμερα, στο αντίστοιχο ενός συλλογικού ευρωζωνικού exhale, πολλοί θα μπουν στον πειρασμό να τον χρησιμοποιήσουν – όπως ο οξυδερκής κατά τα άλλα παρατηρητής των τεκταινομένων Μιχάλης Μητσός. Ωστόσο, δεν είναι βέβαιο ότι αποτελεί την προσήκουσα γραμματική επιλογή σε σχέση με τον ιστορικό ενεστώτα, για παράδειγμα. Οίκοι, φρίκοι και λοιπές ανεξέλεγκτες δομές του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού που μας φόρτωσε ο Milton Friedman και η σχολή του Σικάγου είναι ακόμη εδώ. Οι ευρωπαίοι μικροπολιτικοί θα συνεχίσουν να μικροπολιτεύονται με βάση τα κατακερματισμένα τους μικροσυμφέροντα. Το εσωτερικό τζίνι που απελευθέρωσαν οι ετερόκλιτες κοινότητες των αγανακτισμένων δεν θα εμφιαλωθεί, ας υπερισχύσουν τουλάχιστον οι θετικές του πτυχές. Τέλος, και κυριότερο ίσως, η ανυπαρξία της Αριστεράς δεν θα θεραπευθεί. Όχι λόγω ομφαλοσκοπικής ή καιροσκοπικής προσέγγισης της πραγματικότητας, αλλά επειδή ενδέχεται να βρισκόμαστε στο τέλος ενός πολύ μεγαλύτερου πολιτικού/ιστορικού κύκλου, όπου οι πολιτικές εκφράσεις της νεωτερικής κοινωνικής διαστρωμάτωσης σε «αριστερά» και «δεξιά» έχουν ακυρωθεί από την εγκαθίδρυση των μετανεωτερικών δομών. Τα νέα μορφώματα που βλέπουμε γύρω μας, «ζόμπι δεξιές» και «botox αριστερές», αριστεροδέξιοι εκλεκτικισμοί, triangulations λαϊκισμοί, θρησκευτικά αποκόμματα, απηχούν ενδεχομένως ένα πιθανό μέλλον περιορισμένων ιδεολογιών, θρυμματισμένων κοινωνικών ομάδων, πολυποίκιλων συμμαχιών, the flotsam and jetsam της πάλαι ποτέ φιλόδοξης πλημμυρίδας της νεωτερικότητας.