The Past is a foreign country

Έχουμε πολλές φορές την αίσθηση ότι το παρελθόν είναι ακριβώς όπως το σήμερα, μόνο πιο παλιό. Θεωρούμε ότι ο 15ος αιώνας, για παράδειγμα, είναι η περασμένη Τρίτη, απλώς εκεί δεν έχει ακόμη κινητά και στρινγκ. Στην πραγματικότητα το παρελθόν είναι κάτι ολότελα ανοίκειο, ένας τόπος για τον οποίο θα χρειαζόσουν εμβολιασμό με γερά πολιτισμικά αντισώματα και στον οποίο αν βρισκόσουν ξαφνικά το πιο πιθανό είναι ότι θα διέπραττες εν αγνοία σου μνημειώδεις βλακείες για τις οποίες σύντομα θα βρισκόσουν σε κάποιο κελλί της Ιεράς Εξέτασης, στο πλοίο των Τρελών ή στο άσυλο φρενοβλαβών Bedlam, ανάλογα με το μέρος και την εποχή. Όλα αυτά τα φιλοσοφικά δεν προέκυψαν από καμία ξαφνική διάθεση ενατένισης, όλα είναι ατμός, Θρασύβουλας, αλλά από μια σύντομη κουβέντα με μια Απειραθίτισσα φίλη για τη διάλεκτο του τόπου της, προϊόν ανακατωσούρας γαλλικών, ιταλικών και του κρητικού ιδιώματος. Στην πορεία της οποίας κουβέντας και διαπίστωσα ότι ο Αμορούζο(ς) εκτός από μεγάλος παίκτης της Glasgow Rangers είναι και ο αγαπητικός, ότι εκτός από την Ωραία Ρεμέδιος του Μαρκές το ρεμέδιο δηλώνει και το φάρμακο, ενώ ο όρος μόμπιλο δεν παραπέμπει στο καινούργιο σου Nokia αλλά στα έπιπλα (και κατ’ επέκταση στον ευήθη άνθρωπο). Η ποικιλία των διαλέκτων, ηθών και εθίμων του ευρωπαϊκού μεσαίωνα, βέβαια, ισοπεδώθηκε σταδιακά με την επιβολή των ελίτ, την κατά Νόρμπερτ Έλιας «εξέλιξη του πολιτισμού», τη Μεταρρύθμιση και την εκβιομηχάνιση. Αλλά δεν παύει να εντυπωσιάζει να ανακαλύπτεις έστω και σήμερα ότι Κομμούνα Παναγιά δεν είναι η Παναγία η Κομμουνίστρια αλλά ο ναός του χωριού...

Live by Lifestyle...

Μεσημβρινή εκπομπή στον Alpha. Αγνώστου (σε εμένα τουλάχιστον) ταυτότητας δημοσιογράφος με φάτσα τάπιρου βάζει τον Γιώργο Οικονομέα κάτω από τη λάμπα του ανακριτή. Cut σε φωτογραφία αρχών δεκαετίας του ’80 με άνδρα με κόμμωση δεκαετίας ’70 (μαλλιά Σαμψών και θύσανοι από γένια) να συνομιλεί με την «Ελένη από το Κωσταλέξι». (Παύση κλασμάτων του δευτερολέπτου αφήνει να εννοηθεί ότι, ναι, είναι ο προσαχθείς.) «Εσύ φαίνεσαι χειρότερα», σχολιάζει ο τάπιρος για να εισπράξει το ευγενές ημιχάχανο του Οικονομέα ως αποδοχή για το επιτυχημένο σχόλιο. Το παρελθόν στο ρεπορτάζ εξαργυρώνεται άνετα σε lifestyle ατάκα με την ίδια elegance που το κολόμβιο της ασπρόμαυρης ανταλλάσσεται με το σακάκι και τις καταγγελτικές εν είδει banshee κορώνες της plasma. Αν ήθελαν να αναφερθούν στην ενδυματολογική ένδεια του προσκεκλημένου θα τη συνέκριναν, υποθέτω, με αυτή των τροφίμων του Άουσβιτς...

Writer's blog

Έχω πάθει writer's blog. Τα' χω βαρεθεί όλα. Τους κολασμένους με τις σχοινοτενείς μουρμούρες τους περί κολασοπαράδοσης και κολασονεοτερικότητας, τους συνδιαόλους με τα κολασσιαία εγώ που δεν φείδονται καθημερινά μετρήσεων ποιος την έχει μεγαλύτερη (την πηρούνα...), τον Αρχιδιάολο με τις αρχιδιαλέξεις του και ούτω καθεξής ως τον τελευταίο βοηθό σφουγγοκωλαρίου. Μέσα σε όλα αυτά, λοιπόν, αν έχω χάσει το μέγιστο development στον ελληνικό blogοχώρο –την εμφάνιση του καθ’ ημάς Drudge Report– παρακαλείσθε να με ενημερώσετε γιατί δεν πολυβολτάρω τελευταίως και παρεξηγώ το καημένο το LiFo που αφού αποδίδει στους ιθαγενείς bloggers απύθμενα «δημοσιογραφικά απωθημένα» και τους λοιδωρεί κανονικότατα, μας πληροφορεί περιχαρές ότι οι αραία αραία καμία δεκαρέα που ξεχωρίζουν με την πρώτη ματιά θα περάσουν εντός ολίγου από τις σελίδες του. Προσωπικά, βέβαια, έχω την εντύπωση ότι η μισή Ελλάδα έχει αποκτήσει freepressικά απωθημένα που ξεφυτρώνουν μανιταροειδώς, ελπίζω τουλάχιστον να πληρώνονται και κανονικά και όχι με free money. Από την άλλη, καθ’ότι δεν έχω γνωρίσει ακόμα τον έλληνα blogger που θα εξαναγκάσει τον Χατζηνικολάου σε παραίτηση, όπως τον Dan Rather εν Αμερική, θα μου επιτρέψετε να επισημάνω ότι από τα προσωπικά ημερολόγια, εκφράσεις γνώμης ή εκθέσεις ως τη δημοσιογραφία των καθαρά ειδησεογραφικών blog της αλλοδαπής υπάρχει μεγάλη απόσταση, την οποία δεν ξέρω αν κάποιος έχει διάθεση (και μάλιστα αν αξίζει και τον κόπο) να τη διανύσει. Εξαρχής πίστευα ότι τύπος, ηλεκτρονικά μέσα και blog εξυπηρετούν διαφορετικές ανάγκες και ανησυχίες και ότι όλοι κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί χωρίς να καταφεύγουμε σε αστεριξικά συνθήματα του τύπου «Εδώ τα καλά, τα καλά, ΤΑ ΚΑΛΑ αγριογούρουνα». Λέω, λοιπόν, προσεχώς να εισηγηθώ στον Sraosha να εκδώσουμε ένα free blog στο οποίο θα εμφανίζονται εν είδει επιhtmliίδας τα καλύτερα press για να "φαντασιώνονται" και να "τσιμπολογάνε κοινό ανάμεσα στους άσχετους"...