Second Sight

Η στραβομάρα σ’ αυτή την κοινωνία είναι παροιμιώδες ελάττωμα και κοινότοπη κατηγορία – θα το έχετε διαπιστώσει στους δρόμους. Είναι γιατί εκτιμάται απεριόριστα η όραση με ακτίνες Χ. Στην πραγματικότητα η Ελλάδα αποτελεί μια κοινωνία μεταλλαγμένων: είμαστε όλοι Χ- Men και μάλιστα της ποικιλίας του Cyclops. Βλέπουμε διαρκώς πίσω από τις γραμμές, τα πράγματα και τα φαινόμενα. Βλέπουμε οράματα, αγίους και φαντάσματα. Οι ήρωές μας είναι άνθρωποι που κόβει το μάτι τους, τα πρότυπά μας διακρίνονται για τη διορατικότητά τους, βλέπουν το μέλλον, διαβάζουν βουλωμένα γράμματα. Κι εφόσον τα βλέπουμε κι εμείς «με τα ίδια μας τα μάτια», κατά την προσφιλή μας έκφραση που δηλοί το αυταπόδεικτο, πάνε περίπατο οι ερμηνείες, οι εξηγήσεις και οι επαληθεύσεις που ενδεχομένως θα χρειάζονταν σε άλλη περίπτωση. Με την απλή διαδικασία του πατήματος ενός κουμπιού η διευρυμένη μας αίσθηση αρχίζει να δουλεύει και χύνεται άπλετο φως, τόσο άπλετο που και οι τυφλοί ακόμα το βρίσκουν και διαπιστώνουν τα παρακάτω.

α) Στην Ελλάδα πάντα κάποιος βρίσκεται πίσω από κάτι. Μπροστά δεν βρίσκεται κανείς. Διάσημοι στο παρελθόν για την ικανότητά τους να βρίσκονται πίσω από διάφορα πράγματα (μπαούλα, ντιβανοκασέλες, δάχτυλα) υπήρξαν κατά σειρά οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι Άγγλοι, οι Αμερικάνοι, το παλάτι, οι κομμουνιστές, η δεξιά, το ΠΑΣΟΚ, ο Βαρδινογιάννης, ο Κόκκαλης και ο Σατανάς. Στα απλά καθημερινά ζητήματα, πίσω από έναν άντρα κρύβεται μια γυναίκα. Πίσω από μια γυναίκα, ένας άντρας. Πίσω από ένα αντρόγυνο, ένας γκέϊ, μια λεσβία και δύο τρανσέξουαλ.

β) Κανείς δεν είναι, κατά συνέπεια, αυτό που φαίνεται. Οι πλούσιοι είναι κλέφτες. Οι φτωχοί είναι εκ πεποιθήσεως μπατίρηδες, ζήτουλες και φτωχομπινέδες. Οι μπάτσοι είναι δολοφόνοι, άσε που πουλάνε και την ηρωίνη κιόλας. Οι δημοσιογράφοι είναι αλήτες και ρουφιάνοι. Οι επιστήμονες κρύβουν την αλήθεια απ’ το λαό. Οι πολιτικοί είναι ψεύτες και πλούσιοι, άρα και κλέφτες, ή ψεύτες και κλέφτες, άρα πλούσιοι. Το μεγάλο κεφάλαιο απομυζεί τον τίμιο ιδρώτα του εργάτη, που ως γνωστόν, νόμος είναι το δίκιο του. Οι συνδικαλιστές είναι προνομιούχοι. Οι έμποροι κοιτάνε πως θα σου τ’ αρπάξουν. Και όλοι οι υπόλοιποι βέβαια κλέβουν την εφορία.

γ) Είναι φανερό ότι πέρα από εξελιγμένα αισθητήρια όργανα ευδοκιμούν τα απωθημένα, η ευθυνοφοβία και η λεξιλαγνεία – και μάλλον σχετίζονται μεταξύ τους γιατί είναι ευκολότερο να καλύψεις τις ευθύνες σου με λέξεις παρά με φύλλα συκής. Αν υπεύθυνος είναι ο τοπικός Κινέζος, δεν ευθύνομαι εγώ για την αποτυχία μου να προσελκύσω το αγοραστικό κοινό, ο αρχαιότερος νόμος του εμπορίου που αφορά το δείκτη των τιμών τι σχέση να έχει; Αν παίζω την περιουσία μου στα φρουτάκια φταίει ο ληστής με το ένα χέρι που ήρθε σπίτι μου και με βάραγε αλύπητα με το μοχλό μέχρι να τα καταθέσω όλα, η δίψα του εύκολου κέρδους είναι παπαριά κάποιου κουλτουριάρη. Αν συστηματικά δεν ακυρώνω εισιτήριο στο λεωφορείο και με τσιμπήσει κάποιος ελεγκτής θα του την πω κιόλας, οι νόμοι των πιθανοτήτων απλώς ισχύουν για τους υπόλοιπους. Το ερώτημα είναι πώς θα υπάρχει μια δικαιολογία, πώς δεν θα εκτεθούμε, πώς θα καλύψουμε τον κώλο μας με άλλα λόγια. Προφανώς, για να μην έρθει κάποιος και μας τον πασπατέψει. Από πίσω, πάντα.