The Ballad of Mr Howard

Πολλοί θα βρουν πολλούς λόγους για να μην δουν το The Assassination of Jesse James. Θα του καταλογίσουν ότι είναι αργό, ότι κρατάει πολύ, ότι δεν έχει δράση, ότι δεν διαχειρίζεται σωστά τις σιωπές και τις κραυγές του, ότι φλυαρεί ακόμη και στα βλέμματα. Η γοητεία όμως, όπως και ο διάβολος, κατά περίεργη σύμπτωση, κρύβεται πάντα στις λεπτομέρειες, δειλή σαν τον υπότιτλο: στο πριονίδι στο πάτωμα του σαλούν όπου ο Nick Cave τραγουδά μια δολοφονική μπαλάντα, στις παρεμβάσεις του αφηγητή, στη λίγδα της μορφής των πρωταγωνιστών μιας εποχής χωρίς all mod cons. Ωστόσο, είναι μια ταινία για την ανθρώπινη μικρότητα, όπου οι ήρωες είναι μικροί, οι παράνομοι μικροί και μικρόψυχοι, οι μικροί καθημερινοί άνθρωποι μικροί και άψυχοι. Στο διαχωρισμό των φύλων, πιο άψυχοι προκύπτουν οι άνδρες: σε αντίθεση με τις γυναίκες, που γνωρίζουν τα μικρά πράγματα που θέλουν (σεξ, οικογένεια, φήμη), οι άνδρες στον Jesse James είναι παιδιά που ζητούν να τους πουν «μπράβο». Όπως και το Midnight Cowboy σχεδόν σαράντα χρόνια πριν, ο Jesse James είναι τελικά μια ανθρώπινη κωμωδία ιδιαίτερα απαισιόδοξη για την πορεία μιας κοινωνίας όπου τα ταπεινά κατά βάση κίνητρα όλων ωραιοποιούνται για την κατά Erving Goffman παρουσίαση του εαυτού στο θέατρο της καθημερινής ζωής.