Sim City

Αγάπη μου, τώρα που εγκαταλείπω τη Sin City λίγα πράγματα θα κρατήσω. Δεν φταίω εγώ, μωρό μου, που μόλις κάποιος έχει τη μεγάλη ιδέα να φτιάξει ένα φιλμ βασισμένο σε κόμικ όλα χάνονται στο χρόνο σαν δάκρυα στη βροχή. Δεκαπέντε χρόνια πάνε σ’ αυτή την ελεεινή πόλη, τα διάβασα όλα, τα είδα όλα και κάθε φορά που σβήνουν τα φώτα με τυλίγει σαν γαλάζιος καπνός αυτό το κύμα απογοήτευσης γι’ αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσω. Ομολογώ ότι τον Ροντρίγκεζ τον φοβόμουν απ’ την αρχή, τον θυμάσαι, μου την είχε κάνει τη μπινιά παλιά ο μπάσταρδος, σ’ εκείνη τη ληστεία που όλα πήγαιναν καλά μέχρι που μου πέταξε ξαφνικά ένα τσούρμο βρυκόλακες στη μάπα. Αλλά προτρέχω πάλι, συγχώρεσέ με.. Εικαστικά, γλυκιά μου, η Αμαρτωλή Πόλη δεν θα σε απογοητεύσει, είναι αλήθεια. Μα το εικαστικό είναι πάντα το ήμισυ της έβδομης τέχνης. Βλέπεις, μικρή μου, το σύμπαν που κατασκευάζει ο καθένας μας είναι απολύτως λογικό και απολύτως λειτουργικό γιατί εκεί θέτει τους δικούς του κανόνες και τους εφαρμόζει με σαφήνεια και πιστότητα. Η φλυαρία, για παράδειγμα, είναι ένας αξιόλογος τρόπος για να προχωρήσει η αφήγηση όταν έχεις μπροστά σου ένα χαρτί – είτε αυτό είναι χρωματιστό είτε απλά έχει πολλά πολλά μικρά μαύρα σημαδάκια. Όταν έχεις μπροστά σου ένα μεγάλο πανί, ή τι διάολο άλλο είναι αυτό που περνάει για οθόνη στις μέρες μας, ο καλύτερος τρόπος να δουλέψεις δεν είναι δύο ώρες ακατάπαυστου σχολιασμού γιατί αυτό δεν είναι δάνειο από το φιλμ νουάρ, είναι λάθος μεταφορά ενός χαρακτηριστικού από ένα μέσο σε ένα άλλο. Το ζητούμενο για να λειτουργήσει η μεταφορά αυτή είναι ο σεβασμός του ρεαλιστικού στοιχείου: στο σύμπαν των κόμικ, αγάπη μου, όλα είναι ρεαλιστικά, στο πλαίσιο ενός μαγικού ρεαλισμού, ίσως, αλλά ρεαλιστικά πάντα. Ο ρεαλισμός της μαγικής σφαίρας, που σε πρώτο πλάνο σε σκοτώνει, αλλά σε δεύτερο δεν σου αφήνει καν σημάδι, λειτουργεί περιορισμένα στον κινηματογράφο. Αν δεν χειριστείς με φειδώ το larger than life στοιχείο του κόμικ, κάποια στιγμή ο θεατής θα σκυλοβαρεθεί. Κι εγώ σκυλοβαρέθηκα, μωρό μου. Σκυλοβαρέθηκα τόσο που αυτοπυροβολήθηκα με τσεκούρι και το κόκκινο χρώμα της μαχαιριάς έσταζε από κάπου ψηλά κάτω στο ρείθρο του πεζοδρομίου πριν προλάβω να θυμηθώ ότι και ο εγγενής ηθικοδιδακτικός λόγος του Frank Miller λειτουργεί αποτελεσματικά εκεί όπου είναι περισσότερο καλυμμένος (λέγε με Dark Knight. Dark Knight Returns…) Αντίο, γλυκιά μου. Ήταν ωραία όσο κράτησε, αλλά, το ξέρεις, εμείς ποτέ δεν είχαμε μέλ...