Κρατάω μια ατάκα από το πρωτοσέλιδο της χθεσινής City Press για τις ταραχές στη Γαλλία: "Οι πολιτικοί διαχειρίζονται το πρόβλημα που δημιούργησαν χωρίς να μπορούν να το λύσουν". Ξύνω το κεφάλι μου και αναρωτιέμαι ποιοι άθλιοι δημιούργησαν το πρόβλημα, οι κακοί που το διαχειρίζονται είναι προφανείς. Ίσως ο δεκαετίες μακαρίτης De Gaulle, που έδωσε τη λύση στον πόλεμο της Αλγερίας, ανοίγοντας το δρόμο στους πρώην πια αποίκους να μεταναστεύσουν στα banlieues. Ίσως ο επίσης μακαρίτης Francois Mitterand που επί των ημερών του γιγαντώθηκε το φαινόμενο των inner cities στη Γαλλία. Ίσως και το κακό το ριζικό τους ή ο θεός που τους μισεί. Γιατί οι κοινότητες των βορειοαφρικανών δεν αποτελούν χθεσινό φαινόμενο ούτε και εντάσσονται στο πλαίσιο της "μεταναστευτικής πολιτικής χαμηλού εργατικού κόστους" που καταδικάζεται με περισσή σοβαρότητα σε προηγούμενη ατάκα. Οι αλγερινοί ή οι σενεγαλέζοι της Γαλλίας, όπως και οι ινδοί και οι πακιστανοί της Μεγάλης Βρετανίας είναι μετανάστες και απόγονοι μεταναστών μιας προηγούμενης εποχής, όχι και τόσο μακρινής, όπου η αναζήτηση καλύτερης τύχης δεν σήμαινε απαραίτητα και την άμεση ένταξη σε μια underclass ανθρώπων με ελλειμματικά εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. H διολίσθηση κάποιων από αυτούς στην τάξη των παριών έγινε σταδιακά, στο δρόμο του νεοφιλελευθερισμού της Θάτσερ και της μόνιμης malaise που ακολούθησαν τα trentes glorieuses στη Γαλλία. Οι "πολιτικοί" βέβαια δεν εμπνεύστηκαν την έννοια της μετανάστευσης, επομένως δεν τη δημιούργησαν κιόλας, υπάρχει από την εποχή που ο Homo Sapiens αποφάσισε πως έκανε πολύ ζέστη στην Αφρική και ήταν καιρός να την κάνει για τα εύκρατα κλίματα. Και αν μερικοί καλοβλέπουν τώρα την τεχνητή ευστάθεια του Ψυχρού Πολέμου που κρατούσε τα σύνορα κλειστά και τους πάντες στα αυγά τους είναι καιρός να χωνέψουν πια ότι αυτή ήταν μια παρένθετη, ασυνήθιστη στιγμή στην παγκόσμια ιστορία. Ο κόσμος κινείται. Σκοπός δεν είναι η απομόνωση πίσω από limes και φυλάκια, αλλά οι τρόποι και οι έμπρακτες πολιτικές συνεργασίας, συνεννόησης και συνύπαρξης. Κατά τα άλλα, όσοι εξεγείρονται, αβράκωτοι του 1793, μαύροι των '60s, φοιτητές σε περιόδους δικτατορίας, είναι πάντα "αλήτες": του Σαρκοζί, του Ντάρμα, του Βούδα...
14 years ago
Και αν μερικοί καλοβλέπουν τώρα την τεχνητή ευστάθεια του Ψυχρού Πολέμου που κρατούσε τα σύνορα κλειστά και τους πάντες στα αυγά τους είναι καιρός να χωνέψουν πια ότι αυτή ήταν μια παρένθετη, ασυνήθιστη στιγμή στην παγκόσμια ιστορία
ReplyDeleteΕίναι πολύ χρήσιμο να το έχει αυτό κανείς υπ' όψη του.
Και αν μερικοί καλοβλέπουν τώρα την τεχνητή ευστάθεια του Ψυχρού Πολέμου που κρατούσε τα σύνορα κλειστά και τους πάντες στα αυγά τους είναι καιρός να χωνέψουν πια ότι αυτή ήταν μια παρένθετη, ασυνήθιστη στιγμή στην παγκόσμια ιστορία
ReplyDeleteΑυτό θα το χωνέψουμε θέλουμε δεν θέλουμε.
Επιτρεψτε μου όμως να είμαι πιο «απαισιόδοξος» αν επιτρέπεται η έκφραση. Η αντίληψη του Μπρωντέλ για το για ποιο λόγο π.χ. οι Αλβανοί ήσαν πιο σκληροί (ορεσείβιοι όντες) από τους καμπίσιους καλοπερασάκηδες (βλ. ευκρατα κλίματα) δεν φθάνει για να μας εξηγήσει τα σημερινά γεγονότα.
Oι δικές μας ( όλων μας) ευχές για πολιτικές συνεργασίας και συνύπαρξης επίσης χωλαίνουν από το πρώτο κιόλας βήμα. γιατί δεν εξηγούν τους λόγους, για τους οποίους π.χ. η περίσπαση του λαού μέσω του εθνικισμού και του επεκτατισμού έχει συνήθως τόσο καλά αποτελέσματα. Γιατί, αλήθεια, αφήνεται ο λαός να περισπαστεί ειδικά μ' αυτόν τον τρόπο , τι του αρέσει ιδιαίτερα σ' αυτήν την περίσπαση, έτσι ώστε να επιλέγεται αυτή, και καμμιά άλλη, προκειμένου να τον παραπλανήσει ;
Στις 11 Σεπτεμβρίου 1882 ο Engels έγραφε στον Kerensky από το Λονδίνο: «Με ρωτάτε τι νομίζουν οι Άγγλοι εργάτες για την αποικιακή πολιτική ; ... το ίδιο ο,τι και οι αστοί... οι εργάτες τρώνε κι αυτοί πρόσχαρα από το μονοπώλιο της Αγγλίας στην παγκόσμια αγορά και στις αποικίες».
Οι πολιτικές συνύπαρξης και συνεργασίας ποτέ δεν ευδοκίμησαν ( όχι δεν έγινε προσπάθεια να καλλιεργηθούν) αψευδής μάρτυς η ιστορική πραγματικότητα, όσο οι στόχοι ή οι Ευαγγελισμοί (πείτε το όπως θέλετε) ήσαν μόνο και θα είναι το φαί, η καλοπέραση και εντέλει η Ισχύς.
Από τον ίδιο ορίζοντα προβληματισμού είχε εκπορευθεί η ερώτηση του Κάλας («Οδός Ν. Ράντου») σε πολλούς παραλήπτες:
«Εξω εντελώς από μονισμούς άθεους και μη θέλω ρόλο δίχως δείχτες ρολογιού
καταφεύγω στην Ιστορία
άραγε μας θέλει;».
Ἀγαπητέ Χοιροβοσκέ, ποιὸ εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ ὁποῖο φαίνετε (διορθῶστε με ἐὰν ἀκουσίως παρερμηνεύω τὸ μήνυμά σας) νὰ θεωρεῖτε πρωτογενές καὶ φυσικό; Ἡ ἀγάπη στὴν πατρίδα; Τὸ αἰσθημα τῆς πατρίδος, ἡ ἐθνικὴ συνείδηση; Καὶ ἐὰν εῖναι τόσο πρωτογενὲς καὶ φυσικό, γιατὶ τότε εἶναι «κακό»; Μᾶλλον τὸ μόνον, καλό, τουτέστιν φυσικό, εἶναι. Καὶ γιατὶ αύτὸ πρέπει νὰ συγχέεται μὲ τὸ μίσος κατὰ τῶν ἄλλων ἤ μὲ ὁποιεσδήποτε «ἀνωτερότητες» καὶ ἰμπεριαλισμούς; Ἐὰν θέλουμε νὰ ζοῦμε μὲ τοὺς προγόνους καὶ τοὺς ἀπογόνους μας, τὴν γῆ καὶ τὰ ἱερά μας, τὰ ἔθιμα καὶ τοὺς καρποὺς τῶν κόπων μας, αὐτὸ εἶναι κακό; Ἴσα-ἴσα μπορεῖ ἐλευθέρως νὰ ἰσχύει γιὰ κάθε λαὸ καὶ τόπο. Ἀντιθέτως, τὸ ἐπιβαλλόμενο διεθνῶς «πολυπολιτισμικὸν» χάος, ὁδηγὸν στον μονο-πολιτισμὸ ἤ μᾶλλον ἀ-πολιτισμὸ τῆς καταναλωτικῆς καὶ ἐξουσιαστικῆς παγκοσμιοποιήσεως, αὐτὸ φασιστικῶς ἐπιτίθεται στὸν δικό μου πολιτισμό, τόπο, σπίτι, οἰκογένεια· ὄχι ἐγὼ σὲ αὐτὰ ἄλλων. Ὅπως καταλαβαίνετε, ὁ ἰμπεριαλισμὸς εἶναι ἐξ ορισμοῦ ἀντίθετος τοῦ ἐθνικισμοῦ καὶ σχεδὸν πάντοτε ἡ ἄλλη ὄψις τοῦ διεθνισμοῦ («παγκοσμιοποιήσεως»· χαρακτηριστική ἔνδειξις τὸ ὅτι ἡ τελευταία, αὐτὸ ποὺ συνεχῶς ἐπισείει σήμερα ὡς φόβητρο καὶ ἀποδιοπομπαίο τράγο εἶναι ὁ «μπαμπούλας» τοῦ «ἐθνικισμοῦ»· μαζὶ καὶ τὸ ἐθνικὸ κρᾶτος (δηλαδή, στὴν νεωτέρα δυτικὴ Εὐρώπη ποὺ δῆθεν ἔχουν πρότυπο, τὰ ἐθνικοαπελευθερωτικὰ καὶ ἀντιαποικιακὰ κινήματα (συμπεριλαμβανομένου του 1821· σήμερα ὡς πρότυπο προβάλλεται ἡ «πολυπολιτισμικὴ», «πολυφυλετικὴ» καὶ «ἀνεκτική» Ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία), τὴν σύγχρονη δημοκρατία καὶ τὸν διαφωτισμό). Καλύψτε το Liberte'-Franernite'-Egalite' μὲ τὴν ἰσλαμικὴ μπούρκα, καὶ στὴν Εὐρώπη ὁλόκληρη τὴν Pax Americana. Ἴσως μείνει το «The Mall», βεβαίως).
ReplyDelete